In memoriam

Het licht gaat uit,
ik sluit mijn ogen
en ik zie meer dan overdag.

Niet wat is of wat geweest is,
maar wat kan en zal en mag.

'Maud de Vries'

Drie jaar geleden is m'n zusje Karin overleden aan de gevolgen van haar slopende ziekte. Tien jaar lang heeft zij gestreden, medicijnen geslikt, geworsteld, ziekenhuisbezoeken en -opnames afgelegd, in de hoop op een beter leven. Tien jaar lang hebben mijn ouders mee gevochten, aan haar zijde gestaan met hun onvoorwaardelijke liefde en strijdlust. Ook m'n broer en Karins beste vriend zijn nooit van haar zijde geweken.

Karin had veel vrienden en bleef nieuwe vrienden maken. Ze was ongelooflijk sociaal, zette zich jarenlang in voor verschillende goede doelen als vrijwilligster, bleef zichzelf ontplooien, ondanks dat ze haar beide studies had moeten afbreken. Ze was een briljante leerlinge, reislustig, ondernemend, creatief. Ze deed zo hard haar best om een normaal leven te leiden, dat was het enige dat ze écht wilde.

Ik mis haar, hulde aan haar aanstekelijke lach, ik herdenk de gesprekken met haar, ik mis haar "beroemde" zelfgebakken cakes, ik herinner me de kaartjes die ze schreef, ik vergeet nooit haar betrokkenheid, ik gedenk onze avondjes "theatersport", ik mis m'n lieve kleine zusje.

Aanstaande zaterdag is er weer een herdenkingsmis in de H. Johanneskerk in Veghel-Zuid. Als ik er niet bij kan zijn wegens mijn eigen ziekte, brand ik thuis een kaarsje, of vijf, in haar eigen kandelaar.

Waar ze nu is, wat ze nu doet, hoe ze zich nu "voelt", voor mij was en blijft ze een engeltje en in mijn gedachten... in memoriam.