Dit weekend heb ik de herhaling gezien van de show Sta op tegen kanker. Ik maakte nog de grap "Dit is een herhaling, u kunt geen donateur meer worden". Kwam er even later de tekstbalk in beeld dat het een herhaling was, maar dat men nog steeds donateur kon worden. Nu ik de hele uitzending gezien heb, drong het nut weer tot me door. Ik was namelijk wel even klaar met doneren voor/tegen kanker. Ik had laatst zelfs een collectante bij de supermarkt afgewezen die geld ophaalde voor/tegen leukemie. En ik geef áltijd. Dan heb ik gedoneerd en loop ik nog even terug om te vragen waaraan ik eigenlijk een donatie heb gegeven. Een collectebus verdient geld. Maar nu was ik het even beu. Ik was de ziekte beu. Ik heb het gehad en ben er klaar mee. Ik heb geen kanker meer.
Op de dag van de live-uitzending is een kennis overleden, waarschijnlijk aan de gevolgen van de chemo, die de uitgezaaide kanker juist enorm had weten te beteugelen. Het ging goed, hij had zijn leven weer opgepakt en toch is hij ineens niet meer. Op zijn overlijdensbericht staat een aangrijpend mooie tekst: Noem de dood niet slecht als het leven goed is geweest. H. was niet bang voor de dood. Hij had alleen nog graag een tijdje willen blijven.
Met mijn leven gaat het nu goed en ik mag nog even blijven. Drie weken bestraling zitten erop. Vermoeidheid blijft op de deur kloppen, het is echter geen bonken meer. De uitstapjes naar Tilburg ervaar ik positief. Ik ben er even uit, rustmoment van de dag, míjn moment. Er zit ook geen sleur in omdat het elke dag op een ander tijdstip is. De ritten verlopen meestal voorspoedig en ik ga geen verhitte discussies met de chauffeur aan. Vaak ben ik bij het Verbeeten Instituut snel aan de beurt en loop ik op het moment dat ik eigenlijk mijn afspraak heb alweer naar buiten. Het bestralen zelf duurt slechts enkele seconden; het draaien en instellen van het apparaat in de juiste positie neemt de meeste tijd in beslag samen met de vele storinkjes. Eén keer moest de bestraling afgemaakt worden door een ander apparaat. Verder verloopt het proces vlekkeloos. Van bijwerkingen merk ik weinig. De borst is wat gevoeliger, steekt af en toe en ik bescherm 'm extra als Jip in de buurt is. Met de juiste voorzorgsmaatregelen heb ik er vooralsnog minimaal last van.
Nog 3,5 week, dat red ik ook wel, vooral met leuke dingen in het vooruitzicht, zoals theaterbezoeken. Na de eerste chemo ben ik naar Wende geweest. Zij toert alweer en ik ga alweer. Guus, die een liedje zong toen ik in de MRI lag, ga ik bezoeken. Ellen op stelten. De feestdagen, bezoekjes uit en thuis, vooral het jaar 2011 en dé vakantie komen dichterbij... Binnenkort gaan we boeken: CUBA LIBRE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten