Uitslag

Opnieuw vertrok ik zonder noemenswaardige zenuwen maar wel mét Maarten naar het ziekenhuis. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik me niet al te druk maak vlak voor een controle/uitslag, want dat spaart een hoop energie die ik aan leukere zaken kan besteden. Ik kan allerlei scenario's bedenken die ook allemaal niet uit hoeven te komen. Het simpelste scenario is dat er niks aan de hand is. De chirurg zat nog niet of hij zei al dat er er niets te zien is op de foto's. Mooi!

We hebben het nog een keer gehad over de verwachtingen, de kansen, risico's. De reden dat er elke drie maanden een controle plaatsvindt, is onder andere omdat vrouwen weer vertrouwen moeten krijgen in hun eigen lijf, sommige mensen hebben meer begeleiding nodig. Wat hem betreft zie ik hem over een half jaar weer terug. Als ik het fijner of geruststellender vind, kan ik over drie maanden nog eens bij de radiotherapeute op controle. Na tweeëneenhalf jaar zou de controlefrequentie sowieso afnemen. En dat is over een jaar al.

Het (af)tellen is begonnen bij aanvang van de behandeling (mei 2010), dus we zijn al aardig op weg. Als we de risicocurve volgen, zit ik bijna op de piek. Over achteneenhalf jaar is het risico net zo groot als vrouwen die geen borstkanker hebben (gehad). Ik lach weer als ik eraan denk dat ik Jip zal zien opgroeien.