MRI nr. 2

Afgelopen dinsdag had ik een afspraak voor een tussentijdse controle om te kijken of de chemo aanslaat. Zie ook de juni-blog over triple negatief, het valt nu beetje bij beetje op z'n plek.

Inleiding: Prikken

Mijn moeder was gekomen om bij Jip te zijn. Terwijl we lekker in de tuin zaten te wachten tot ik naar het ziekenhuis zou vertrekken, besefte ik plotseling dat ik weer geprikt zou worden. Dàt joeg me enigszins angst aan en niet de smalle tunnel waar ik ingeschoven zou worden, terwijl ik lichtelijk claustrofobisch ben. Ik ben niet bang voor een prikje, of twee, of drie, of honderd. Liever eindeloos prikken dan chemo, maar goed, dat is geen keus.

Hoe het werkt weet ik niet, maar door de chemo worden de bloedvaten dikker, waardoor ik lastiger te prikken word. Dit bleek inderdaad tijdens de derde chemo 14 juni. 's Ochtends was ik nog naar de polikliniek bloedafname geweest, waar ik eindelijk eens een zachtaardige prikster trof. Op mijn verzoek tapte ze rechts bloed af, omdat ik links het chemo-infuus wilde laten zetten. De vorige keer had ik begrepen dat het niet handig was om beide prikken in dezelfde arm te laten zetten, want als er al een prikgaatje zit, wordt het moeilijker er nog één in de buurt te maken. Tijdens de chemo wil ik geen infuus in mijn rechterarm in verband met ... spelletjes spelen!

Terug naar de derde chemo. Tijdens het gesprek met de zaalarts raadde ze me aan om de volgende keer een uur vóór de chemo-afspraak op het dagcentrum bloed te laten prikken. Dan kunnen ze meteen het chemo-infuus aanbrengen. Dan hoef ik maar één keer geprikt te worden. Scheelt toch weer.

En ja hoor, even later in het dagcentrum moest de naald m'n arm in geramd worden. Ai, deed best pijn. Later vertelde de verpleegster die de infusen kwam ophangen dat elke chemo zwaarder valt, omdat mijn lichaam wel steeds zwakker wordt. Fijn vooruitzicht, want chemo nr. 2 resulteerde in drie vreselijke weken. Chemo nr. 3 overigens niet!

Dinsdag 29 juni 2010: de MRI

De MRI-afspraak was om 18u10. Laat tijdstip. Het ziekenhuis leek ook leeg te lopen. Her en der werd de vloer gesopt. Balies waren dicht, ook die van de röntgenafdeling. Er stond een bord dat je mocht plaatsnemen in wachtkamer 4 of 5 als je voor een MRI kwam. Gelukkig, de tijd was niet verkeerd genoteerd. Ik was niet eens de enige. Tevreden vernam ik dat het Amphia twee MRI-apparaten bezit die alletwee in bedrijf waren. En één wachtende kwam niet voor een MRI, maar blijkbaar om luid een telefoongesprek te voeren in de lege, echoënde gang waar we zaten.

Het was mijn beurt. Ik mocht me uitkleden, en weer aankleden. Je mag namelijk een broek aanhebben zonder rits of knoop en je moet een ziekenhuiskleedje omdoen met de opening aan de voorkant. Logisch want die borsten moeten in twee kokers hangen, dat lukt niet als je ze weer bedekt. Vorige keer deed ik het ook fout, waarschijnlijk teveel flauwe films of House gezien. Dit keer herstelde ik mezelf voordat de vriendelijke laborante me kwam halen.

Ik nam plaats op de smalle tafel die later het apparaat ingeschoven zou worden. Zittend, want ik moest eerst geprikt worden. Dat ging pijnloos, ongelooflijk. Helaas, ze kreeg de naald er toch niet ver genoeg in vanwege die verdikte aders en er werd een zoutoplossing bijgehaald. Waarschijnlijk om te kijken of de (contrast)vloeistof m´n ader in zou lopen in plaats van onderhuids in m´n lijf zou verdwijnen. Ik weet het niet, maar zo doen ze dat bij de chemo om te checken of het infuus goed is aangebracht (eerst zoutoplossing, dan pas de chemo). Daarna mocht ik op m´n buik gaan liggen en goed mikken dat de borsten mooi in de kokers hingen. M´n gezicht rustte op een zacht "hoefijzer". In mijn linkerhand kreeg ik een ballonnetje, daarin mocht ik knijpen in geval van nood. Er werd een koptelefoon opgezet en ik koos voor de radiozender 100% NL. De vorige keer deed de muziek het niet en lag ik 20 minuten te luisteren naar het lawaai van de scanner, ondanks de koptelefoon.

Nu verheugde ik me op de afleiding. Ik moest me goed concentreren, want de scanner bonkte, ratelde en ronkte naar hartelust. Ik kan me twee nummers herinneren, eentje daarvan was Guus Meeuwis met Laat mij in die waan. Ik deed hard mijn best om níet te luisteren, want ik begon te snotteren en kreeg tranen in mijn ogen. Niet handig als je met je gezicht naar beneden ligt, al verkouden bent en vooral stil moet blijven liggen. M'n neus slibte dicht, ik moest meer door mijn mond ademen, maar ook voorkomen dat ik een kriebelhoest kreeg. Misschien wil ik de volgende keer geen muziek, veel te emotioneel. Maar de hele tijd stilliggen en nadenken kan ook veel te emotioneel worden. Ik zal eens vragen of ik een luistercd kan meenemen met dierenverhalen van Jip en Janneke die Jip laatst van een vriendin heeft gekregen. Mag ik vast wel van 'm lenen.

Water begon uit mijn neus te lopen. Het apparaat werd stil en ik gleed eruit. Snel pakte ik het beschermdoekje van m'n hoofd"kussen" en kon de neusdruppel net op tijd opvangen. De MRI zat erop en ik fietste moe en huilerig naar mama en Jip.

Vrijdag 2 juli 2010: de uitslag

Vanochtend werden mijn broer en ik in het ziekenhuis in een kamertje gezet met een onderzoeksbed. De befaamde chirurg Luiten, die mijn schildwachtklier eruit heeft gehaald en volgens Zembla één van de beste borstkankerchirurgen is van Nederland, betrad de kamer samen met de nurse practitioner mammacare. Ik mocht inderdaad uit de kleren en op het bed gaan liggen. Er werd gevoeld en eigenlijk ook weer niet. De chirurg noch de nurse practitioner konden de tumor handmatig "vinden". Op de MRI was hij nog wel te zien, maar duidelijk een stuk kleiner dan de eerste MRI in april. Er werden wat cijfers/afmetingen genoemd, op mijn verzoek overigens. Wat Robert, mijn broer, nog heeft kunnen noteren is dat de tumor op de eerste MRI 40 x 40 mm mat. De afmetingen op de tweede MRI waren 28 x 10 mm. Ik was in de veronderstelling dat de eerste MRI een tumor van 5 cm had blootgelegd. Even navragen als we de uitslag ook van de oncoloog krijgen aanstaande maandag.

Vervolgens werd er gesproken wanneer ik terug zou komen en bij wie. Wanneer: Ik kan tussen de vijfde en zesde kuur terugkomen of alleen na de laatste MRI, na de zesde kuur. Hmm, ik zie wel. Ik moet toch zelf bellen voor de afspraak. Bij wie: Mijn behandeld arts is chirurg Rijken, ik heb hem drie keer gezien. Dokter Luiten heeft mij geopereerd en besloot dat ik bij hem terugkom. Dat betekent volgens mij dat hij ook de borstoperatie gaat uitvoeren. Prima, geen bezwaar.

Maandag heb ik een afspraak met de oncoloog en krijg ik zijn visie op de uitslag van de MRI. Kan ik nog eens vragen naar de afmetingen. MRI nr. 3 volgt na afloop van de chemotherapie, dus, even rekenen, over negen weken, zo'n twee-en-een-halve maand!