Woensdag was een gekke dag. Ik probeerde "normaal" te doen. Jip naar de opvang gebracht. Boodschappen gedaan, beetje achter de pc, nog een keer boodschappen gedaan. Lunchen met Maarten. Uiteindelijk uitgeput in een diepe slaap gevallen. Samen met Maarten Jip opgehaald, eten gekookt en later Jip naar bed gebracht. Intussen was de tas nog niet ingepakt maar moest ik wel weer even bijkomen. Ik barstte steeds in huilen uit, wist niet waar ik moest beginnen. Gelukkig belde een vriendin. Daarna nog even voor de tv gehangen. Tenslotte naar boven verdwenen, de tas ingepakt, gehuild en foto's gemaakt van m'n borsten. Het was eruit: ik zou "verminkt" worden, mijn lijf zou er voor altijd anders uit gaan zien. Blijkbaar vond ik het toch best een beetje spannend, ondanks dat ik me om de operatie zelf geen zorgen maakte. Opnieuw viel ik in een diepe slaap.
Donderdag 16 september
Donderdag was het vroeg dag. Douchen, schrobben en een bh-lijntje tekenen. De chirurg zou proberen om binnen die lijntjes te snijden, cosmedisch, weet je nog.
Jip werd wakker gemaakt en wilde niet verschoond noch aangekleed worden. Beneden liet hij uiteindelijk wel zijn kleren aantrekken, verschonen hebben we later in het ziekenhuis gedaan. Daar hebben we hem ook zijn ontbijt gegeven. Mijn spullen had ik op een tweepersoonskamer achtergelaten. Daar lag al een patiënte, dus hebben wij in een zithoek gewacht, waar Jip ook lekker over de gang kon rennen.
Om 9u00 riep de verpleegster me en kon ik me gaan klaarmaken: pillen slikken, plassen, omkleden en gaan liggen. Ze maakte nog een foto van ons drieën. Jip mocht meerijden op het bed, maar wilde niet in mijn buurt komen. Hij bekeek het liever vanuit Maartens armen. Natuurlijk mochten Maarten en Jip niet mee de voorbereidingskamer in. Ze konden nog voor het raam staan. Jip zwaaide en we zouden elkaar 's middags weer zien.Voorbereiding
Al het personeel was erg vriendelijk. Iedereen vroeg of ik goed geslapen had. Ja hoor. Ik ben niet zo bang voor de operatie gelukkig. Ondanks dat ik 'm niet zou zien, kwam de chirurg, de alleraardigste en bekwame dokter Luiten, toch nog een hand geven. Veel OK-medewerkers kwamen trouwens nog in m'n dossier neuzen en een handje geven. Behalve de chirurg was ook de anesthesist een man. Voor de rest was het een echt vrouwenteam. Er werd steeds gevraagd of het klopte dat ik rechts een "X" kreeg. Dat rechts kon ik bevestigen, de medische term... het klonk in ieder geval niet als amputatie.
Gelukkig ging het nu allemaal heel vlot. (Voor de operatie van de schildwachtklier heb ik volgens mij wel een uur op de ijskoude voorbereidingskamer gelegen. Ik lag nu op dezelfde plek, bij de deur. Je ziet iedereen binnen komen rijden en doorgereden worden naar één van de acht operatiezalen. Verbaast me dat ze nog een mes konden zetten in dat bevroren lichaam van me.) Nu werd ik dus snel doorgereden na de voorbereidingen. Op de OK spreidde ik m'n armen en werden ze vastgebonden. Gelukkig kreeg ik twee warme dekens over me heen. Er werd nog wat gekletst en toen viel ik wederom in een diepe slaap. Haha. Dat moment vind ik heerlijk, je voelt jezelf wegvallen, rozig worden, weg ben je, overgeleverd aan het medisch team. Als ik wakker word, is het "al" voorbij!
Uitslapen
Onderweg naar de uitslaapkamer werd ik wakker en begon ik te kletsen. Wow, wat voelde ik me goed. Hmm, kan me toch niet herinneren dat ik aankwam in de uitslaapkamer. De operatie had drie kwartier geduurd. Je blijft de helft van de operatietijd in de uitslaapkamer, als éénenander onder controle is. Ik voelde de wond, kreeg een medicijn ingespoten dat vergelijkbaar is met morfine. Lekker hoor. Toen ze later vroeg of de pijn gezakt was, zei ik dat ik de wond nog voelde. Ik kreeg nog een shot, hmmm, lekkerrrr. Ik voelde me goed en gelukkig. Ik was niet misselijk, bloeddruk en pijn waren onder controle, dus de afdeling werd gebeld en ik mocht opgehaald worden.
Op de kamer
De patiënte op de kamer was vervangen door een patiënt die zíjn operatie afwachtte. Maarten was om 10u15 gebeld door de chirurg dat de operatie goed was verlopen. Later had de verpleging gebeld dat ik op de kamer lag. Ik lag lekker te doezelen, viel af en toe weg, tot ik geheel onverwacht "mama" hoorde. Maarten en Jip kwamen al op bezoek. Ik kreeg een mooi ingekleurde tekening die Jip op het kinderdagverblijf had gemaakt en een deel van de achterstallige post. Van Maarten ontving ik een pakketje waar ik mijn ziekenhuistijd mee zou doorkomen (een tijdschrift, Sudokuboekje en pepernoten). Van het personeel kreeg ik thee met een beschuitje. Jip was erg druk, wilde m'n beschuitje hebben en viel bijna van het bed. Toen heb ik "vriendelijk" gevraagd of ze weg wilden gaan. Hoe blij ik ook was, ik had ook rust nodig. Maarten en Jip gingen naar huis. Later begreep ik van Maarten dat Jip niet wilde slapen en roepend om "mama" bij de voordeur heeft staan huilen. Toen zijn ze maar gaan winkelen...Na hun vertrek kwam een verpleegster mijn bloeddruk meten. Deze was en bleef erg laag. Ik maakte me geen zorgen want ik voelde me goed, ik begreep wel dat het op het randje was. Ik vroeg naar de drain, benieuwd hoe gevuld die al was. Dat was de enige spanning, die drain. Zou hij mee naar huis gaan of niet. De verpleegster liet 'm zien en er was natuurlijk nog niks over te zeggen. Ze vroeg hoe ik me voelde, zag me bleek wegtrekken en ik begon te kokhalzen. Gelukkig was ze in de buurt want ze pakte direct enkele papieren kotsbakjes die ik vrij snel vulde met... thee en beschuit met kaas. Zes chemo's gehad en nu begin ik over te geven? Tja. Gelukkig was dat het enige, voor en na het overgeven voelde ik me opperbest. Niks aan de hand. Toch begon elke verpleegster er weer over "Ik hoorde dat je hebt overgegeven". Dat in combinatie met m'n extreem lage bloeddruk, bleef het infuus lekker zitten.
Op een andere kamer
Zodra het mogelijk was, zou ik naar een eenpersoonskamer gaan. Om 14u30 was het zover. Mijn kamergenoot was inmiddels vertrokken voor zíjn operatie en ik werd naar de kamer ernaast gereden. Alleen. Regelmatig werd m'n bloeddruk gemeten, deze bleef laag. Op een gegeven moment moest ik proberen te plassen. Dat vond ik wel spannend: ik moest op en uit bed met alles wat er nog in en uit mijn lijf stak. De verpleegster pakte al mijn draadjes, zakjes en potjes en liep vlak achter me zodat ze mij ook nog kon vastpakken als ik onderuit zou gaan (narcose, lage bloeddruk). Samen schuifelden we naar de wc en deed ik een flinke plas. Check, in orde. Eten werd geserveerd en net als vliegtuigvoedsel, was dit prima te eten. Toch wel jammer dat ik geen extra bordje kreeg om m'n Mona-griesmeelpuddinkje op om te keren.
Bloeddruk werd weer te laag bevonden, maar omdat ik me goed voelde mocht het infuus er toch uit. Op dat moment werd er weer "mama" geroepen en kreeg ik opnieuw een stapeltje post in de hand gedrukt. Dat Jip zo luid-enthousiast was, was nu minder erg omdat ik alleen lag. Toch schoot hij gauw de gang weer op. Op de gang wierp zijn onderzoek vruchten af: opa en oma stonden op de gang! Genoeg afleiding nu voor Jip: eerst tekenen met oma en later met opa bij de wasbak spelen.
Bezoek was weg, ik voelde me nog steeds goed, eindelijk het infuus eruit. Daarvan had ik meer last dan van de wond. De hele avond tv gekeken. Ik durfde m'n bed niet uit en ben in slaap gevallen. De nachtzuster was al een handje komen geven en wekte me om 6 uur om bloeddruk te meten en het potje van de drain te checken. Hmm, 38cc. Ze gaf aan dat het vocht beter in het potje kan lopen dan dat het niet weg zou kunnen in de borst en je daarvoor terug moet komen. Nu hoopte ik bijna dat de drain mee naar huis zou gaan. Ik voelde 'm toch niet.
Naar huis - Vrijdag 17 september
Goed (genoeg) geslapen. De dag startte weer, meer geluiden op de gang. Vrijdag, aan het eind van de dag, wordt deze afdeling gesloten voor het weekend. Iedereen zou ontslagen zijn en thuis weekend gaan vieren, toasten op de gezondheid hoop ik. Ontbijt op bed. Dokter op bezoek. Het was de arts-assistent die gisteren ook bij de operatie was. Ik herkende haar niet met haar mooie haar dat niet in een netje gevangen zat. Zij raadde ook aan om de drain mee naar huis te nemen, so be it. Ik stelde wat vragen, kreeg rustig antwoord. Er is een taartpunt weggesneden waarin de grootte van de tumor past. Dat is een flink stuk en er zal een deuk achterblijven in de borst. Om het gat zo veel mogelijk op te vullen hebben ze het overige borstweefsel en spieren (in de borst!) van de huid losgesneden en verplaatst. Deze procedure is gevoeliger/pijnlijker dan slechts de (plek van de) tumor wegsnijden. Omdat ik nog jong (!) ben, is mijn borstweefsel nog stevig en konden ze niets voelen in het verwijderde weefsel, dus ook niet wat dat knobbeltje is dat op de MRI te zien was. Onderzoek zou daar uitsluitsel over geven.Ik had Maarten al gebeld dat ik naar huis mocht, er moesten alleen nog een paar dingen geregeld worden, dus 10u00 leek een mooie tijd. Ik had nog alle tijd om héél rustig naar de wc te gaan, me te wassen en aan te kleden. Voor het eerst pakte ik de tas waar ik zo lang over had gedaan om 'm in te pakken, daar zat ook het beschermengeltje in dat ik gekregen had. Ik maakte nog wat foto's, o.a. van de strak verpakte borst. Intussen kwam de mamacare verpleegkundige om de afspraak voor maandag te maken. Zij zou de drain verwijderen. Maarten en Jip kwamen me ophalen. Ik wisselde eerst nog m'n flesje dat aan de drain zat, zo had ik geoefend voor thuis en kreeg een schoon flesje mee. Flesje ging in een tasje, netjes voor over straat en wel zo handig vast te pakken.
Thuis stonden me prachtige bloemen op te wachten. Ik ging op de bank zitten en liet me verzorgen/verwennen. Ze hadden me gewaarschuwd dat ik een week lang kon "wiebelen" van de narcose. Ik nam geen risico en voelde me wellicht daarom opperbest. Thuis ging slapen eveneens prima. 's Avonds voor het naar bed gaan, voor het eerst paracetamol genomen, voor het geval dat het pijn zou gaan doen. 't Enige advies was om héél veel paracetamol in te slaan. Maarten vond het wel een beetje eng om het bed te delen met een drain, maar heeft daar verder geen last van gehad.
Zondag 19 september 2010
Zaterdag rustig aan. Zondag Jip naar opa en oma gebracht. Hij liep meteen naar de speelhoek toe en zwaaide ons na de lunch uit. Dat zat wel weer goed. En wij waren eventjes Jip-vrij. "Vroeger", vóór een nieuwe chemo-aanval, profiteerden we ervan om te gaan uiteten en/of naar de film te gaan. Nu werd slechts een bezoekje aan Breda Photo, een drankje met vrienden in het café en toen naar huis. Door de "drukte" begon de borst voor het eerst te steken, pijn te doen. Eenmaal thuis op de bank ebde dat weg. Maarten was behoorlijk afgemat na de zorgen voor Jip (voor het eerst een nacht alleen met Jip) en mij. Ik was moe, maar nog steeds blij dat deze etappe zo enorm meeviel. Alleen het verwijderen van de drain was nu nog een spannende gebeurtenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten