Zoveel onderzoeken, zoveel uitslagen. Another moment of truth. Wat een verschil met nog maar vijf (!) maanden geleden, toen een chirurg meedeelde dat ik een kwaadaardige tumor had in de borst, een hele grote. Wat ik het ergste vond van dit nieuws was dat ik chemo zou krijgen. Snijden en bestralen oké, maar chemo, NEE!!
Na de eerste onderzoeken (mammografie, echo, punctie en biopsie) en allereerste uitslag, volgden nog vele onderzoeken en resultaten daarvan. Anderhalve week geleden werd het tumorgebied verwijderd. Gisteren kregen we de uitslag van het microscopisch weefselonderzoek. Ik was niet zo zenuwachtig, net als de eerste keer. Toen dacht ik: wat er ook zit, het moet weg, dus snijden, eventueel bestralen, klaar. Hoe naïef. Nu dacht ik: in het ergste geval zitten er nog veel kankercellen op de snijranden en moet ik opnieuw geopereerd worden. Liever dat dan nog een chemo. Dus slecht kon de uitslag nooit zijn, want een extra chemo, daar had ik nog nooit van gehoord.
De chirurg ging zitten en meldde direct dat hij goed nieuws had. "Ah", ging er door me heen, "de snijranden zijn schoon". In plaats van klap na klap (specialiteit van de oncoloog) kreeg ik goed nieuws op goed nieuws. In het weefsel dat weggesneden is en dat ze onderzocht hebben zit vooral littekenweefsel waar de tumor gezeten heeft. Er zijn nog wat losse celletjes gevonden, maar daar was niks meer mee te doen. Die konden niet eens meer onderzocht worden. WOW! Het wordt nog beter, want wat betekent dit?!
prog·no·se de; v -s voorspelling
De chemo heeft een grote tumor gereduceerd tot enkele losse celletjes, ze heeft dus erg goed haar werk gedaan. In de rest van mijn lijf, waar géén uitzaaiingen waren geconstateerd, heeft diezelfde chemo net zo haar best gedaan. Dus als er al wat zat, dan is dat nu ook wel weg. Daarbij was de lymfeklier al schoon, wat eveneens heel gunstig is voor de prognose. Mijn levenskansen zijn na deze behandeling vergroot met meer dan 50%! Ik zal het anders zeggen: de kans dat de kanker terugkomt, is meer dan gehalveerd.
De rest van de borst wordt uit voorzorg nog bestraald. Wat maakt het uit. De chemo zit er "allang" op, de operatie is meegevallen. Ik heb nog twee borsten én een leven voor me. De eerste tweeëneenhalf jaar zullen nog wel cruciaal zijn, maar ik word dan nauwlettend in de gaten gehouden door de chirurg en de radiotherapeut. Maarten en ik hebben begrepen dat ik de komende tweeëneenhalf jaar elke drie maanden op controle kom. Daarna nog eens tweeëneenhalf jaar elk half jaar. Tot slot elk jaar en dan... incidenteel?
De rest van m'n leven zal ik borstkankerpatiënt blijven, denk ik. Ik voel me alleen geen patiënt meer. De adrenaline (?) na de uitslag geeft me energie en het gevoel dat ik m'n normale leven weer terug heb. Ik ben er weer voor Jip, voor Maarten, voor de mensen om me heen, dichtbij en verder weg. Ik lach en dans en spring (dan houd ik wel m'n borst vast, ondanks dat 'ie verpakt zit in een sportbh). Ik zing en lal, de champagne zal nu echter wel op zijn.
Er is nog een hoop te verwerken. Er schoot namelijk eventjes door me heen dat deze blog niet interessant meer is. Toch heb ik veel dingetjes die ik voor mezelf wil vasthouden, leuk voor later. Zo ben ik al aan een stukje begonnen over het einde van de chemo. Ik blijf niet eeuwig kaal, zo zegt het witte pluis op mijn hoofd. Oh, het traject is nog niet afgelopen. Dat vergeten we voor het gemak en door de blijheid.
Kortom, I'm back, kankervrij! Tot slot wil ik een geweldig vrolijk goed-nieuws lied met jullie delen. Maarten en ik hoorden dit in de auto op weg naar Jip in Mol en we werden er buitengewoon vrolijk van. De uitslag was al bekend, maar nog niet bij ons. Dit is mijn goed-nieuws-lied: Pack up van Eliza Doolittle, en de tekst is bovendien toepasselijk.
Eliza Doolittle - Pack Up
Geüpload door EMI_Music. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!
I get tired, and upset
And I’m trying to care a little less
And on Google I only get depressed
I was taught to dodge those issues, I was told:
Don’t worry, there’s no doubt
There’s always something to cry about
When you’re stuck in an angry crowd
They don’t think what they say before they open their mouth, you gotta
Pack up your troubles in your old kit bag
And bury them beneath the sea
I don’t care what the people may say
What the people may say bout me.
Pack up your troubles get your old grin back
Don’t worry about the cavalry
I don’t care what the whisperers say
'Cause they whisper too loud for me
Hot topic,
Maybe I should drop it,
It’s a touchy subject,
And I like to tiptoe 'round the tiff going down,
You got penny, no pound
So if your business is running out
It’s not my business to talk about
They don’t think what they say before they open their mouth, you gotta
Pack up your troubles in your old kit bag
And bury them beneath the sea
I don’t care what the people may say
What the people may say bout me
Pack up your troubles get Your old Grin back
Don’t worry about the cavalry
I don’t care what the whisperers say
'Cause they whisper too loud for me
Tweet tweet,
tweet tweet tweet t-t-tweet tweet,
tweet tw' tweet t-t-tweet tweet,
tweet t-tweet tweet tweet...
tweet..tweet..tweet..tweet..tweet..tweet.tweet.tweet..
Pack up your troubles in your old kit bag
And bury them beneath the sea
I don’t care what the people may say
What the people may say bout me
Pack up your troubles get Your old Grin back
Don’t worry about the cavalry
I don’t care what the whisperers say
'Cause they whisper too loud for me
Yeah yeah yeah
[do-do-do-bab-bab-doobie-do]
yeah yeah
[da-doobie-do-ba-do-do]
Oh oh
[da-do-da-dabba-do]
dinsdag 28 september 2010
maandag 27 september 2010
Champagne
, dus even niet in staat om helder over de uitslag te bloggen...
binnenkort meer nieuws (de UITSLAG)
binnenkort meer nieuws (de UITSLAG)
zondag 26 september 2010
Na de operatie
Maandag 20 september - drain eruit
Jip weg, Maarten weg, tante José "binnen". Zij kwam een dagje voor me zorgen en ging mee naar het ziekenhuis. Het drainflesje (50cc sinds thuiskomst) hing inmiddels in een washandje aan m'n jeans. In het verpleegsterskamertje maakte ik alles los en ontblootte m'n bovenlijf. Ik begon zelf al aan de borstverpakking te plukken. De grote strakke pleisters werden verwijderd, zonder dat de wond opengereten werd. Haha, angstje. Voor het verwijderen van de drain (een dun slangetje dat uit een klein gaatje in de borst kwam) moest ik diep inademen en langzaam uitademen. Bij het uitademen trok de verpleegkundige de drain uit de borst. Klaar, niks aan. Oh, wat ben ik een blij mens. En weer riep ik vrolijk: "Doe mij maar zes operaties in plaats van zes chemo's". De plakresten werden voorzichtig van mijn lijf gepoetst. Ik bekeek mijn "nieuwe" borst van boven en dat zag er goed uit. José kon de "wond" van onderen zien en knikte goedkeurend dat het er goed en netjes uitzag. De snee is van binnenuit gehecht. Aan de uiteinden zitten hechtingsknoopjes die er tzt vanzelf afvallen, als de hechtingen van binnen zijn opgelost. Eerst nog een pleistertje erop. Toen trok ik de sportbh aan en die mag de komende vier weken dag en nacht ondersteuning bieden.
Dinsdag - rustdag
De nacht goed doorgekomen, weer geen paracetamol. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen uitslapen!!!! Wow. In m'n badjas naar beneden, beetje rommelen, beetje hangen. Aan het eind van de middag was ik dan toch moe geworden van alle "inspanningen" en ben ik op bed gaan liggen. M'n broertje zou 's avonds komen koken, maar meldde zich ziek. Ik warmde een kliekje op. Goh, wat voel ik me goed. Wat een rust, wat een stilte.
Rest van de week
Ik deed extreem rustig, "bang" dat ik wiebelig zou worden. Dat gebeurde niet, waarschijnlijk omdat ik zo rustig deed. Ik voel mijn energieniveau omhoog gaan. Wat een verschil met de chemoperiode en dit is nog maar de herstelweek na de operatie. Tijdens een uitstapje naar de drukke supermarkt besefte ik dat er vrouwen zijn die vrijwillig in hun borsten laten snijden, dus hoe erg kan zo'n operatie zijn? Niemand kiest vrijwillig voor chemotherapie, zou je denken.
Ik miste Jip enorm, maar kon me inhouden om 'm op te zoeken. Als vanouds had hij het beregezellig bij opa en oma. Vrijdagavond kwam Maarten thuis. Zaterdag kon hij uitslapen en 's middags zijn we Jip gaan ophalen. Hij lag nog op bed, we konden niet wachten en zijn naar z'n kamer gegaan. Nadat hij de slaap uit z'n ogen had gewreven, begon hij te lachen en te praten. Ongelooflijk, wat was zijn woordenschat uitgebreid. Daarnaast waren z'n krullen eraf geknipt en zag hij er "verzorgder" uit. Wennen! Maar het gezinnetje is weer compleet.
Kortom, deze fase van de behandeling is een eitje, makkie, lolletje, geeft weer reden tot lachen en de chemo lijkt slechts een nare herinnering. Ik voel de wond af en toe steken/branden, ik moet oppassen met m'n energie. Nu Jip thuis is, heb ik opnieuw behoefte aan m'n middagdutjes. Wat betreft de borst zelf: vanaf het moment dat ik de pleister eraf heb gehaald, zie ik elke dag toch meer verschillen tussen de borsten. Grapje: als de kanker terugkomt in de andere borst, kunnen ze alsnog gelijk komen...
Eerst morgen de uitslag aanhoren en dan afwachten tot ik me in Tilburg mag melden voor een CT scan en het behandelplan voor de bestralingen. Ik heb een vakantiegevoel en tot de bestralingen "heb ik vakantie".
Jip weg, Maarten weg, tante José "binnen". Zij kwam een dagje voor me zorgen en ging mee naar het ziekenhuis. Het drainflesje (50cc sinds thuiskomst) hing inmiddels in een washandje aan m'n jeans. In het verpleegsterskamertje maakte ik alles los en ontblootte m'n bovenlijf. Ik begon zelf al aan de borstverpakking te plukken. De grote strakke pleisters werden verwijderd, zonder dat de wond opengereten werd. Haha, angstje. Voor het verwijderen van de drain (een dun slangetje dat uit een klein gaatje in de borst kwam) moest ik diep inademen en langzaam uitademen. Bij het uitademen trok de verpleegkundige de drain uit de borst. Klaar, niks aan. Oh, wat ben ik een blij mens. En weer riep ik vrolijk: "Doe mij maar zes operaties in plaats van zes chemo's". De plakresten werden voorzichtig van mijn lijf gepoetst. Ik bekeek mijn "nieuwe" borst van boven en dat zag er goed uit. José kon de "wond" van onderen zien en knikte goedkeurend dat het er goed en netjes uitzag. De snee is van binnenuit gehecht. Aan de uiteinden zitten hechtingsknoopjes die er tzt vanzelf afvallen, als de hechtingen van binnen zijn opgelost. Eerst nog een pleistertje erop. Toen trok ik de sportbh aan en die mag de komende vier weken dag en nacht ondersteuning bieden.
Dinsdag - rustdag
De nacht goed doorgekomen, weer geen paracetamol. Voor het eerst sinds lange tijd kunnen uitslapen!!!! Wow. In m'n badjas naar beneden, beetje rommelen, beetje hangen. Aan het eind van de middag was ik dan toch moe geworden van alle "inspanningen" en ben ik op bed gaan liggen. M'n broertje zou 's avonds komen koken, maar meldde zich ziek. Ik warmde een kliekje op. Goh, wat voel ik me goed. Wat een rust, wat een stilte.
Rest van de week
Ik deed extreem rustig, "bang" dat ik wiebelig zou worden. Dat gebeurde niet, waarschijnlijk omdat ik zo rustig deed. Ik voel mijn energieniveau omhoog gaan. Wat een verschil met de chemoperiode en dit is nog maar de herstelweek na de operatie. Tijdens een uitstapje naar de drukke supermarkt besefte ik dat er vrouwen zijn die vrijwillig in hun borsten laten snijden, dus hoe erg kan zo'n operatie zijn? Niemand kiest vrijwillig voor chemotherapie, zou je denken.
Ik miste Jip enorm, maar kon me inhouden om 'm op te zoeken. Als vanouds had hij het beregezellig bij opa en oma. Vrijdagavond kwam Maarten thuis. Zaterdag kon hij uitslapen en 's middags zijn we Jip gaan ophalen. Hij lag nog op bed, we konden niet wachten en zijn naar z'n kamer gegaan. Nadat hij de slaap uit z'n ogen had gewreven, begon hij te lachen en te praten. Ongelooflijk, wat was zijn woordenschat uitgebreid. Daarnaast waren z'n krullen eraf geknipt en zag hij er "verzorgder" uit. Wennen! Maar het gezinnetje is weer compleet.
Kortom, deze fase van de behandeling is een eitje, makkie, lolletje, geeft weer reden tot lachen en de chemo lijkt slechts een nare herinnering. Ik voel de wond af en toe steken/branden, ik moet oppassen met m'n energie. Nu Jip thuis is, heb ik opnieuw behoefte aan m'n middagdutjes. Wat betreft de borst zelf: vanaf het moment dat ik de pleister eraf heb gehaald, zie ik elke dag toch meer verschillen tussen de borsten. Grapje: als de kanker terugkomt in de andere borst, kunnen ze alsnog gelijk komen...
Eerst morgen de uitslag aanhoren en dan afwachten tot ik me in Tilburg mag melden voor een CT scan en het behandelplan voor de bestralingen. Ik heb een vakantiegevoel en tot de bestralingen "heb ik vakantie".
zaterdag 25 september 2010
Rondom de operatie
Vorige week - Woensdag 15 september
Woensdag was een gekke dag. Ik probeerde "normaal" te doen. Jip naar de opvang gebracht. Boodschappen gedaan, beetje achter de pc, nog een keer boodschappen gedaan. Lunchen met Maarten. Uiteindelijk uitgeput in een diepe slaap gevallen. Samen met Maarten Jip opgehaald, eten gekookt en later Jip naar bed gebracht. Intussen was de tas nog niet ingepakt maar moest ik wel weer even bijkomen. Ik barstte steeds in huilen uit, wist niet waar ik moest beginnen. Gelukkig belde een vriendin. Daarna nog even voor de tv gehangen. Tenslotte naar boven verdwenen, de tas ingepakt, gehuild en foto's gemaakt van m'n borsten. Het was eruit: ik zou "verminkt" worden, mijn lijf zou er voor altijd anders uit gaan zien. Blijkbaar vond ik het toch best een beetje spannend, ondanks dat ik me om de operatie zelf geen zorgen maakte. Opnieuw viel ik in een diepe slaap.
Donderdag 16 september
Donderdag was het vroeg dag. Douchen, schrobben en een bh-lijntje tekenen. De chirurg zou proberen om binnen die lijntjes te snijden, cosmedisch, weet je nog.
Jip werd wakker gemaakt en wilde niet verschoond noch aangekleed worden. Beneden liet hij uiteindelijk wel zijn kleren aantrekken, verschonen hebben we later in het ziekenhuis gedaan. Daar hebben we hem ook zijn ontbijt gegeven. Mijn spullen had ik op een tweepersoonskamer achtergelaten. Daar lag al een patiënte, dus hebben wij in een zithoek gewacht, waar Jip ook lekker over de gang kon rennen.
Om 9u00 riep de verpleegster me en kon ik me gaan klaarmaken: pillen slikken, plassen, omkleden en gaan liggen. Ze maakte nog een foto van ons drieën. Jip mocht meerijden op het bed, maar wilde niet in mijn buurt komen. Hij bekeek het liever vanuit Maartens armen. Natuurlijk mochten Maarten en Jip niet mee de voorbereidingskamer in. Ze konden nog voor het raam staan. Jip zwaaide en we zouden elkaar 's middags weer zien.
Voorbereiding
Al het personeel was erg vriendelijk. Iedereen vroeg of ik goed geslapen had. Ja hoor. Ik ben niet zo bang voor de operatie gelukkig. Ondanks dat ik 'm niet zou zien, kwam de chirurg, de alleraardigste en bekwame dokter Luiten, toch nog een hand geven. Veel OK-medewerkers kwamen trouwens nog in m'n dossier neuzen en een handje geven. Behalve de chirurg was ook de anesthesist een man. Voor de rest was het een echt vrouwenteam. Er werd steeds gevraagd of het klopte dat ik rechts een "X" kreeg. Dat rechts kon ik bevestigen, de medische term... het klonk in ieder geval niet als amputatie.
Gelukkig ging het nu allemaal heel vlot. (Voor de operatie van de schildwachtklier heb ik volgens mij wel een uur op de ijskoude voorbereidingskamer gelegen. Ik lag nu op dezelfde plek, bij de deur. Je ziet iedereen binnen komen rijden en doorgereden worden naar één van de acht operatiezalen. Verbaast me dat ze nog een mes konden zetten in dat bevroren lichaam van me.) Nu werd ik dus snel doorgereden na de voorbereidingen. Op de OK spreidde ik m'n armen en werden ze vastgebonden. Gelukkig kreeg ik twee warme dekens over me heen. Er werd nog wat gekletst en toen viel ik wederom in een diepe slaap. Haha. Dat moment vind ik heerlijk, je voelt jezelf wegvallen, rozig worden, weg ben je, overgeleverd aan het medisch team. Als ik wakker word, is het "al" voorbij!
Uitslapen
Onderweg naar de uitslaapkamer werd ik wakker en begon ik te kletsen. Wow, wat voelde ik me goed. Hmm, kan me toch niet herinneren dat ik aankwam in de uitslaapkamer. De operatie had drie kwartier geduurd. Je blijft de helft van de operatietijd in de uitslaapkamer, als éénenander onder controle is. Ik voelde de wond, kreeg een medicijn ingespoten dat vergelijkbaar is met morfine. Lekker hoor. Toen ze later vroeg of de pijn gezakt was, zei ik dat ik de wond nog voelde. Ik kreeg nog een shot, hmmm, lekkerrrr. Ik voelde me goed en gelukkig. Ik was niet misselijk, bloeddruk en pijn waren onder controle, dus de afdeling werd gebeld en ik mocht opgehaald worden.
Op de kamer
De patiënte op de kamer was vervangen door een patiënt die zíjn operatie afwachtte. Maarten was om 10u15 gebeld door de chirurg dat de operatie goed was verlopen. Later had de verpleging gebeld dat ik op de kamer lag. Ik lag lekker te doezelen, viel af en toe weg, tot ik geheel onverwacht "mama" hoorde. Maarten en Jip kwamen al op bezoek. Ik kreeg een mooi ingekleurde tekening die Jip op het kinderdagverblijf had gemaakt en een deel van de achterstallige post. Van Maarten ontving ik een pakketje waar ik mijn ziekenhuistijd mee zou doorkomen (een tijdschrift, Sudokuboekje en pepernoten). Van het personeel kreeg ik thee met een beschuitje. Jip was erg druk, wilde m'n beschuitje hebben en viel bijna van het bed. Toen heb ik "vriendelijk" gevraagd of ze weg wilden gaan. Hoe blij ik ook was, ik had ook rust nodig. Maarten en Jip gingen naar huis. Later begreep ik van Maarten dat Jip niet wilde slapen en roepend om "mama" bij de voordeur heeft staan huilen. Toen zijn ze maar gaan winkelen...
Na hun vertrek kwam een verpleegster mijn bloeddruk meten. Deze was en bleef erg laag. Ik maakte me geen zorgen want ik voelde me goed, ik begreep wel dat het op het randje was. Ik vroeg naar de drain, benieuwd hoe gevuld die al was. Dat was de enige spanning, die drain. Zou hij mee naar huis gaan of niet. De verpleegster liet 'm zien en er was natuurlijk nog niks over te zeggen. Ze vroeg hoe ik me voelde, zag me bleek wegtrekken en ik begon te kokhalzen. Gelukkig was ze in de buurt want ze pakte direct enkele papieren kotsbakjes die ik vrij snel vulde met... thee en beschuit met kaas. Zes chemo's gehad en nu begin ik over te geven? Tja. Gelukkig was dat het enige, voor en na het overgeven voelde ik me opperbest. Niks aan de hand. Toch begon elke verpleegster er weer over "Ik hoorde dat je hebt overgegeven". Dat in combinatie met m'n extreem lage bloeddruk, bleef het infuus lekker zitten.
Op een andere kamer
Zodra het mogelijk was, zou ik naar een eenpersoonskamer gaan. Om 14u30 was het zover. Mijn kamergenoot was inmiddels vertrokken voor zíjn operatie en ik werd naar de kamer ernaast gereden. Alleen. Regelmatig werd m'n bloeddruk gemeten, deze bleef laag. Op een gegeven moment moest ik proberen te plassen. Dat vond ik wel spannend: ik moest op en uit bed met alles wat er nog in en uit mijn lijf stak. De verpleegster pakte al mijn draadjes, zakjes en potjes en liep vlak achter me zodat ze mij ook nog kon vastpakken als ik onderuit zou gaan (narcose, lage bloeddruk). Samen schuifelden we naar de wc en deed ik een flinke plas. Check, in orde. Eten werd geserveerd en net als vliegtuigvoedsel, was dit prima te eten. Toch wel jammer dat ik geen extra bordje kreeg om m'n Mona-griesmeelpuddinkje op om te keren.
Bloeddruk werd weer te laag bevonden, maar omdat ik me goed voelde mocht het infuus er toch uit. Op dat moment werd er weer "mama" geroepen en kreeg ik opnieuw een stapeltje post in de hand gedrukt. Dat Jip zo luid-enthousiast was, was nu minder erg omdat ik alleen lag. Toch schoot hij gauw de gang weer op. Op de gang wierp zijn onderzoek vruchten af: opa en oma stonden op de gang! Genoeg afleiding nu voor Jip: eerst tekenen met oma en later met opa bij de wasbak spelen.
Bezoek was weg, ik voelde me nog steeds goed, eindelijk het infuus eruit. Daarvan had ik meer last dan van de wond. De hele avond tv gekeken. Ik durfde m'n bed niet uit en ben in slaap gevallen. De nachtzuster was al een handje komen geven en wekte me om 6 uur om bloeddruk te meten en het potje van de drain te checken. Hmm, 38cc. Ze gaf aan dat het vocht beter in het potje kan lopen dan dat het niet weg zou kunnen in de borst en je daarvoor terug moet komen. Nu hoopte ik bijna dat de drain mee naar huis zou gaan. Ik voelde 'm toch niet.
Naar huis - Vrijdag 17 september
Goed (genoeg) geslapen. De dag startte weer, meer geluiden op de gang. Vrijdag, aan het eind van de dag, wordt deze afdeling gesloten voor het weekend. Iedereen zou ontslagen zijn en thuis weekend gaan vieren, toasten op de gezondheid hoop ik. Ontbijt op bed. Dokter op bezoek. Het was de arts-assistent die gisteren ook bij de operatie was. Ik herkende haar niet met haar mooie haar dat niet in een netje gevangen zat. Zij raadde ook aan om de drain mee naar huis te nemen, so be it. Ik stelde wat vragen, kreeg rustig antwoord. Er is een taartpunt weggesneden waarin de grootte van de tumor past. Dat is een flink stuk en er zal een deuk achterblijven in de borst. Om het gat zo veel mogelijk op te vullen hebben ze het overige borstweefsel en spieren (in de borst!) van de huid losgesneden en verplaatst. Deze procedure is gevoeliger/pijnlijker dan slechts de (plek van de) tumor wegsnijden. Omdat ik nog jong (!) ben, is mijn borstweefsel nog stevig en konden ze niets voelen in het verwijderde weefsel, dus ook niet wat dat knobbeltje is dat op de MRI te zien was. Onderzoek zou daar uitsluitsel over geven.
Ik had Maarten al gebeld dat ik naar huis mocht, er moesten alleen nog een paar dingen geregeld worden, dus 10u00 leek een mooie tijd. Ik had nog alle tijd om héél rustig naar de wc te gaan, me te wassen en aan te kleden. Voor het eerst pakte ik de tas waar ik zo lang over had gedaan om 'm in te pakken, daar zat ook het beschermengeltje in dat ik gekregen had. Ik maakte nog wat foto's, o.a. van de strak verpakte borst. Intussen kwam de mamacare verpleegkundige om de afspraak voor maandag te maken. Zij zou de drain verwijderen. Maarten en Jip kwamen me ophalen. Ik wisselde eerst nog m'n flesje dat aan de drain zat, zo had ik geoefend voor thuis en kreeg een schoon flesje mee. Flesje ging in een tasje, netjes voor over straat en wel zo handig vast te pakken.
Thuis stonden me prachtige bloemen op te wachten. Ik ging op de bank zitten en liet me verzorgen/verwennen. Ze hadden me gewaarschuwd dat ik een week lang kon "wiebelen" van de narcose. Ik nam geen risico en voelde me wellicht daarom opperbest. Thuis ging slapen eveneens prima. 's Avonds voor het naar bed gaan, voor het eerst paracetamol genomen, voor het geval dat het pijn zou gaan doen. 't Enige advies was om héél veel paracetamol in te slaan. Maarten vond het wel een beetje eng om het bed te delen met een drain, maar heeft daar verder geen last van gehad.
Zondag 19 september 2010
Zaterdag rustig aan. Zondag Jip naar opa en oma gebracht. Hij liep meteen naar de speelhoek toe en zwaaide ons na de lunch uit. Dat zat wel weer goed. En wij waren eventjes Jip-vrij. "Vroeger", vóór een nieuwe chemo-aanval, profiteerden we ervan om te gaan uiteten en/of naar de film te gaan. Nu werd slechts een bezoekje aan Breda Photo, een drankje met vrienden in het café en toen naar huis. Door de "drukte" begon de borst voor het eerst te steken, pijn te doen. Eenmaal thuis op de bank ebde dat weg. Maarten was behoorlijk afgemat na de zorgen voor Jip (voor het eerst een nacht alleen met Jip) en mij. Ik was moe, maar nog steeds blij dat deze etappe zo enorm meeviel. Alleen het verwijderen van de drain was nu nog een spannende gebeurtenis.
Woensdag was een gekke dag. Ik probeerde "normaal" te doen. Jip naar de opvang gebracht. Boodschappen gedaan, beetje achter de pc, nog een keer boodschappen gedaan. Lunchen met Maarten. Uiteindelijk uitgeput in een diepe slaap gevallen. Samen met Maarten Jip opgehaald, eten gekookt en later Jip naar bed gebracht. Intussen was de tas nog niet ingepakt maar moest ik wel weer even bijkomen. Ik barstte steeds in huilen uit, wist niet waar ik moest beginnen. Gelukkig belde een vriendin. Daarna nog even voor de tv gehangen. Tenslotte naar boven verdwenen, de tas ingepakt, gehuild en foto's gemaakt van m'n borsten. Het was eruit: ik zou "verminkt" worden, mijn lijf zou er voor altijd anders uit gaan zien. Blijkbaar vond ik het toch best een beetje spannend, ondanks dat ik me om de operatie zelf geen zorgen maakte. Opnieuw viel ik in een diepe slaap.
Donderdag 16 september
Donderdag was het vroeg dag. Douchen, schrobben en een bh-lijntje tekenen. De chirurg zou proberen om binnen die lijntjes te snijden, cosmedisch, weet je nog.
Jip werd wakker gemaakt en wilde niet verschoond noch aangekleed worden. Beneden liet hij uiteindelijk wel zijn kleren aantrekken, verschonen hebben we later in het ziekenhuis gedaan. Daar hebben we hem ook zijn ontbijt gegeven. Mijn spullen had ik op een tweepersoonskamer achtergelaten. Daar lag al een patiënte, dus hebben wij in een zithoek gewacht, waar Jip ook lekker over de gang kon rennen.
Om 9u00 riep de verpleegster me en kon ik me gaan klaarmaken: pillen slikken, plassen, omkleden en gaan liggen. Ze maakte nog een foto van ons drieën. Jip mocht meerijden op het bed, maar wilde niet in mijn buurt komen. Hij bekeek het liever vanuit Maartens armen. Natuurlijk mochten Maarten en Jip niet mee de voorbereidingskamer in. Ze konden nog voor het raam staan. Jip zwaaide en we zouden elkaar 's middags weer zien.Voorbereiding
Al het personeel was erg vriendelijk. Iedereen vroeg of ik goed geslapen had. Ja hoor. Ik ben niet zo bang voor de operatie gelukkig. Ondanks dat ik 'm niet zou zien, kwam de chirurg, de alleraardigste en bekwame dokter Luiten, toch nog een hand geven. Veel OK-medewerkers kwamen trouwens nog in m'n dossier neuzen en een handje geven. Behalve de chirurg was ook de anesthesist een man. Voor de rest was het een echt vrouwenteam. Er werd steeds gevraagd of het klopte dat ik rechts een "X" kreeg. Dat rechts kon ik bevestigen, de medische term... het klonk in ieder geval niet als amputatie.
Gelukkig ging het nu allemaal heel vlot. (Voor de operatie van de schildwachtklier heb ik volgens mij wel een uur op de ijskoude voorbereidingskamer gelegen. Ik lag nu op dezelfde plek, bij de deur. Je ziet iedereen binnen komen rijden en doorgereden worden naar één van de acht operatiezalen. Verbaast me dat ze nog een mes konden zetten in dat bevroren lichaam van me.) Nu werd ik dus snel doorgereden na de voorbereidingen. Op de OK spreidde ik m'n armen en werden ze vastgebonden. Gelukkig kreeg ik twee warme dekens over me heen. Er werd nog wat gekletst en toen viel ik wederom in een diepe slaap. Haha. Dat moment vind ik heerlijk, je voelt jezelf wegvallen, rozig worden, weg ben je, overgeleverd aan het medisch team. Als ik wakker word, is het "al" voorbij!
Uitslapen
Onderweg naar de uitslaapkamer werd ik wakker en begon ik te kletsen. Wow, wat voelde ik me goed. Hmm, kan me toch niet herinneren dat ik aankwam in de uitslaapkamer. De operatie had drie kwartier geduurd. Je blijft de helft van de operatietijd in de uitslaapkamer, als éénenander onder controle is. Ik voelde de wond, kreeg een medicijn ingespoten dat vergelijkbaar is met morfine. Lekker hoor. Toen ze later vroeg of de pijn gezakt was, zei ik dat ik de wond nog voelde. Ik kreeg nog een shot, hmmm, lekkerrrr. Ik voelde me goed en gelukkig. Ik was niet misselijk, bloeddruk en pijn waren onder controle, dus de afdeling werd gebeld en ik mocht opgehaald worden.
Op de kamer
De patiënte op de kamer was vervangen door een patiënt die zíjn operatie afwachtte. Maarten was om 10u15 gebeld door de chirurg dat de operatie goed was verlopen. Later had de verpleging gebeld dat ik op de kamer lag. Ik lag lekker te doezelen, viel af en toe weg, tot ik geheel onverwacht "mama" hoorde. Maarten en Jip kwamen al op bezoek. Ik kreeg een mooi ingekleurde tekening die Jip op het kinderdagverblijf had gemaakt en een deel van de achterstallige post. Van Maarten ontving ik een pakketje waar ik mijn ziekenhuistijd mee zou doorkomen (een tijdschrift, Sudokuboekje en pepernoten). Van het personeel kreeg ik thee met een beschuitje. Jip was erg druk, wilde m'n beschuitje hebben en viel bijna van het bed. Toen heb ik "vriendelijk" gevraagd of ze weg wilden gaan. Hoe blij ik ook was, ik had ook rust nodig. Maarten en Jip gingen naar huis. Later begreep ik van Maarten dat Jip niet wilde slapen en roepend om "mama" bij de voordeur heeft staan huilen. Toen zijn ze maar gaan winkelen...Na hun vertrek kwam een verpleegster mijn bloeddruk meten. Deze was en bleef erg laag. Ik maakte me geen zorgen want ik voelde me goed, ik begreep wel dat het op het randje was. Ik vroeg naar de drain, benieuwd hoe gevuld die al was. Dat was de enige spanning, die drain. Zou hij mee naar huis gaan of niet. De verpleegster liet 'm zien en er was natuurlijk nog niks over te zeggen. Ze vroeg hoe ik me voelde, zag me bleek wegtrekken en ik begon te kokhalzen. Gelukkig was ze in de buurt want ze pakte direct enkele papieren kotsbakjes die ik vrij snel vulde met... thee en beschuit met kaas. Zes chemo's gehad en nu begin ik over te geven? Tja. Gelukkig was dat het enige, voor en na het overgeven voelde ik me opperbest. Niks aan de hand. Toch begon elke verpleegster er weer over "Ik hoorde dat je hebt overgegeven". Dat in combinatie met m'n extreem lage bloeddruk, bleef het infuus lekker zitten.
Op een andere kamer
Zodra het mogelijk was, zou ik naar een eenpersoonskamer gaan. Om 14u30 was het zover. Mijn kamergenoot was inmiddels vertrokken voor zíjn operatie en ik werd naar de kamer ernaast gereden. Alleen. Regelmatig werd m'n bloeddruk gemeten, deze bleef laag. Op een gegeven moment moest ik proberen te plassen. Dat vond ik wel spannend: ik moest op en uit bed met alles wat er nog in en uit mijn lijf stak. De verpleegster pakte al mijn draadjes, zakjes en potjes en liep vlak achter me zodat ze mij ook nog kon vastpakken als ik onderuit zou gaan (narcose, lage bloeddruk). Samen schuifelden we naar de wc en deed ik een flinke plas. Check, in orde. Eten werd geserveerd en net als vliegtuigvoedsel, was dit prima te eten. Toch wel jammer dat ik geen extra bordje kreeg om m'n Mona-griesmeelpuddinkje op om te keren.
Bloeddruk werd weer te laag bevonden, maar omdat ik me goed voelde mocht het infuus er toch uit. Op dat moment werd er weer "mama" geroepen en kreeg ik opnieuw een stapeltje post in de hand gedrukt. Dat Jip zo luid-enthousiast was, was nu minder erg omdat ik alleen lag. Toch schoot hij gauw de gang weer op. Op de gang wierp zijn onderzoek vruchten af: opa en oma stonden op de gang! Genoeg afleiding nu voor Jip: eerst tekenen met oma en later met opa bij de wasbak spelen.
Bezoek was weg, ik voelde me nog steeds goed, eindelijk het infuus eruit. Daarvan had ik meer last dan van de wond. De hele avond tv gekeken. Ik durfde m'n bed niet uit en ben in slaap gevallen. De nachtzuster was al een handje komen geven en wekte me om 6 uur om bloeddruk te meten en het potje van de drain te checken. Hmm, 38cc. Ze gaf aan dat het vocht beter in het potje kan lopen dan dat het niet weg zou kunnen in de borst en je daarvoor terug moet komen. Nu hoopte ik bijna dat de drain mee naar huis zou gaan. Ik voelde 'm toch niet.
Naar huis - Vrijdag 17 september
Goed (genoeg) geslapen. De dag startte weer, meer geluiden op de gang. Vrijdag, aan het eind van de dag, wordt deze afdeling gesloten voor het weekend. Iedereen zou ontslagen zijn en thuis weekend gaan vieren, toasten op de gezondheid hoop ik. Ontbijt op bed. Dokter op bezoek. Het was de arts-assistent die gisteren ook bij de operatie was. Ik herkende haar niet met haar mooie haar dat niet in een netje gevangen zat. Zij raadde ook aan om de drain mee naar huis te nemen, so be it. Ik stelde wat vragen, kreeg rustig antwoord. Er is een taartpunt weggesneden waarin de grootte van de tumor past. Dat is een flink stuk en er zal een deuk achterblijven in de borst. Om het gat zo veel mogelijk op te vullen hebben ze het overige borstweefsel en spieren (in de borst!) van de huid losgesneden en verplaatst. Deze procedure is gevoeliger/pijnlijker dan slechts de (plek van de) tumor wegsnijden. Omdat ik nog jong (!) ben, is mijn borstweefsel nog stevig en konden ze niets voelen in het verwijderde weefsel, dus ook niet wat dat knobbeltje is dat op de MRI te zien was. Onderzoek zou daar uitsluitsel over geven.Ik had Maarten al gebeld dat ik naar huis mocht, er moesten alleen nog een paar dingen geregeld worden, dus 10u00 leek een mooie tijd. Ik had nog alle tijd om héél rustig naar de wc te gaan, me te wassen en aan te kleden. Voor het eerst pakte ik de tas waar ik zo lang over had gedaan om 'm in te pakken, daar zat ook het beschermengeltje in dat ik gekregen had. Ik maakte nog wat foto's, o.a. van de strak verpakte borst. Intussen kwam de mamacare verpleegkundige om de afspraak voor maandag te maken. Zij zou de drain verwijderen. Maarten en Jip kwamen me ophalen. Ik wisselde eerst nog m'n flesje dat aan de drain zat, zo had ik geoefend voor thuis en kreeg een schoon flesje mee. Flesje ging in een tasje, netjes voor over straat en wel zo handig vast te pakken.
Thuis stonden me prachtige bloemen op te wachten. Ik ging op de bank zitten en liet me verzorgen/verwennen. Ze hadden me gewaarschuwd dat ik een week lang kon "wiebelen" van de narcose. Ik nam geen risico en voelde me wellicht daarom opperbest. Thuis ging slapen eveneens prima. 's Avonds voor het naar bed gaan, voor het eerst paracetamol genomen, voor het geval dat het pijn zou gaan doen. 't Enige advies was om héél veel paracetamol in te slaan. Maarten vond het wel een beetje eng om het bed te delen met een drain, maar heeft daar verder geen last van gehad.
Zondag 19 september 2010
Zaterdag rustig aan. Zondag Jip naar opa en oma gebracht. Hij liep meteen naar de speelhoek toe en zwaaide ons na de lunch uit. Dat zat wel weer goed. En wij waren eventjes Jip-vrij. "Vroeger", vóór een nieuwe chemo-aanval, profiteerden we ervan om te gaan uiteten en/of naar de film te gaan. Nu werd slechts een bezoekje aan Breda Photo, een drankje met vrienden in het café en toen naar huis. Door de "drukte" begon de borst voor het eerst te steken, pijn te doen. Eenmaal thuis op de bank ebde dat weg. Maarten was behoorlijk afgemat na de zorgen voor Jip (voor het eerst een nacht alleen met Jip) en mij. Ik was moe, maar nog steeds blij dat deze etappe zo enorm meeviel. Alleen het verwijderen van de drain was nu nog een spannende gebeurtenis.
vrijdag 17 september 2010
Thuis
Ben weer thuis, mét drain en goede moed (dit is zóveel fijner dan een chemo). Ga nu wel weer even rusten, dus later meer!
Maar eerst wil ik iedereen bedanken voor alle sms, mail, berichtjes, kaartjes die "eindelijk" aangekomen zijn. De postbezorger van TNT had namelijk drie dagen geen post bezorgd op ons adres. Na een vraag van ons hierover op woensdagavond werd donderdag alle achterstallige post alsnog bezorgd in een aantal etappes. Erg leuk, want de kaartjes werden dus ook door Maarten en Jip in etappes meegenomen naar het ziekenhuis!
Maar eerst wil ik iedereen bedanken voor alle sms, mail, berichtjes, kaartjes die "eindelijk" aangekomen zijn. De postbezorger van TNT had namelijk drie dagen geen post bezorgd op ons adres. Na een vraag van ons hierover op woensdagavond werd donderdag alle achterstallige post alsnog bezorgd in een aantal etappes. Erg leuk, want de kaartjes werden dus ook door Maarten en Jip in etappes meegenomen naar het ziekenhuis!
dinsdag 14 september 2010
Vóór de operatie
Voor het eerst heb ik zelf een A4 vol aantekeningen geschreven tijdens een afspraak in het ziekenhuis. Dit leek me handig omdat Maarten en ik na de afspraak met de chirurg op 1 september (uitslag MRI) ons alletwee bepaalde dingen niet konden herinneren of zelfs tegenovergestelde "feiten" oplepelden. Dit bleek opnieuw toen we dat gesprek recapituleerden met de mammacare verpleegkundige. Zij ging gisteren dieper in op de aanstaande operatie.
Hierbij een samenvatting van het gesprek van 13 september en uitleg over de operatie en wat me te wachten staat.
Donderdagochtend moet ik me om 7u30 melden bij de receptie aan de Molengracht, nuchter. Ik word 's ochtends nog geopereerd, de operatie duurt zo'n half uur. Maarten en Jip mogen me gezelschap houden tot ik naar de OK moet. De chirurg gaat het jodiumzaadje weghalen én het weefsel eromheen waar de tumor heeft gezeten, inclusief wat extra ruimte dáár omheen. Wij waren verbaasd, maar volgens de verpleegkundige wordt er dus wel degelijk een gebied van meer dan 5 cm weggehaald. Dat zal toch een flinke deuk opleveren in de borst. Gelukkig wordt éénenander weggehaald in de vorm van een taartpunt, zodat de lege ruimte die achterblijft, opgevuld kan worden met de rest van de borst. Ingewikkeld verhaal om op te schrijven. Verzin er zelf maar een leuke illustratie bij. De nieuwe manier van het taartpunten snijden, is gevoeliger, maar cosmetisch mooier. Ik vermoed dat ik straks toch met twee verschillende cupmaten zit. Als je er tegen kan, kun je kijken op http://www.chirurgenoperatie.nl/pagina/borstkanker/borst_diagnostiek.php#borstsparend. Zelf mag ik een bh-lijn tekenen op m'n lijf, de chirurg probeert binnen die lijnen te snijden als dat medisch mogelijk is. Dan blijft het litteken buiten het gezichtsveld, cosmetisch mooier. CosMedisch, nieuw woord 2010?
De borst wordt strak ingetapet. Er zal ook een drain geplaatst worden. Als er binnen 24 uur minder dan 30 cc vocht in de drain zit, mag de drain eruit en ik naar huis. Drainless, niet brainless. Als er na 24 uur meer dan 30 cc vocht in zit, ga ik naar huis mét drain, mag het hele weekend niet douchen en dan maandag terug om de drain te laten verwijderen. Hopelijk mag de drain er vrijdag uit, want maandag sta ik er alleen voor en moet ik op zoek naar een "begeleider"/chauffeur. Tenzij zich spontaan mensen aanmelden na het lezen van deze blog.
Goed, ik ga er voor het gemak van uit dat de drain in het ziekenhuis blijft. Dan wordt ook de tape eraf gehaald en mag ik mijn nieuwe sportbh aan. Daar heb ik afgelopen zaterdag twee exemplaren van gekocht, lekker sportief zo'n operatie... cosmedisch. Ik heb er twee gekocht, want ik moet 'm dag én nacht dragen. Helaas kan ik in die aantekeningen niet terugvinden hoelang ik 'm moet dragen. Maar ik weet dat ik juist weer géén bh mag dragen als de bestralingen zijn begonnen vanwege de gevoeligheid van de huid.
De narcose zal "zwaarder" vallen dan bij de schildwachtklieroperatie. Toen mocht ik ook dezelfde dag naar huis. Die arm is trouwens nog steeds gevoelig. Blijkbaar zal dat niet weggaan omdat er zenuwen stukgesneden zijn die niet meer volledig kunnen herstellen. Niks aan te doen. Door die zwaardere narcose kan ik me een week "wiebelig" voelen. Ik moet oppassen met omhoog komen, inspanningen, etc. Hmm, net nu ik me verheugde op een weekje alleen bijkomen, moet ik misschien toch wat hulptroepen inschakelen voor het avondeten. Ik heb nog heerlijke quiche in de diepvries, maar dat wordt eentonig als ik die elke dag eet. Voor dit gesprek dacht ik niet na over de operatie, daar was ik niet zo bang voor. Nog steeds niet, maar inmiddels zie ik wat meer op tegen de week erna. En stiekem die enge drain, brrr. Kan ik wel slapen met die borstwond? Ik lig namelijk graag op mijn buik.
Ná de operatie wordt het weggehaalde weefsel opgestuurd en onderzocht. Vooral de randen van dat weefsel zijn belangrijk. Is alles weggehaald? Zit er nog te veel kanker aan de randen, zal de operatie nog een keer plaatsvinden. Dit komt gelukkig zelden voor. De uitslag is ook van belang voor de radiotherapie. Ik ben al in Tilburg geweest voor een kennismaking, introductie en CT-scan. Ik was toen nog bezig met chemo nr. 5 en de aankomst bij het Verbeeten Instituut was erg confronterend. Ik werd namelijk geconfronteerd met een vervolgtraject. Ik was zo bezig met het overleven van de chemo en keek uit naar het einde daarvan. Helaas zou de behandeling daarmee niet afgelopen zijn. Pff, nee. Zo'n vier tot zes weken na de operatie zullen de bestralingen beginnen: 25 à 35 keer, elke werkdag, dus 5 tot 7 weken elke dag op en neer naar Tilburg. Zelf red ik dat wel (met de taxi). Maar elke dag opvang regelen voor Jip als Maarten er niet is, is mentaal momenteel een veel zwaardere klus. Hoog tijd dat we een nieuwe oppas gaan zoeken. Onze vaste oppas heeft namelijk de afgelopen maanden op een camping in Frankrijk gewerkt en ik heb nog geen reactie gehad dat ze al terug is in Breda. Ziek zijn is niet rusten en herstellen, ziek zijn is zorgen en regelen.
Volgende week vrijdag kunnen we al de uitslag krijgen van het weefselonderzoek, maar omdat Maarten er niet is, horen we 'm maandag 27 september. Eerst nog een dagje uitrusten en tasje inpakken. Want ik ga uitlogeren en krijg een cosmedische ingreep cadeau. Bed en breakfast, met service tot op de wc!
Hierbij een samenvatting van het gesprek van 13 september en uitleg over de operatie en wat me te wachten staat.
Donderdagochtend moet ik me om 7u30 melden bij de receptie aan de Molengracht, nuchter. Ik word 's ochtends nog geopereerd, de operatie duurt zo'n half uur. Maarten en Jip mogen me gezelschap houden tot ik naar de OK moet. De chirurg gaat het jodiumzaadje weghalen én het weefsel eromheen waar de tumor heeft gezeten, inclusief wat extra ruimte dáár omheen. Wij waren verbaasd, maar volgens de verpleegkundige wordt er dus wel degelijk een gebied van meer dan 5 cm weggehaald. Dat zal toch een flinke deuk opleveren in de borst. Gelukkig wordt éénenander weggehaald in de vorm van een taartpunt, zodat de lege ruimte die achterblijft, opgevuld kan worden met de rest van de borst. Ingewikkeld verhaal om op te schrijven. Verzin er zelf maar een leuke illustratie bij. De nieuwe manier van het taartpunten snijden, is gevoeliger, maar cosmetisch mooier. Ik vermoed dat ik straks toch met twee verschillende cupmaten zit. Als je er tegen kan, kun je kijken op http://www.chirurgenoperatie.nl/pagina/borstkanker/borst_diagnostiek.php#borstsparend. Zelf mag ik een bh-lijn tekenen op m'n lijf, de chirurg probeert binnen die lijnen te snijden als dat medisch mogelijk is. Dan blijft het litteken buiten het gezichtsveld, cosmetisch mooier. CosMedisch, nieuw woord 2010?
De borst wordt strak ingetapet. Er zal ook een drain geplaatst worden. Als er binnen 24 uur minder dan 30 cc vocht in de drain zit, mag de drain eruit en ik naar huis. Drainless, niet brainless. Als er na 24 uur meer dan 30 cc vocht in zit, ga ik naar huis mét drain, mag het hele weekend niet douchen en dan maandag terug om de drain te laten verwijderen. Hopelijk mag de drain er vrijdag uit, want maandag sta ik er alleen voor en moet ik op zoek naar een "begeleider"/chauffeur. Tenzij zich spontaan mensen aanmelden na het lezen van deze blog.
Goed, ik ga er voor het gemak van uit dat de drain in het ziekenhuis blijft. Dan wordt ook de tape eraf gehaald en mag ik mijn nieuwe sportbh aan. Daar heb ik afgelopen zaterdag twee exemplaren van gekocht, lekker sportief zo'n operatie... cosmedisch. Ik heb er twee gekocht, want ik moet 'm dag én nacht dragen. Helaas kan ik in die aantekeningen niet terugvinden hoelang ik 'm moet dragen. Maar ik weet dat ik juist weer géén bh mag dragen als de bestralingen zijn begonnen vanwege de gevoeligheid van de huid.
De narcose zal "zwaarder" vallen dan bij de schildwachtklieroperatie. Toen mocht ik ook dezelfde dag naar huis. Die arm is trouwens nog steeds gevoelig. Blijkbaar zal dat niet weggaan omdat er zenuwen stukgesneden zijn die niet meer volledig kunnen herstellen. Niks aan te doen. Door die zwaardere narcose kan ik me een week "wiebelig" voelen. Ik moet oppassen met omhoog komen, inspanningen, etc. Hmm, net nu ik me verheugde op een weekje alleen bijkomen, moet ik misschien toch wat hulptroepen inschakelen voor het avondeten. Ik heb nog heerlijke quiche in de diepvries, maar dat wordt eentonig als ik die elke dag eet. Voor dit gesprek dacht ik niet na over de operatie, daar was ik niet zo bang voor. Nog steeds niet, maar inmiddels zie ik wat meer op tegen de week erna. En stiekem die enge drain, brrr. Kan ik wel slapen met die borstwond? Ik lig namelijk graag op mijn buik.
Ná de operatie wordt het weggehaalde weefsel opgestuurd en onderzocht. Vooral de randen van dat weefsel zijn belangrijk. Is alles weggehaald? Zit er nog te veel kanker aan de randen, zal de operatie nog een keer plaatsvinden. Dit komt gelukkig zelden voor. De uitslag is ook van belang voor de radiotherapie. Ik ben al in Tilburg geweest voor een kennismaking, introductie en CT-scan. Ik was toen nog bezig met chemo nr. 5 en de aankomst bij het Verbeeten Instituut was erg confronterend. Ik werd namelijk geconfronteerd met een vervolgtraject. Ik was zo bezig met het overleven van de chemo en keek uit naar het einde daarvan. Helaas zou de behandeling daarmee niet afgelopen zijn. Pff, nee. Zo'n vier tot zes weken na de operatie zullen de bestralingen beginnen: 25 à 35 keer, elke werkdag, dus 5 tot 7 weken elke dag op en neer naar Tilburg. Zelf red ik dat wel (met de taxi). Maar elke dag opvang regelen voor Jip als Maarten er niet is, is mentaal momenteel een veel zwaardere klus. Hoog tijd dat we een nieuwe oppas gaan zoeken. Onze vaste oppas heeft namelijk de afgelopen maanden op een camping in Frankrijk gewerkt en ik heb nog geen reactie gehad dat ze al terug is in Breda. Ziek zijn is niet rusten en herstellen, ziek zijn is zorgen en regelen.
Volgende week vrijdag kunnen we al de uitslag krijgen van het weefselonderzoek, maar omdat Maarten er niet is, horen we 'm maandag 27 september. Eerst nog een dagje uitrusten en tasje inpakken. Want ik ga uitlogeren en krijg een cosmedische ingreep cadeau. Bed en breakfast, met service tot op de wc!
zondag 5 september 2010
MRI nr. 3
Zit al een tijdje aan een blog te werken, maar hij komt niet af. Morgen vertrekt Maarten weer naar Zagreb, dan zie ik het ook niet gebeuren om 'm rustig af te schrijven. Hieronder dus een snel-schrijven uit de losse pols.
De uitslag van de MRI! Deze kreeg ik van de chirurg en dat is een fijne man. Vriendelijk, neemt de tijd om dingen uit te leggen. En hij is enthousiast. Hoe leuk is het als een arts enthousiast is?!
Ik weet niet hoe ik de uitslag op zal schrijven. Ik kan geen afmetingen geven, want er is niks meer te meten!! En dat is pas goed nieuws. De tumor is "weg", voor zover wij begrepen hebben. De afgrijselijke chemo heeft haar werk gedaan. Het afzien is niet voor niks geweest. Er is nog wel wat waar te nemen op de MRI, een "knobbeltje", maar het zit náást de plek waar de tumor heeft gezeten. Wat het precies is, is niet te zien op de MRI en zal na de operatie blijken. Er kan een borstbesparende operatie uitgevoerd worden. Het jodiumzaadje en het gebied(je) eromheen worden weggehaald. Het weefsel wordt onderzocht op resterende kankercelletjes, hoeveel (clusters) etc. Aan de hand van de uitslag... ach, weet het niet meer precies.
Goed nieuws dus. Maarten en ik zijn daarna lekker gaan lunchen. Tijdens de lunch kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis met de operatiedatum. Dat wordt donderdag 16 september (inderdaad de week dat we op vakantie wilden zijn). En ik blijf één nachtje slapen. Maandag 13 september (volgende week al) hebben we een gesprek met de mammacare verpleegkundige met betrekking tot de operatie.
In principe zal ik niet te veel last hebben van de operatie en mag ik mijn arm gewoon gebruiken, maar niet belasten. Aangezien Maarten de week erna in Zagreb zit en mijn moeder de drie opknapweken na háár operatie erop heeft zitten, gaat Jip weer een week bij opa en oma logeren. Ik ben dan voor het eerst alleen en hoop dat het goed gaat. Er staan in ieder geval al twee bezoekjes gepland, daar kijk ik naar uit.
Om het einde van de chemo en het resultaat ervan (de uitslag van de MRI) te vieren, zijn we dit weekend met z'n drieën een nachtje weggegaan. Naar een voormalig klooster van de Zusters der Liefde in Son. Het was fijn om er even uit te zijn en toch dichtbij. Het weer was lekker, de omgeving groen, de kamer ruim, de roomservice vlot. Nu dromen over een verre zonnige bestemming voor januari.
lay-out is niet geweldig, even geen zin om dat uit te zoeken...
De uitslag van de MRI! Deze kreeg ik van de chirurg en dat is een fijne man. Vriendelijk, neemt de tijd om dingen uit te leggen. En hij is enthousiast. Hoe leuk is het als een arts enthousiast is?!
Ik weet niet hoe ik de uitslag op zal schrijven. Ik kan geen afmetingen geven, want er is niks meer te meten!! En dat is pas goed nieuws. De tumor is "weg", voor zover wij begrepen hebben. De afgrijselijke chemo heeft haar werk gedaan. Het afzien is niet voor niks geweest. Er is nog wel wat waar te nemen op de MRI, een "knobbeltje", maar het zit náást de plek waar de tumor heeft gezeten. Wat het precies is, is niet te zien op de MRI en zal na de operatie blijken. Er kan een borstbesparende operatie uitgevoerd worden. Het jodiumzaadje en het gebied(je) eromheen worden weggehaald. Het weefsel wordt onderzocht op resterende kankercelletjes, hoeveel (clusters) etc. Aan de hand van de uitslag... ach, weet het niet meer precies.
Goed nieuws dus. Maarten en ik zijn daarna lekker gaan lunchen. Tijdens de lunch kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis met de operatiedatum. Dat wordt donderdag 16 september (inderdaad de week dat we op vakantie wilden zijn). En ik blijf één nachtje slapen. Maandag 13 september (volgende week al) hebben we een gesprek met de mammacare verpleegkundige met betrekking tot de operatie.
In principe zal ik niet te veel last hebben van de operatie en mag ik mijn arm gewoon gebruiken, maar niet belasten. Aangezien Maarten de week erna in Zagreb zit en mijn moeder de drie opknapweken na háár operatie erop heeft zitten, gaat Jip weer een week bij opa en oma logeren. Ik ben dan voor het eerst alleen en hoop dat het goed gaat. Er staan in ieder geval al twee bezoekjes gepland, daar kijk ik naar uit.
Om het einde van de chemo en het resultaat ervan (de uitslag van de MRI) te vieren, zijn we dit weekend met z'n drieën een nachtje weggegaan. Naar een voormalig klooster van de Zusters der Liefde in Son. Het was fijn om er even uit te zijn en toch dichtbij. Het weer was lekker, de omgeving groen, de kamer ruim, de roomservice vlot. Nu dromen over een verre zonnige bestemming voor januari.
lay-out is niet geweldig, even geen zin om dat uit te zoeken...
Abonneren op:
Posts (Atom)