Beter - Blog

Lieve mensen,

Ik ben weer op de been. Het is nu een beetje laat om aan een uitgebreide blog te beginnen, ik weet echter ook niet wanneer het er van komt om 'm bij te schrijven. Ik heb zóveel te vertellen. Tijdens mijn "verkoudheidje" van afgelopen week heb ik veel ideeën gehad, wilde zelfs een sprookje schrijven over mijn moederdag, haha. Helaas zit er geen recorder op/in m'n hersenen, dus dat sprookje ben ik alweer kwijt. Moederdag niet overigens. Continu dwarrelden er stukjes tekst in m'n hoofd. Maar ik schreef ze niet op. Ik heb zelfs m'n agenda niet bijgehouden en dat doe (deed) ik elke dag. Als een soort dagboekje, voor later, voor Jip. Alle Jip-bijzonderheden van de dag schreef ik op: de nieuwe, opmerkelijke, grappige, stoute dingen die hij deed. Deze week kan ik er nog inzetten: Jip kan de gangdeur én badkamerdeur zelf openen... Laat dat nou namelijk net de deuren zijn die we dichtdoen omdat Jip er juist níet door mag.

Het is een beetje raar om van een redelijk onzichtbaar internetleven, ik ben lid van Hyves, Facebook, LinkedIn om van ánderen op de hoogte te blijven, een blog bij te houden die door best wel veel mensen gelezen wordt. Ik hoop momenteel dat ie alleen gelezen wordt door mensen die míj (persoonlijk) kennen, maar ik heb er geen controle over. Daarnaast heb ik er wèl voor gekozen om 'm voor iedereen toegankelijk te maken. Toch ben ik niet te vinden als je me googlet/googelt. Voors, tegens, wat wel, wat niet. Ik ga gewoon schrijven, voor mezelf, omdat jullie het leuk vinden. Een blog omdat ik in één keer iedereen kan informeren over mijn wel en wee. Ik vertel mijn verhaal over mijn kanker, over mijn behandeling en "mijn" dokters, over mijn leven. Mijn leven met kanker. Mijn kankerleven. En ja, dat mag ik ongestraft zeggen, want kanker is geen vloek?

De afgelopen dagen heb ik ook nagedacht of ik mensen bij naam zal noemen in de blog. Het zal wel eens voorkomen, maar ik ben bang dat ik mensen ga vergeten. Zeker als ik even niks van me heb laten horen. En ik ben echt iedereen zo ontzettend dankbaar. Sinds de Italiaanse traiteur en de kerrieschotel vorige week vrijdag hebben we ons geen zorgen hoeven maken over boodschappenlijstjes en koken. We hebben een megapan soep en andijviestamp in ontvangst mogen nemen. Tweemaal is er in ons eigen huis voor ons gekookt. Het zijn geen kliekjes, want we kunnen er zelf meerdere malen van eten. Inmiddels heb ik voor volgende week ook een voorraadje in de diepvries, wanneer Maarten in Zagreb zit. Sinds de chemo ben ik niet alleen naar de winkel geweest, het kost me teveel energie, laat staan maaltijden verzinnen en koken. Het is dus geen overbodige luxe. Het gaat niet alleen om de heerlijke maaltijden (eten is nog steeds géén probleem), maar ook dat zonnige boeket, de postbode die nog steeds kaartjes door de bus werpt, zelfs tijdschriften en voetbalplaatjes worden bezorgd. Die laatste zijn gelukkig voor Maarten.

Ik ben ook een beetje bang dat mensen zich verplicht of aangesproken gaan voelen als ik hierover schrijf. Niet Doen! Ik schrijf aan iedereen over mezelf, niet omdat ik iets van iemand verwacht. Ik schrijf om me beter te voelen, niet dat jullie je slecht gaan voelen. Dus, bedankt voor jullie aandacht!

Hmmm, toch nog een uitgebreid blogje geworden. Er komt nog meer, binnenkort. Voor nu: Slaap lekker, sweet dreams.