Humorloze negativiteit

Via blogreacties, mail en de ouderwetse post krijg ik veel respons op mijn blog. Terugkerende thema's zijn positiviteit en humor. Ik ben blij dat mijn blog op deze manier wordt gelezen. Dat is ook de insteek.

Zojuist antwoordde ik aan een vriendin dat de blog een fijn communicatiemiddel is met de geïnteresseerde buitenwereld. Wat er met mij gebeurt, dat is de binnenwereld. Vooral de fysieke binnenwereld. Het is een samenvatting van wat ik op moment van schrijven uit m'n geheugen put, wat past voor de samenhang van het verhaal. Niet alle bezoekjes, pannen met eten, cadeautjes, et cetera passeren de revue. Wat vooral (nog) niet aan bod is gekomen, is mijn mentale gesteldheid. Als ik me mentaal goed genoeg voel (nadat ik er fysiek ook goed genoeg voor ben), schrijf ik dus pas iets voor de openbaarheid, als ik zelf weer een lichtpuntje zie.

Wat niet op deze blog is verschenen, zijn de huilbuien, het onbegrip, de frustraties, het enorme gemis (van Jip), de worsteling, angst, twijfel en de eenzaamheid. Ik wil namelijk geen medelijden. Ik wíl misschien wel gezien worden als een sterke vrouw, als iemand die dit varkentje wel even gaat wassen. Groot houden, doorgaan. Pit, niet aanstellen. Als ik dit nu opschrijf zie ik mezelf straks compleet instorten.

Ik heb vandaag zo'n dag: huilen om niks, onbestemd gevoel, geen geduld met Jip, eenzaamheid. Dan eet ik drie Lion repen achter elkaar en ben daar lang misselijk van. Haha, dat is een andere misselijkheid dan van de chemo... Die Lion-repen-misselijkheid kun je zo zelf uitproberen!

Eerder schreef ik dat de tumor met de helft geslonken was. Inmiddels voel ik hèm allang niet meer. Ja, tumor is mannelijk! Grapjes hierover graag onderaan bij "reacties". Elke chemo opnieuw zal ik me afvragen waarom ik die verdomde kuur moet afmaken. Geen uitzaaiingen, tumor niet meer te voelen. "Ga lekker opereren", denk ik continu. Waarom moet die kuur afgemaakt worden. Ik heb het de oncoloog gevraagd, heb zelfs nog een vergelijking getrokken met een antibiotacakuur. Volgens mij heb ik inmiddels het antwoord zelf gevonden op internet, maar weet niet meer waar. Misschien heeft de zaalarts het antwoord voor me.

Van de chemo krijg ik een onbestemd slecht gevoel. Dat is irritant, omdat ik niet kan uitleggen hoe ik me voel. Onbestemd slecht, hoe voelt dat? Misschien is het die zeurende misselijkheid waarvan ik regelmatig kokhalzend wakker schrik. De vermoeidheid, de afwezigheid van Jip, de afhankelijkheid van Maarten, mijn ouders, jullie. Lieve mensen, Maarten denkt echt dat hij goed voor me zorgt als hij friet wil gaan halen mét salade. Dus kom maar op met die pannetjes soep, verse salades, pasta's: vezels, vezels, vezels. Maar geen ui, kool en prei voor mij. Het hoeft niet veel te zijn, tenzij het ingevroren kan worden. Deze oproep geldt waarschijnlijk voor de rest van dit jaar en is niet op persoonlijke titel. Geen eten bij je? Dan mag je ook binnenkomen en lekker knuffelen.

Hulp vragen. Nog zo'n "ding". Zovelen bieden het aan. Ik ben tot tranen geroerd, letterlijk. Dat is iets wat ik nu leer: hulp vragen en accepteren. Ik heb een boekje van Karin Kuiper, de weduwe van de geweldige schrijver Karel Glastra van Loon die aan kanker is overleden. Het heet "Je mag mij altijd bellen". Citaat van de achterkant: "Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergenissenlijst het goedbedoelde zinnetje 'Je mag me altijd bellen'. Want hoe welgemeend ook, dit is 'hulp' die je met lege handen achterlaat... Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kan bellen, omdat je slechts denkt: Nee, het gaat niet! Zij moeten mij bellen!" Verder wil ik hier niet over uitwijden. Ik hoef niet platgebeld te worden, liever niet. Toch herken ik wat in dat gevoel. Gewoon om wie/hoe ik ben.

Na de schrik van het slechte nieuws "Borstkanker", na de spanning van de eerste chemo, komt nu de angst dat de "nieuwigheid" voor de buitenwereld eraf is. Dat men doorgaat met hun leven. Zou ik ook doen! Maar voordat ik kan doorgaan met mijn leven, moet ik genezen. Anders heb ik geen leven meer. Ik ben bang voor de dagen dat er geen bemoedigende kaartjes meer bezorgd worden, dat die spontane maaltijden en bezoekjes achterwege blijven. Bang dat de lichtpuntjes vanuit die grote buitenwereld doven. Ik neem mezelf haast elke dag opnieuw voor om, indien nodig, aandacht te besteden aan de binnenwereld van een ander. Wat dat betreft heb ik wel een achterstand opgelopen.

Nu ben ik klaar met deze "overwachte" blog. Nog niet alles is gezegd, maar ik had allang op bed willen liggen. Dit was namelijk zo'n onbestemde, vermoeiende huilerige dag, ondanks de postbode die een prachtige sjaal bezorgde, tijdschriften voor het hele gezin, een puzzelboekje, een kaart met mooie woorden. Ja, dat zijn lichtpuntjes samen met twee onverwachte bezoekjes en een bak pasta. Ja, ga ik toch nog met een glimlach slapen.

Morgen met z'n allen naar stembus (maak gebruik van je stemrecht): Speak now or forever hold your peace.