Het werd tijd, een goede dag! Jip was vroeg wakker, te vroeg voor ons. Ik haalde hem zelf uit bed en nam hem mee naar ons bed. Normaal gezien kruipt Jip overal over heen, loopt langs het bed, gaat met alles spelen en slaan waar hij z'n kleine handjes omheen krijgt. Iemand moet altijd een oogje in het zeil houden. De ander blijft nog even onder zeil.
Vanochtend ging Jip liggen, tegen me aan, langs me heen. Nog nooit vertoond. Jip en ik hebben lang in elkaars armen gelegen, ik aaide z'n rug, hij keek terug in m'n ogen en maakte sabbelgeluidjes terwijl hij op z'n "tutefluut" sabbelde. Zo mooi, zo rustig, zo liefdevol. Vanochtend probeerde Jip ook nog uit de borst te drinken, maar drong niet aan toen ik voor de zoveelste keer zei dat die ziek was en auw deed. Hij begrijpt het, al vanaf het begin (dag des oordeels 13 april), toen hij ineens niet meer lekker mocht aanleggen/liggen bij z'n moeder. Af en toe aait hij voorzichtig over de zieke borst en zegt "auw".
Zo'n mooi, magisch moment komt ooit ten einde en Jip werd beweeglijk. Zelf had ik gezonde trek en trok ons ieder een ochtendjas aan. Zo gezellig Jip in ochtendjasje, normaal krijgt Jip eerst een schone luier en kleren aan voordat we naar beneden gaan. Maarten gunde ik een ochtendje in bed, even bijkomen.
Het leek een ochtend als alle andere, vóór de ziekte. Tot Jip de vlokken te pakken kreeg, mijn fout. Sindsdien pakte hij me steeds bij de hand, leidde me naar de keuken en wilde dat ik hem weer op het aanrecht tilde. Ik probeerde zijn aandacht af te leiden. Uiteindelijk aten we samen een banaan. Daarna probeerde ik het met een appel. Toen ging het mis. Ik heb een appelallergie. Niks ernstigs, maar dikke lippen en bulten in de mond als ik een verkeerd exemplaar eet. Sinds Jips geboorte leek de appelallergie langzaamaan te verdwijnen. Ik verdroeg appels weer (beter). Deze ochtend pakte ik een lekker grote biologische appel en begon fris weg te happen... Ik bleef niet lang fris. Ik riep Maarten uit bed, die beneden op de bank kwam liggen. Ik moest nog even duidelijk maken dat ik op die bank wilde omdat het niet zo best ging. Vervolgens heb ik een hele tijd, ijs- en ijskoud op de bank liggen/zitten spugen. Een megabult verscheen op m'n lip. De allergie is ineens in alle hevigheid terug. Toen ik me "beter" voelde, zijn we gaan lunchen. Elke keer als ik slikte, kromp ik ineen van de pijn in m'n slokdarm. Daarna heb ik weer 2 uur geslapen, mmm.
De pijn is verdwenen, gelukkig, want 's avonds hebben we onszelf de kerrie voorgeschoteld. Oh, wat was dat lekker. Wel vervelend als Maarten dat ook maar blijft zeggen; dat hoor ik meestal niet over mijn eigen kookkunsten. Zelfs Jip heeft zowaar een vorkje meegeprikt en dat was lang geleden. De salade was ook een groot succes. Die kerrie gaat me niet lukken, maar de salade zou wel moeten gaan. Dank jullie Maaike, Ronald, Bloem en Baby! En dank aan iedereen die meeleeft. Ik denk dat ik dit jaar de TNT prijs win voor beste particuliere "opdrachtgever".
Ook ik wil iedereen bedanken voor de geweldige support en vele lieve kaarten en mailtjes. Daarnaast kan Iris ook geweldig koken, maar take ik that vaak for granted en is het heel bijzonder dat anderen gewoon eten koken en komen brengen; highly appreciated, omdat ik natuurlijk niet de allergrootste (amateur)kok ben, ;-)
BeantwoordenVerwijderen