We zijn er bijna

Van de borstkankermaand krijg ik niet veel mee: het Pink Ribbon Magazine heb ik tot nu toe links laten liggen, ik kijk amper tv, aan internetten kom ik bijna niet toe, evengoed kom ik amper buiten de deur. Daarnaast is oktober niet alleen borstkankermaand, momenteel zijn er ook de brandpreventieweken. En er is nog wat deze maand, ik ben alleen vergeten wat. Ik heb me weer volop op het gewone leven gestort. Wilde profiteren van de energie die ik terug voelde komen en proberen alle achterstallige zaken die al maanden liggen weg te werken.

Waarschijnlijk ben ik iets te hard van stapel gelopen, want door een zware verkoudheid (voelde even als een aankomende griep) voelde ik me weer erg beroerd. Ook Jip slaapt 's middags bijna niet meer, maar het kost toch energie om het te proberen. Vervolgens kan ik dus ook niet rusten. Opvallend is dat ik me slecht ging voelen op de dag dat ik een telefoontje kreeg van het Instituut Verbeeten met de datum en het tijdstip waarop ik verwacht word in Tilburg.

Morgen om 10u00 heb ik opnieuw een gesprek met de mammacare verpleegkundige. Dat wordt gevolgd door een afspraak met de radiotherapeute en tot slot krijg ik wederom een ct-scan. Dan worden ook tattoopuntjes gezet om eenenander te markeren voor de behandelingen. Morgen zal ik te horen krijgen wanneer de bestralingen gaan starten en hoe lang het zal duren. Het laatste traject in het behandelschema. Het leek in kannen en kruiken, maar de dagelijkse oppas voor Jip is nog niet geregeld als Maarten in Kroatië zit. Stel dat ik volgende week begin, dan zit Maarten in Zagreb en gaat ditmaal mijn vader onder het mes, volledige narcose, vijf uur lang. Een weekje bij opa en oma logeren zit er voor Jip niet in. We zijn er nog niet, maar we zijn er wel bijna.

----

Kreeg net de verlossende sms van de oppas, gelukkig een zorg minder, ze kan zelfs morgenochtend nog.