Vrije herinnering

Voor de cursus 'Autobiografisch Schrijven' heb ik in juni een handpalmverhaal geschreven. De opdracht was een heel kort verhaal te schrijven waarin mijn eigen handen een rol spelen, of de handen van iemand anders. Met deze verdrietige dag in het vooruitzicht, schreven mijn handen het volgende:

een Hand(palm)verhaal

Echt inspannend, ambachtelijk zwaar werk hebben ze niet gedaan. Toch voelen ze soms ruw en droog aan. Gerimpeld als van een oudere vrouw. Met hun aangevreten vingertoppen, korte afgekloven nagels wordt er weinig aandacht aan ze geschonken. Ze roepen na een verse, bloederige kluifbeurt schaamte op. Gelukkig zijn ze klein, vastgeklonken aan smalle polsjes, makkelijk te verbergen. Althans, dat hoop ik.

Nooit een breuk of ernstige snijwonden ervaren, slechts voorzichtig tussen deuren gezeten of een splinter opgevangen. Nimmer een levende of dode poezenprooi opgepakt en buiten gezet, slechts een vlieg of ander klein gedierte naar een andere dimensie geholpen.

Ze hebben getroost, gestreeld, vastgehouden en losgelaten. Maar ze hebben niet genoeg getroost en te vroeg los moeten laten. Ze zijn uniek, enig in hun soort. Eén ander persoon had echter dezelfde vreemd gevormde wijsvingertopjes. Die toppers houden de herinnering aan haar dicht bij mij. Daarom koester ik ze: mijn handen.




http://irisschrijft.blogspot.nl/2012/06/een-handpalmverhaal.html

Voorkom kanker (bij kinderen) !!

Als je deze blog leest, raad ik je ook ten zeerste aan om onderstaande uitzending van Zembla te bekijken. Het kost een half uurtje van je tijd, anders kost het misschien een leven!? Klinkt heel dramatisch, maar mij heeft het zeer aangegrepen. Kijk zelf: