Na de operatie

Maandag 20 september - drain eruit
Jip weg, Maarten weg, tante José "binnen". Zij kwam een dagje voor me zorgen en ging mee naar het ziekenhuis. Het drainflesje (50cc sinds thuiskomst) hing inmiddels in een washandje aan m'n jeans. In het verpleegsterskamertje maakte ik alles los en ontblootte m'n bovenlijf. Ik begon zelf al aan de borstverpakking te plukken. De grote strakke pleisters werden verwijderd, zonder dat de wond opengereten werd. Haha, angstje. Voor het verwijderen van de drain (een dun slangetje dat uit een klein gaatje in de borst kwam) moest ik diep inademen en langzaam uitademen. Bij het uitademen trok de verpleegkundige de drain uit de borst. Klaar, niks aan. Oh, wat ben ik een blij mens. En weer riep ik vrolijk: "Doe mij maar zes operaties in plaats van zes chemo's". De plakresten werden voorzichtig van mijn lijf gepoetst. Ik bekeek mijn "nieuwe" borst van boven en dat zag er goed uit. José kon de "wond" van onderen zien en knikte goedkeurend dat het er goed en netjes uitzag. De snee is van binnenuit gehecht. Aan de uiteinden zitten hechtingsknoopjes die er tzt vanzelf afvallen, als de hechtingen van binnen zijn opgelost. Eerst nog een pleistertje erop. Toen trok ik de sportbh aan en die mag de komende vier weken dag en nacht ondersteuning bieden.

Dinsdag - rustdag
De nacht goed doorgekomen, weer geen paracetamol. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen uitslapen!!!! Wow. In m'n badjas naar beneden, beetje rommelen, beetje hangen. Aan het eind van de middag was ik dan toch moe geworden van alle "inspanningen" en ben ik op bed gaan liggen. M'n broertje zou 's avonds komen koken, maar meldde zich ziek. Ik warmde een kliekje op. Goh, wat voel ik me goed. Wat een rust, wat een stilte.

Rest van de week
Ik deed extreem rustig, "bang" dat ik wiebelig zou worden. Dat gebeurde niet, waarschijnlijk omdat ik zo rustig deed. Ik voel mijn energieniveau omhoog gaan. Wat een verschil met de chemoperiode en dit is nog maar de herstelweek na de operatie. Tijdens een uitstapje naar de drukke supermarkt besefte ik dat er vrouwen zijn die vrijwillig in hun borsten laten snijden, dus hoe erg kan zo'n operatie zijn? Niemand kiest vrijwillig voor chemotherapie, zou je denken.

Ik miste Jip enorm, maar kon me inhouden om 'm op te zoeken. Als vanouds had hij het beregezellig bij opa en oma. Vrijdagavond kwam Maarten thuis. Zaterdag kon hij uitslapen en 's middags zijn we Jip gaan ophalen. Hij lag nog op bed, we konden niet wachten en zijn naar z'n kamer gegaan. Nadat hij de slaap uit z'n ogen had gewreven, begon hij te lachen en te praten. Ongelooflijk, wat was zijn woordenschat uitgebreid. Daarnaast waren z'n krullen eraf geknipt en zag hij er "verzorgder" uit. Wennen! Maar het gezinnetje is weer compleet.

Kortom, deze fase van de behandeling is een eitje, makkie, lolletje, geeft weer reden tot lachen en de chemo lijkt slechts een nare herinnering. Ik voel de wond af en toe steken/branden, ik moet oppassen met m'n energie. Nu Jip thuis is, heb ik opnieuw behoefte aan m'n middagdutjes. Wat betreft de borst zelf: vanaf het moment dat ik de pleister eraf heb gehaald, zie ik elke dag toch meer verschillen tussen de borsten. Grapje: als de kanker terugkomt in de andere borst, kunnen ze alsnog gelijk komen...

Eerst morgen de uitslag aanhoren en dan afwachten tot ik me in Tilburg mag melden voor een CT scan en het behandelplan voor de bestralingen. Ik heb een vakantiegevoel en tot de bestralingen "heb ik vakantie".