Terugblik op de tweede week na de chemo

Zondag 9 mei: kamillebed en uienkamer

Moederdag!!! Mag ik eindelijk zien wat ze Jip voor me hebben laten tekenen op het kinderdagverblijf, bij opa en oma. De kunstwerkjes worden dan ook keurig geserveerd met het ontbijt op bed. Ontbijt op bed met een bijna tweejarige is nog niet zo makkelijk. Ik krijg kamillethee. Jip lust ook graag thee en wilde een slok. Ik liet hem z’n gang gaan, Maarten had al gezegd dat het niet heet meer was. Hmmm, niet heet? De thee voelde toch best wel warm tegen m’n blote benen, onder het dekbed. Het was vooral nat en al heel gauw erg koud. De rest van het ontbijtje ging razendsnel naar binnen. M’n gezicht was inmiddels ook nat geworden, van de tranen.

De rest van de dag hebben we het nog gezellig proberen te maken, een heerlijke lunch, een middagdutje, een moederdagtaartje van de AH en waarschijnlijk nog een wandeling. Maar dat kan ik me niet meer herinneren. Zondag was ook het begin van een slechte week. Ik schoot vol, niet alleen met tranen, ook met snot. M’n neus dicht, er was zoveel snot dat de buis van Eustachius ook dicht schoot en m’n oor enorm veel pijn deed. Het gehoor was aangetast. Ik wilde geen paracetamol nemen (waarom niet?). Een huis-, tuin- en keukenmiddeltje is een ui snijden en naast je bed zetten. Daar kan Maarten niet zo goed tegen. Daarnaast had ik geen uien meer, want die worden afgeraden tijdens de chemo. Ik had nog wel een paar bosuitjes. Daar heb ik zoveel mogelijk van opgesneden en in een stoffen zakje gedaan. De zwavel die vrij komt, werkt ontzwellend. Dat zakje met de fijngesneden bosui bond ik op m’n pijnlijke oor middels een elastische hoofdband. Geniaal vond ik zelf. Niet charmant.

Ik ging vroeg naar bed, ijskoud had ik het. We hadden niet de tijd genomen om het bed te verschonen. Het was vlekkeloos droog geworden en geurde heerlijk naar kamille, rustgevend, prima bedgeurtje! Toen Maarten later naar bed kwam, rook hij op de trap al de uiengeur waar hij niet tegen kan. Ik rook het ook, maar voelde ook het effect op m’n oor. Maarten ging op de bank liggen en ik bleef lekker in het kamillebed in de uienkamer. Om 4 uur werd ik wakker, de zwavel leek uitgewerkt, want ik kreeg weer last van m’n oor. Gek genoeg kon ik vanaf dat moment weer door m’n neus ademen. Toch heb ik niet veel meer geslapen.

Maandag 10 mei: huisbezoek en huisarts

Maandag voelde ik me niet goed en belde de huisarts. Ik wilde even checken of ik geen (beginnende) oorontsteking had. Een ontsteking kan tot koorts leiden en dat zou een opname betekenen. Een verkoudheid heeft niks met de chemo te maken, dus leek de huisarts de juiste arts om te bellen. Dit kon ik verifiëren toen een oncologieverpleegkundige belde om te horen hoe het met me ging. Huilen. Ik voelde me slecht en begon steeds spontaan te huilen. Ze zei ook nog eens dat mijn witte bloedlichaampjes afgebroken werden en het dieptepunt nog moest komen. Rond dag 10 (woensdag) heb ik mijn dip en zit mijn afweer op het laagste niveau. Gelukkig zou het daarna wel weer beter moeten worden. Huilen. Ik had gehoopt dat ik na de vermoeidheid en misselijkheid van de eerste week me in de tweede week wel beter zou gaan voelen. Nee dus, het was nog niet afgelopen. Huilen.

We hadden een vriendin uitgenodigd om te komen eten. Maarten zou koken. Maar de plannen werden omgegooid nadat bleek dat ik zo beroerd was. Ze zou om 15uur al komen om met Jip te spelen en zij zou boodschappen meenemen en voor ons koken. Zo kon ik rusten en Maarten doorwerken (hij was er van uitgegaan dat ik boodschappen zou doen). Maarten ging wel mee naar de huisarts o.a. voor het geval ik niet uit m’n woorden kon komen door de huilbuien heen. Geen ontsteking, wel vocht, gewoon sprayen. Opluchting. Eenmaal thuis ging Maarten aan het werk en heb ik op de bank gehangen met vriendin en Jip. Zij heeft vervolgens een heerlijke pasta op tafel getoverd, terwijl ik als een slappe vaatdoek onder een deken op de bank was verdwenen. Na het eten zijn Jip en ik (ijskoud) weer naar bed gegaan. Ik was een aantal series en films rijker en ben die avond begonnen met seizoen 5 van Desperate Housewives.

Dinsdag 11 mei: uitslag schildwachtklieroperatie

Maandag had Maarten gebeld of Jip een dag extra naar de opvang kon. En dat kon. Wel zo fijn, want ik voelde me ellendig en Maarten moest werken (geen zorgverlof voor zzp-ers). Ik keek uit naar een rustige dag in bed, met mijn Desperate Housewives. Ik vergat steeds dat we een afspraak hadden met mijn behandelend chirurg. We zouden Jip meegenomen hebben voor dat bezoekje. Eenmaal in het ziekenhuis werd al meteen aangekondigd dat hij een half uur uitloop had. Ik voelde me nog steeds huilerig, belabberd en zwak. We hadden een broodje gehaald, waarna ik me al iets beter voelde. Uiteindelijk waren we “aan de beurt”. Eerst kwam de mammaverpleegkundige vragen hoe het ging. Huilen. Ze ondernam meteen actie toen ze hoorde hoe het thuis ging en maatschappelijk werk/huishoudelijke ondersteuning niks had opgeleverd. Wij hebben namelijk niks meer gehoord van de gemeente.

Daarna kwam de nurse practitioner mammacare met de chirurg binnen. Huilen. De chirurg deelde al snel mee dat er drie klieren waren weggenomen tijdens de operatie en dat die alledrie schoon waren. Ok. Hij wilde nog even de plek zien waar ik geopereerd was. Ik zat nog steeds met m’n sjaal om m’n hals en winterjas aan. Ik kleedde me uit. Ik stond er niet bij stil dat het een raar gezicht was dat ik geen bh aan had. Ik draag al een tijdje geen bh meer. Een bh is voor borsten, niet voor kankercellen, die zouden het naar hun zin kunnen hebben in een bh. Nee, geen bh voor hen.

Over een half jaartje zie ik mijn behandelend arts weer, als de chemo voorbij is, voor de (borstbesparende) operatie. De nurse practitioner had een afspraak voor me gemaakt voor het plaatsen van het jodiumzaadje. Dit zaadje zorgt ervoor dat de chirurg straks kan zien waar hij moet snijden, ook al is de tumor in zijn geheel verdwenen door de chemo. Daarna volgt ook zeker nog bestraling. Pfff, ben dus nog wel even bezig. Echt snappen doe ik het niet meer. Ik heb toch alleen maar kanker in de borst, helemaal geen uitzaaiingen, ik krijg wel de volledige behandeling: zware chemo, operatie, bestraling. Mijn moeder heeft tweemaal borstkanker overleefd zonder chemo. Dat kan toch ook? Zou er echt een celletje losgeraakt zijn, zijn gaan zwerven? Ik snap het niet, ik voel me zo beroerd zwak.

Ondanks dat ik niet warm of koud werd van de uitslag, snapte ik wel dat het belangrijk en goed nieuws was, maar mij deed het niks. Ik krijg chemo, als het uitgezaaid is, wordt dat ook meteen aangepakt. M’n hele lijf lijdt, ik lijd, m’n gezin lijdt en het zit alleen maar in de borst. Oh, wat voel ik me ellendig. Gauw een kort berichtje op de blog en naar bed.

Woensdag 12 mei: beter

Jips vaste opvangdag, dus nog een dag om op krachten te komen, zorgeloos in bed te liggen, Nog meer Desperate Housewives te kijken. Ook nog even buiten geweest, maar wel met Maarten als chaperone, want ik voelde me te zwak om er alleen op uit te trekken. Daarna weer naar bed, zodat ik genoeg energie heb om Jip te ontvangen en met hem te spelen als hij thuiskomt.

Donderdag 13 mei: afleiding

Ohoh, ik dacht dat op de dag van mijn dip/dieptepunt het beter ging, dat mijn dip de dagen ervoor was. Maar donderdag barstte ik weer spontaan in tranen uit en voelde ik me opnieuw belabberd. Rustig aan en met Jip weer mee naar bed ’s middags. Na het middagslaapje kregen we bezoek. We kregen nog meer bezoek, die ook onze keuken indook en heerlijke lasagne op tafel zette. Al het bezoek was erg gezellig en een leuke afleiding. Het was wel vermoeiend en ’s avonds lag ik weer met m’n Desperate Housewives in bed.

Zaterdag 15 mei: mis

Ja hoor, m’n neus nog steeds dicht, m’n oor ook. Maar ik ben wel uit bed. Even de deur uit voor de frisse lucht en een brood. Bij thuiskomst hing er een grote tas viergangenmenu aan de voordeur. Later stond er ook een vriend voor de deur met een flinke pan eten. Wat wordt er toch goed voor ons gezorgd. Die vriend lieten wij alleen met Jip. Maarten en ik gingen samen weg, de stad uit. Er was een mis in Veghel waarin het gebed voor mijn zusje (en opa, oma en Tante) was aangevraagd. Een soort herdenkingsmis. Ik denk veel aan mijn zusje, maar zo’n mis is voor mij een moment om even bewust stil te staan bij haar, even alleen aan haar te denken. Ik brand dan een kaarsje voor haar, ik zit in de kerk waar haar fantastisch mooie afscheidsdienst is gehouden. Ik mis haar. Samen met pa, ma, broer, Maarten en de rest van de familie. Ik ben blij dat ik de energie had om erbij te zijn.

Verder is het fijn om de familie weer even te zien en spreken. Een nicht had dvd’s van Gooische Vrouwen voor me meegenomen. Goede timing, want de 24 afleveringen van seizoen 5 heb ik uitgekeken. M’n ouders hadden spullen van een vriendin bij zich die ook kanker heeft gehad. Ik heb nu een prachtige pruik te leen, ik zal mezelf niet eens herkennen met dat donkere korte haar. Heb er stiekem wel zin in, incognito de straat op. Nog een echt slaapmutsje en enkele buffs. Ik pas de pruik pas als ik kaal ben.

Zondag 16 mei: haar

Dat kaal zijn, dat duurt niet zo lang meer. Er komt al meer haar los dan normaal. Ik vertel Maarten dat m’n haar begint uit te vallen en begin zelf weer te huilen. De derde week na de chemo zou dan eindelijk een goede week “moeten” zijn. Een normale week. Word ik er subtiel aan herinnerd dat het niet voorbij is. Mijn haar moet er nog af. Het houdt niet op. Ik had gisteravond ook al een “velletje” nagel losgetrokken. Denkende dat de nagelverharder niet goed gelakt was.

Maarten weet niet goed wat de beste reactie is en zegt dat het vervelend is. Het komt er zo gek uit dat ik in de lach schiet. Tja. Vervelend. Klopt. Maar of dat nou de troostende verlossing is, nee. Ik krijg weer tranen in m’n ogen, van het lachen.