Een blog schept verwachtingen heb ik inmiddels gemerkt. De afgelopen dagen lukte het me niet om een nieuw bericht te schrijven. Echt misselijk was ik niet, echt goed voelde ik me ook niet. Gisteren ging best goed toen de ochtend was aangebroken. Toch bleef ik op bed liggen en viel continu in slaap. Ik moet veel drinken om de chemo m'n lijf uit te spoelen. Pas na zes dagen zou de chemo niet meer schadelijk zijn voor m'n omgeving. Alleen maar water drinken wordt afgeraden, ik heb ook suikers en zouten nodig. Ik had cranberry sap gekocht, gezond drankje dacht ik. Helaas viel het toch niet zo lekker, want binnen no-time zat ik met koud zweet op de wc en een kotsbakje in de hand. Ik voelde me nu echt beroerd, dacht dat ik ging flauwvallen en zelfs de ambulance niet zou halen, ook al komen ze me persoonlijk ophalen. Is dit het dan?
Na enige tijd kalmeerde m'n lijf en dook ik weer snel in bed. Uiteindelijk belde m'n moeder dat ze op het punt stond te vertrekken met Jip. Jip komt naar huis. Wil m'n ventje graag zien en vasthouden, maar that's it. Ik heb nog niet het gevoel dat ik voor hem kan zorgen. Dankzij zijn naderende thuiskomst sleep ik me onder de douche, weg met die chemozweet. Met Maarten ga ik nog even naar buiten, frisse neus halen en vers fruit. Jip komt thuis en hij is veranderd, ouder geworden. Maarten ziet het ook. Er wordt niet overdreven geknuffeld, meneer gaat op zoek naar z'n speeltjes. M'n kleine ventje vindt het allemaal best, hoezo flexibel?
Vandaag, vrijdag, hebben we met z'n drieën ontbeten in ochtendjas. Heel huiselijk. Niet misselijk, niet moe, maar er zit nog steeds iets niet lekker. Ik grijp elk moment aan om "stiekem" in bed te kruipen. Ondanks dat Maarten moet werken, neemt hij de zorg voor Jip op zich. Af en toe hijs ik me uit bed en probeer ik op Jip te letten. Elke keer als Jip naar boven klom, waar Maarten werkt, pikte ik weer een stukje bed in. De lunch gaat moeizaam naar binnen, maar ik word nergens misselijk van. Dit is het irritante voor Maarten en mij: ik kan eten en drinken zonder misselijk te worden; ik kan slapen zonder moe te zijn; ik heb zo'n onbestemd gevoel dat ik me nergens toe kan zetten. Ik voel me belabberd, dan weer erg warm, dan weer ijskoud, maar het is géén griep/koorts. Hoe leg je dit uit? Ik weet dat ik vannacht opnieuw goed zal slapen.
's Middags komt Daan (Maartens broer) met Jip spelen. Ze gaan even wandelen en komen terug met een maaltje van de Italiaanse traiteur. Jammie. Rond 17:30 gaat de bel en wordt er een fikse kerrieschotel afgegeven en alle ingrediënten voor een heerlijke salade. Ik ben ontroerd. Hoe kan ik mijn dankbaarheid uiten? Ik weet het niet, hier blijf ik nu ook steken. Ik duik m'n bed weer in en hoop dat ik morgen wat meer fut heb om zoveel mogelijk een "normaal" leven te leiden. En te genieten van al dat lekkers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten