Back to normal !?

Maandag, 17 mei 2010: "het normale leven"

Het normale leven is wedergekeerd. Hallelujah. Maarten is maandag vertrokken naar Zagreb. Mijn hoofd zit nog vol snot, inclusief oor. Ik neem telefoon aan, regel dingen, ga zelf melk halen met Jip en een kaartje posten, sla alvast m'n antimisselijkheidsmedicijn in bij de apotheek voor de komende kuur. Het gaat goed, gelukkig. Ik lijk weer even een normaal leven te kunnen leiden met Jip. Zelfs aan de stroom post is een einde gekomen. Wat wel veranderd is, is dat ik tegenwoordig Skype met Maarten. Toch wat nieuws.

Dinsdag,18 mei 2010: artsendag

Dinsdag ben ik al wat vermoeider en heb ik weer afspraken staan. De gemeente stuurt een arts om te beoordelen of we recht hebben op huishoudelijke hulp. Hij zou tussen 13 en 14 uur komen. Jip ligt op bed en ik ga beneden op de bank liggen. Ik schrik wakker van de telefoon. De arts stond voor de deur, maar ik deed niet open. Oeps, niks gehoord, in een diepe slaap gevallen. Gelukkig was de wijze man nog in de buurt en al pratende kregen we elkaar in het vizier. Ik was nog een beetje slaapdronken en zei "met Iris" toen ik de man binnenliet. Pffff. De arts was alleraardigst en begripvol en zou een positief advies afgeven aan de gemeente voor hulp bij zwaar huishoudelijk werk. Fijn, weer een praktische zorg uit handen genomen. Misschien hielp die ene nies de man over de streep. Ondanks dat we van het weekend nog het huis gezogen hadden, kreeg de arts een kriebel in z'n neus "van het stof".

Jodiumzaadje

's Middags kwam Daan op Jip passen en fietste ik naar het ziekenhuis, alsof ik even een boodschapje ging doen. Op de afdeling Radiologie werd er met gebruik van het echo-apparaat een jodiumzaadje in de tumor geplaatst, nadat de borst eerst verdoofd was. Dit keer heb ik meegekeken. De tumor is zwart en groot op het scherm. Binnen vijf minuten was het gepiept. Daarna moest de borst nog wel even geplet worden in het mammografie-apparaat om te kijken of het zaadje in het midden van de tumor zat. Nadat bleek dat dat het geval was, fietste ik naar huis. Ik was een half uur binnen geweest, alsof ik even een boodschapje had gedaan.

Gekopieerde tekst (http://www.amphia.nl/Patienten/Onderzoek/Pages/Borstkankerbehandeling.aspx):
Soms vindt vóór de operatie een chemotherapie behandeling plaats. Meestal wordt dan een radioactief jodiumzaadje in de knobbel in de borst geplaatst. Zo slinkt of verdwijnt de knobbel door de chemotherapie en is niet meer zichtbaar op de foto. Daarna kan de chirurg het oorspronkelijk aangedane gebied nauwkeurig verwijderen.
http://www.amphia.nl/Patienten/Ziektebeelden/Documents/Amphia%20adv_264x400_Borstkanker_CPDF.pdf
Als een van de weinige ziekenhuizen kunnen de borstkankerchirurgen van Amphia een zogenoemd jodiumzaadje bij het knobbeltje in de borst plaatsen. Met zo’n zaadje kan het knobbeltje tijdens de operatie beter worden opgespoord.

Haaruitval

In dat half uur ziekenhuisbezoek werd ik kriebelend herinnerd aan het feit dat mijn haar aan het uitvallen is. De zon schijnt, de temperatuur gaat omhoog en ik ben zwaar in de rui. Ik moest tweemaal het bovenlijf ontbloten en elke keer plukte ik alle losgelaten haren bij elkaar en dumpte die in de afvalzak. Tijdens de mammografie stond ik rechtop en kriebelden de afvallige haren langs m'n armen en rug richting grond. Zwaartekracht heet dat. Toch leken het gewoon losse haren en geen lokken of bossen haar. Af en toe trok ik voorzichtig aan een pluk haar, zo'n pluk bleef gewoon zitten. Ik dacht dat ik kale plekken zou krijgen op m'n hoofd en daarom meteen het pruikenvrouwtje zou moeten bellen.

Ontkenning

Ik heb al twee dagen m'n haren niet geborsteld. Ik ben er mentaal nog niet klaar voor om kaal te zijn, dus hoop het zo lang mogelijk uit te stellen om de scheerafspraak te maken. Vrijdagmiddag lijkt me vroeg zat. Ik licht mijn vriendin in die mee zal gaan. Zij is ook de eerste keer mee geweest. We gaan ervan uit dat we elkaar vrijdag pas zien.

Woensdag 19 mei

Vandaag kom ik onder de mensen en haal voorzichtig de borstel weer door m'n haar. Niet voorzichtig genoeg, de hele wasbak ligt vol als ik de borstel heb leeggeplukt die mij heeft kaalgeplukt. Het valt nu echt opvallend spontaan uit. Als ik een haar uit m'n gezicht wil vegen, blijft die aan m'n handen plakken. Jip vangt veel haar op dat naar beneden dwarrelt. De hele dag haal ik een hand door mijn haar om de losse exemplaren tot een bolletje te kneden en weg te gooien. Ik houd niet van losse haren op de grond, maar nu loop ik wel heel vaak naar de vuilnisbak om wel heel veel haar weg te gooien.

Ik bel het pruikenvrouwtje en vertel dat "het begonnen is". Ze vraagt of ik vandaag al langs wil komen of liever morgen. Liever morgen. Huilend spreek ik het antwoorapparaat in van mijn vriendin dat het donderdagmiddag gaat gebeuren. Ik ben er nog steeds niet klaar voor. Ik mis de kale plekken op m'n hoofd. Ik ga akkoord met donderdagmiddag omdat ik gek word van al dat haar overal, behalve op m'n hoofd. Maar daar zit ook nog steeds haar. Ik probeer mezelf voor te stellen met een geschoren hoofd. Niks, leeg, geen voorstelling, behalve een lelijke witte kop. Al een paar dagen vraag ik me af hoe andere vrouwen er zonder haar uit zouden zien als ik televisie kijk, misschien dragen zij ook wel een pruik, misschien waait die zo af of blijft 'ie toevallig aan hun hand hangen als ze door hun haar hebben gekroeld. Nee, ik ben er nog niet klaar voor, maar al dat rondvliegende haar vind ik misschien nog wel erger.

Controleafspraak oncoloog

Mijn broer is sinds dinsdagavond mijn steun en toeverlaat. Samen Jip weggebracht naar de opvang. Samen naar de oncoloog. Een uur na het afgesproken tijdstip zijn we aan de beurt. Het is nog steeds een man van weinig woorden. Na doorvragen en doorvragen weet hij wel te vertellen dat de tumor al voor de HELFT geslonken is (hij heeft weer even mogen voelen)!!!! Zo, kuurtje slaat best goed aan. Toch moet ik de volle zes kuren afmaken, ook als halverwege de MRI uitwijst dat de tumor verdwenen is. Ik probeerde nog te onderhandelen om na kuur nummer vijf te stoppen, daar trapte hij niet in. Ik ga dus vrolijk door met mijn aanvullende therapie.

Wende

Broerlief blijft nog een nachtje slapen en kan zo op Jip passen. Ik ga een avondje uit! Máánden geleden al kaartjes in huis gehaald, want eigenlijk missen een andere vriendin en ik geen voorstelling van de veelzijdige en prachtige zangeres Wende. Flesje water ingepakt omdat ik zo snel een droge mond krijg, desinfecterende zeep mee, neusspray zelfs ingepakt om niet als een hijgende fan aan haar lippen te hangen. Niks nodig gehad. Wel een bijzondere avond gehad.

Nu ben ik bek- en bekaf. Morgen wordt een confronterende dag. Grappige is dat ik me stiekem wel eens eens afvroeg hoe ik er uit zou zien zonder haar. Kaal dus. Wat voor hoofd zou ik hebben? Morgen kom ik erachter. Hoef ik me dat daarna nooit meer af te vragen!!!!