De eerste zit erop. Het is bijna lachwekkend hoe snel dat gaat. De taxi stond op tijd voor de deur. Helaas is de chauffeur zó slecht (ik bedoel hiermee niet snel) dat ik me veiliger voel in m'n eigen auto met mezelf achter het stuur. Misschien moet ik het taxibedrijf ook duidelijk maken dat ik níet opgegeven ben en juist nog een heel leven voor me heb.
Ach, we waren wel lekker op tijd, 11u30 om precies te zijn. Binnen bij de balie was het rustig. Nog even gebakkeleid over de tijd op vrijdag want die klopte niet op het overzichtje dat ik overhandigd kreeg. Toen ze 'm nog een keer uitdraaide met de juiste tijd, stond er wéér een andere tijd op. Vrijdag dus om 12u55. Ik kon ook de dagen en tijdstippen doorgeven waarop ik niet bestraald wil/kan worden ivm afspraak voor Jips opvang en een avondje uit.
Aangezien ik zo vroeg was, ging ik op m'n gemakje de gehandicaptenwc verkennen. Die was overigens erg vies en volgende keer (morgen dus) ga ik op zoek naar de gewone wc's, of wc's voor gewone mensen. Vervolgens deed ik me tegoed aan de watermachine. Met m'n bekertje ging ik wachten bij Saffier. Zo "heet" het apparaat dat mij de komende weken zal bestralen. Ik had net m'n boek gepakt en ik werd al geroepen door een dame die al sinds mijn terugkeer van het waterapparaat met de receptioniste stond te kletsen. Blijkbaar was ze me meteen komen halen toen ze doorkreeg dat ik me had gemeld.
Er waren vijf kleedhokjes op een rij. In hokje nummer één hing een badjas voor me met een kaartje waarop mijn naam stond. Er stond ook de eerste datum van de bestraling op en de laatste: 8 december 2010. Dat betekende dus 33 keer bestralen ipv 28. De verpleegster had geen idee, vroeg dit na en bevestigde vervolgens. Jammer, de extra dosis bestraling wordt dus niet tijdens de reguliere bestraling erbij gegeven, maar wordt erna gegeven.
Ik ontdeed me van mijn bovenkleding en trok de badjas aan. Op mijn donzig hoofdje draag ik nog steeds een buff. De pruik, alhoewel vers gewassen, is de afgelopen periode niet mijn favoriete hoofdbedekking geweest. Via een andere deur verliet ik het kleedhokje en kwam op een gang waar ook twee verplegers waren. Daar was een balie met een scherm dat het apparaat toonde waar ik op zou komen te liggen. Zo houden ze me in de gaten, of ik wel héél stil blijf liggen. We staken de gang over, liepen door een smallere gang (beetje luchthaven-achtig) en om het hoekje (geen deur) stond het bestralingsapparaat klaar. Ik deed de badjas uit en ging liggen. Met foto's en groene laserlijnen die precies op mijn tattoopuntjes moesten vallen, werd ik in de exacte (comfortabele) positie neergelegd.
Daar lag ik dan, durfde niks meer te zeggen, amper te ademen, want ik moest in exact deze houding blijven liggen tot ze me weer kwamen halen. Het apparaat bewoog om me heen, ik keek ernaar, zag de straling niet. Toch is het gebeurd. Badjas aan, aankleden en "tot morgen".
De taxichaffeur was erg verbaasd dat ik om 12 uur alweer naar buiten liep. Ik vond dit bezoek zelf ook erg onwerkelijk. Ik concentreer me steeds op m'n borst, voel ik wat? Als ik al last krijg van bijwerkingen, beginnen die in principe pas over twee weken vervelend te worden, toch mag ik nu al niet meer het bestraalde gebied: wassen, scheren (oksel), deodorant gebruiken, insmeren met olie/bodylotion etc.
Dat was het, makkie. Nu nog 32 keer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten