Controle

Vandaag om 15uur een afspraak bij het Verbeeten Instituut in Breda. M'n lijstje zorgen had ik achterop de uitnodigingsbrief, de oproep, geschreven. Dat lijstje kan ik aanpassen tot ik een nieuwe oproep krijg. De dokter is ziek en is ook heel januari afwezig. Nou weet ik van een eerdere controle dat ze in januari naar Botswana op vakantie is geweest, waarschijnlijk is dat haar vaste verre vakantiemaand. Ik krijg een nieuwe oproep, of uitnodiging, voor februari. Dat lijkt ver weg, zeker omdat ik juist géén zes maanden wilde wachten op een nieuwe controle. Ik mag eerder een afspraak maken, maar dan kom ik bij een andere arts terecht en ik wil mijn eigenste dokter (Karin) De Winter. Ik wacht geduldig af.

Intussen ben ik toch even bij de kapper binnengewipt, de tweede keer sinds het is gaan groeien. Ik zag er tegenop, maar het valt gelukkig mee.

Een jaar

Het is voorbij. De laatste dag van de behandeling is een jaar en twee dagen geleden gepasseerd. Nu hoef ik niet meer te denken dat ik een jaar geleden nog in een deel van mijn behandelingstraject zat. Vanaf nu speelt alles weer in het gezonde tijdperk, een jaar al! Maar als ex-kankerpatiënt diende ik wel rekening te houden met een herstelperiode van minstens een jaar na het afsluiten van de behandeling. Dat kan van alles betekenen, in meerdere en mindere mate. Sommige ex-patiënten pikken het oude leventje zonder problemen direct weer op. Anderen hebben jaren later nog psychische of lichamelijke klachten als vermoeidheid ("psycho-lichamelijk"), pijn (borst, arm), angst, etc.


Woensdag 21 december ben ik uitgenodigd voor een volgende controle bij de radiotherapeute. Eerst ga ik maandagavond weer naar een bijeenkomst van jonge vrouwen met borstkanker. Even kletsen met lotgenoten. Ook al ben ik al een jaar en twee dagen klaar met de behandeling én beter verklaard, ik moet nog wel omgaan met mijn vermoeidheid, gevoelige borst en angst voor terugkeer. En met mijn eigen borstelige haar. De Buffs die ik droeg om mijn kaalheid te sieren, heb ik weer tevoorschijn gehaald om mijn wildgroei in bedwang te houden. Ik voel verwantschap met Arthur Schopenhauer, behalve de bakkebaarden.

denkbeeld borstelige Schopenhauer

Arthur Schopenhauer (1788-1860)

 Sinds twee weken heeft nrc.next een nieuwe deelnemer aan de pagina Zin. Deze nieuwe deelnemer heet "denkbeeld". Elke week staat een filosofische uitspraak in de schijnwerpers waar lezers fotografisch mee kunnen associëren. Toen ik vorige week het citaat van deze week las, moest ik meteen aan de foto denken die ik vervolgens ook heb ingestuurd. Ik had er een pakkende uitleg-zin, vast iets met chemo of kanker, bij bedacht. Maar tussen het moment van bedenking en het moment van versturen ben ik het kwijtgeraakt. Daarom heb ik het citaat van filosoof Arthur Schopenhauer herhaald en het accent op háár gelegd, hopende dat de foto voor zich zou spreken. Iemand bij nrc heeft er in ieder geval iets in gezien en vandaag was mijn foto de eerste beeldassociatie met "Eer kan niet gewonnen worden, je moet haar alleen niet verliezen".

Omdat ik al eerder een "ikje" had ingestuurd, ging ik vanochtend eerst op zoek naar de ik-rubriek. Nadat ik deze gevonden (onder de foto) en gelezen had viel mijn oog pas op het haar, de borstel: mijn foto! En ja, mijn naam stond erbij. Ik rende naar boven met de krant en riep opgewonden "ik sta in de krant". Meteen de vorige blog gemaakt, even later Facebook ingelicht. Wat een bijzonder - gek - moment. Maar o zo leuk.

De betreffende foto had ik al eerder "gepubliceerd" : http://iris-in-actie.blogspot.com/2010/05/nog-een-paar-keer-borstelen-en-ik-hoef.html. Haar verliezen vond ik inderdaad weinig eervol.

nrc.next

Tot mijn grote verbazing staat mijn foto vandaag in de NRC Next. Elke week hebben ze een "Denkbeeld" van een bekend figuur. Als lezer kun je een foto insturen die volgens jou van toepassing is op die tekst. Ik weet niet hoe ik dit item kort en bondig aan Next-leken moet uitleggen. Kijk zelf maar:

Donor/donateur van...

Donor

Zou het geholpen hebben, de oproep in de vorige blog? Ik hoop het. Deze maand is de dochter van een vriendin één geworden. Over twee weken krijgt zij een levertransplantatie! Haar eigen vader (de man van de vriendin) gaat een deel van zijn lever doneren, uit bittere, ernstige noodzaak. Ik kan een lang en zielig verhaal ophangen, maar zij slaan zich er ontzettend dapper en sterk doorheen, dat ik me schaam dat ik er om moet huilen. Ik hoop gewoon dat alle lezers van deze blog als donor geregistreerd zijn en anderen ervan overtuigen dat ook te worden.

Donateur

De borstkankermaand is een maand geleden afgesloten, het is me meegevallen. Half november werd er voor de tweede keer een uitzending gewijd aan het KWF om donateurs te werven: "Sta op tegen kanker". Vorig jaar heb ik het in de herhaling gekeken. Dit jaar besloot ik de live uitzending te volgen. Tijdens de uitzending heb ik aantekeningen gemaakt, zoals 1 op 3 Nederlanders krijgt kanker, 1 op 2 mannen krijgt kanker, 1 op 3 vrouwen krijgt kanker. Elk uur sterven 5 mensen aan kanker en horen er 10 dat ze kanker hebben. 1 op 4 kinderen met kanker overlijdt.

Laat deze cijfers op je inwerken, bedenk een willekeurige groep mensen waar je deel van uitmaakt en laat bovenstaande cijfers daar eens op los. In mijn geval van drie-eenheid zouden Maarten en Jip vrij blijven van kanker en dat is geruststellend. Maar als je deze twee mannen apart neemt, zou één ervan dus wél kanker krijgen. Daarnaast ben ik me er terdege van bewust dat er nog veel en veel meer levensbedreigende ziektes zijn. Levensbedreigend in de zin van dodelijk, maar ook in de zin van het bedreigt je vertrouwde huis-tuin- en keukenleven.

Karin

Wie ook donor was en een levensbedreigende ziekte had, is mijn zusje Karin. Naast al het goede in haar hart was ze ziek in haar hoofd. Vandaag zou ze 38 jaar zijn geworden. Na haar overlijden heeft ze helaas niks meer kunnen doneren. Alhoewel, ze heeft niks via de donorregistratie kunnen geven, maar als we haar gedenken, heeft ze ons zoveel meegegeven. Daarom vind ik onderstaand gedicht heel toepasselijk.

(…)

Maar hoe de geest blijft voortbestaan

is ons niet echt bekend

Zwerft die hier rond, of wordt die in

´n Hemelrijk verwend?

Of blijft die in beperkte kring

z´n goede raad ons geven

en daardoor steeds van invloed zijn

op hoe wij verder leven?

Hoe ook die invloed blijft bestaan

als troost voor onze smart

we dragen de geliefden mee

in ´t diepste van ons hart.

© Joh. C. Vervooren

Iris zegt "ja"!

Behalve borstkankermaand is het nu ook nog eens donorweek.

Een goede vriendin van mij heeft door (de loodzware behandeling van) een ernstige vorm van kanker beide nierfuncties verloren. Daardoor moet ze drie keer per week naar het ziekenhuis om urenlang te dialyseren. Uiteraard heeft het vele beperkende gevolgen voor haar privéleven. Het weerhoudt haar er echter niet van om mij op te zoeken in Breda. Ondanks dat ze enkel Frans spreekt, is ze inmiddels een graag geziene patiënt in het Amphia ziekenhuis.

Ze heeft tot twee jaar na haar genezing moeten wachten om op de wachtlijst te mogen staan voor een donornier. Uit haar omgeving zijn meerdere nieren persoonlijk aangeboden. Maar mijn vriendin heeft ervoor gekozen netjes haar beurt af te wachten en jaren op de wachtlijst te staan.

Geen idee of er iets bruikbaars in of aan mij zit, als dat wel zo is, ben ik blij dat iemand anders er een nieuw leven mee kan krijgen. Zijn/haar oude leven terug kan krijgen. Mijn stoffelijk overschot zal toch verdwijnen, ik heb het niet meer nodig.

Als je nog geen donor bent of er nooit serieus over hebt nagedacht: neem een minuutje, een secondje en bedenk dat jij zelf wel eens iets nodig zou kunnen hebben, of een geliefd familielid; omdat je op een zo normaal mogelijke manier door wilt leven met en voor elkaar.

Go, GO, GO!
https://www.jaofnee.nl/leg-je-keuze-vast/stap1

PS: deze waardevolle donatie is helemaal gratis, voor nop, kost je niets!

Confrontatie

Dat confrontatie met kanker me nog erg emotioneel kan maken bleek vandaag weer. Ik had net boodschappen gedaan bij de supermarkt toen ik een vrouw zag praten met een andere vrouw. Deze vrouw zag er zo kankerig uit dat ik er een beetje van schrok. Ze probeerde het te verbergen, of was het tegen de kou?


De dame in kwestie droeg een grijze pet. Niet zo'n Amerikaans baseballmodel, maar zo'n pet die je opa vroeger gedragen zou kunnen hebben. Aan de zijkant, net boven haar oor zag ik dat ze kaal was. Daardoor schoot de associatie met kanker me te binnen. Direct daarna schoten er, tot mijn eigen verbazing, tranen in mijn ogen. Tot aan huis probeerde ik het vocht weg te slikken, mezelf afvragende waarom ik de behoefte had om te huilen. Ik weet het niet zeker, zag ik mezelf weer ellendig lopen, kaal zonder pruik met Buffs? Kwam het ineens te dicht bij, kon ik me er niet op tijd voor afsluiten? Maakte ik me weer zorgen omdat mijn borst zo pijnlijk is en de verharding (van operatie/bestraling) groter lijkt te zijn geworden? Probeerde ik me haar thuis voor te stellen: pet af, boodschappen opruimen en dodelijk vermoeid terug in bed kruipen. In een reflex had ik haar willen aanspreken, ze was (gelukkig) al in gesprek. Deze onbekende vrouw met haar kale hoofd onder die grijze pet maakte me in ieder geval aan het huilen.

Kankermaand

Voor degenen die er niet zo mee bezig zijn: het is oktober. Nou kent iedereen Oktober, sommigen wat langer dan anderen. Oktober betekent niet alleen herfst, maar is jaren geleden ook uitgeroepen tot borstkankermaand.

Eind september zat ik er al tegenaan te hikken. Lichtelijk geïrriteerd dat ik ongevraagd een hele maand geconfronteerd zou gaan worden met de ziekte, de periode waar ik nog letterlijk misselijk van word als ik eraan terugdenk. In dat kader had ik een kankergedicht uit de pols geschud. Ik moest de confrontatie even kwijt. Het werkte, want ik werd er vrolijk van. Later vernam ik dat niet iedereen gecharmeerd is van mijn gebruik van het woord kanker, bijvoorbeeld kankerochtend. Dat zou confronterend zijn. Weer kwam er een bozigheid in me op, eenzelfde soort rebellie als wanneer ik het woord kanker voor een zelfstandig naamwoord zet.

Hoezo confronterend?! Dit is mijn kankerblog, die gaat nou eenmaal over kanker. Ik was ook niet gecharmeerd van het feit dat ik kanker kreeg. Kanker, Kanker, Kanker! Je hoeft het niet te lezen, denk ik nog steeds geërgerd. Misschien ook omdat het me niet persoonlijk gezegd wordt, zodat ik er niet naar kan vragen, over kan praten. Ik voel onbegrip, tegelijkertijd besef ik dat ik wellicht niet de juiste woorden heb gehoord in de werkelijke context. Maar toch. Dit is het bericht en daar moet ik het mee doen. Net als dat je te horen krijgt dat je kanker hebt: “Alstublieft mevrouw, u heeft kanker, doet u het daar maar mee.”

Praten over kanker is sowieso lastig met mensen die het niet zelf gehad hebben. Zelfs als ze het wel gehad hebben, zijn er nog steeds verschillende varianten, gradaties en behandelingen. Toch praat dat gemakkelijker, ondanks dat iedereen daar weer anders mee omgaat. Er is altijd een gemeenschappelijk gevoel of ervaring, een “gemene” deler. Je deelt hoe dan ook het feit dat je de diagnose kanker te horen hebt gekregen en daarvoor behandeld bent.

Velen schrijven het van zich af. Zo ook ik. Het is mijn uitlaatklep, zo krijg ik zelf op een rijtje wat het met me doet, zo kan ik een eind weg reflecteren. Misschien is het fijn voor Jip later, voor mezelf als ik het me niet meer zo goed kan herinneren. De blog helpt mij te schrijven. Het heeft Lisa Lynch geholpen (http://alrighttit.blogspot.com/). Vandaag heb ik het boek van Sophie van der Stap gekocht: Meisje met negen pruiken (http://www.sophievanderstap.nl/), nadat ik op de kaft van een ander boek had gelezen dat kanker 5000 jaar teruggaat (http://www.debezigebij.nl/web/Boek-5/9789023426981_De-keizer-aller-ziektes.htm). Hoezo modeziekte? Het is in ieder geval een geliefd onderwerp om over te schrijven, onder andere door amateurs zoals ik. Als je bij bol.com zoekt op “kanker”, krijg je 324 hits; in de boekhandel onder het bordje “waargebeurd” staan vooral persoonlijke verhalen over kanker.

Vreemd genoeg ga ik er vaak standaard van uit dat een vrouw borstkanker heeft (gehad) als ze ernstig ziek is (geweest) of kanker heeft. Die overtuiging had ik ook toen ik Sophie’s boek kocht. Eenmaal thuis bedacht ik dat ze wellicht helemaal geen borstkanker heeft gehad. Zo begon ik direct te lezen tot ik begreep dat het op haar longen zat. Wat ik daar nou van moet vinden, ik weet het nog niet. Eén ding is zeker, we hebben hoe dan ook allebei op veel te jonge leeftijd te horen gekregen dat we kanker hadden. Waarschijnlijk hebben we meer “gemene” delers, onder welke chemotherapie. Daar gaat het niet om. Het gaat om haar verhaal, hoe zij haar gevoel en ervaring heeft beleefd. Ik wil het weten, misschien herkennen, en zal het daarom lezen, ooit. Maar ik hoef het niet te lezen, dat kankerboek.

Oktober loopt nog ruim twee weken. Ik heb voor het eerst het Pink Ribbon Magazine gekocht en gelezen. Ik heb het kankergedicht geschreven en semi-alert de krant gelezen, tv gekeken of er extra aandacht aan borstkanker werd besteed. Verder dan het roze lintje door het logo van Net5 kom ik niet. De aanloop naar de maand is heftiger dan de maand zelf. Op de site van Pink Ribbon (http://www.pinkribbon.nl/) lees ik dat het voor patiënten soms ook te veel roze is. Hoeveel tijd zal er overheen gaan voordat ik zal of wil deelnemen aan de borstkankermaand? In de tussentijd kan ik naar de bijeenkomsten voor Jonge Vrouwen met Borstkanker, praten met lotgenoten, feest(je) der herkenning. Daar ben ik deze maand achter gekomen dat dat de reden is waarom ik naar die avonden wil: het zijn lotgenoten, zij kúnnen me begrijpen. Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig waarom er zo weinig vrouwen aanwezig zijn. Ik ga het de volgende keer vragen, op zo’n kankeravond. Ik wens jullie nog een voorspoedige (borst)kankermaand toe.

Het staat vrij om hieronder een kankerreactie te geven of een kankermail te sturen. Ik ben geen liefhebber van telefoneren, maar spreek des te liever af, noemt het maar een kankerdate.

Kankergedicht

Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je ongestraft mag kankeren op ditjes en op dat
van kanker voor tot kanker na
van kankeragenda tot ‘Kanker Ga’

Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je lekker mag kankeren op ditjes en op dat
van kankerbed tot kankertoilet
van ochtend tot avond, ook al ben je weer gezond

Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je verder kan genieten van je levenspad
kankeren helemaal niet nodig is
van avondwijn tot ochtendpis

Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
De bloem zich sloot in het blad
het licht het leven liet ontvouwen
en ieder langer van elkaar kan houwen.

Kankerochtend

De afgelopen dagen hebben we genoten. We zijn veel op pad geweest met z’n drieën: naar het Linnaeushof, de grootste speeltuin van Europa, overnachten in een hotel, familiebezoek, vriendenbezoek, nog een fantastische familiedag erachter aan. Uiteraard komt de ziekte ter sprake, vooral dat ik er zo goed uit zie en men m’n krullenbos wel leuk vindt staan. Dat klopt, ik voel me goed en ik heb een krullenbol. Het leven lacht me toe. Maar nu is m’n gezicht bedekt met een grote, natte waas traan.

Eerst kreeg ik een mail van een vriendin met een verhaal van een jonge vrouw die borstkanker heeft gehad, Jip heeft nog met haar zoontje in het park gespeeld. Het is altijd heftig om te lezen dat een jonge moeder hiermee “geconfronteerd” is geweest. In de mail stond dat háár haar eveneens weer groeit, zou ze zo’n zelfde krullenbol hebben? Zelf heb ik de conclusie getrokken dat ze “genezen” is en dat het leven haar ook weer toelacht. De vriendin, jullie kennen haar nog als onze huiskok die me tijdens de chemo’s aan het eten kreeg, schreef me dat ze de link van mijn blog had doorgegeven. Daarop surfte ik zelf nog even naar m’n blog om een kijkje te nemen hoe het er ook alweer uitziet, voor een buitenstaander.

Zo kwam ik langs mijn eigen overzichtspagina waar een “leeslijst” staat van de blogs die ik zelf volg. Eén daarvan is van Lisa Lynch, een Engelse journaliste bij wie op 28-jarige leeftijd borstkanker is geconstateerd. Zij is gaan bloggen over het gevecht tegen kanker wat heeft geresulteerd in een boek The C-Word. Het is vertaald in het Nederlands als Toffe Tiet. Het heeft een tijdlang op mijn verlanglijstje gestaan. Uiteindelijk besloot ik het aan te schaffen. We gingen naar Wales op vakantie, dan zou ik het in Engeland kopen, in het Engels. Ik wilde het lezen zoals het geschreven was, niet zoals het vertaald was. Elke boekwinkel in Londen en Wales waar we langsliepen, piepte ik binnen om ernaar te vragen. Nergens was het op voorraad, dus hebben we het boek besteld bij terugkomst in Nederland. Ik ben er nog niet in begonnen, het staat alvast klaar voor als ik de andere boeken heb gelezen die passen bij de schrijfcursus die ik momenteel volg.

Zo kwam ik dus langs de leeslijst toen ik zag dat Lisa Lynch weer een blog had toegevoegd met de niets verhullende titel The post I never wanted to write (http://alrighttit.blogspot.com/). Ze deelt het nieuws mee zoals dat maar op één manier mogelijk is, zonder doekjes erom te winden, direct: de kanker is terug, uitgezaaid en ongeneselijk! Ik heb in tijden niet zo hard gehuild, hard maar stil, de tranen blijven stromen, zelfs uit m’n neus. Ik ken haar niet, ik heb het boek niet gelezen, eigenlijk heb ik haar blog niet eens gevolgd. Ze was al genezen, het boek was al geschreven, toen ik haar ging volgen.

Ik had al vaker gehoord, gezien op tv, gelezen in tijdschriften, dat kanker terug kwam en bij die ontdekking meteen was uitgezaaid en ongeneselijk bleek. Net zo min dat ik verwachtte dat ik te horen zou krijgen dat ik kanker had, denk ik er ook niet aan dat als het terug zou komen dat het dan al te laat zou zijn. Ondanks de driemaandelijkse controle, de recente mammografie en MRI zit de angst er weer goed in. De controles zijn slechts borstgericht. Hoewel er destijds geen sprake was van uitzaaiingen, vraag ik me toch af hoe ze erachter moeten komen als ze nu alleen maar naar de borst kijken en niet verder? Bij Lisa Lynch is het drie jaar later opnieuw geconstateerd, te laat, in de botten, gelukkig niet in de organen. Ik zit te trillen en ga toch maar in december naar de radiotherapeute. Liever een keer te veel dan een keer te weinig. Zouden die gruwelijk pijnlijke krampen die ik dagelijks krijg in borst, schouders en omstreken een voorteken zijn, die gek-ontstoken neus misschien? Ik wil niet bij elk pijntje denken dat het kanker zou kunnen zijn. Waarschijnlijk laat ik Lisa’s boek nog wat langer liggen, want elke keer als ik erin zal lezen zal ik eraan denken dat het bij haar is teruggekomen, in ongeneeslijke vorm. Wat gaat er door je heen als je dát te horen krijgt?!

Bah, wat een kankerochtend.

Uitslag

Opnieuw vertrok ik zonder noemenswaardige zenuwen maar wel mét Maarten naar het ziekenhuis. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik me niet al te druk maak vlak voor een controle/uitslag, want dat spaart een hoop energie die ik aan leukere zaken kan besteden. Ik kan allerlei scenario's bedenken die ook allemaal niet uit hoeven te komen. Het simpelste scenario is dat er niks aan de hand is. De chirurg zat nog niet of hij zei al dat er er niets te zien is op de foto's. Mooi!

We hebben het nog een keer gehad over de verwachtingen, de kansen, risico's. De reden dat er elke drie maanden een controle plaatsvindt, is onder andere omdat vrouwen weer vertrouwen moeten krijgen in hun eigen lijf, sommige mensen hebben meer begeleiding nodig. Wat hem betreft zie ik hem over een half jaar weer terug. Als ik het fijner of geruststellender vind, kan ik over drie maanden nog eens bij de radiotherapeute op controle. Na tweeëneenhalf jaar zou de controlefrequentie sowieso afnemen. En dat is over een jaar al.

Het (af)tellen is begonnen bij aanvang van de behandeling (mei 2010), dus we zijn al aardig op weg. Als we de risicocurve volgen, zit ik bijna op de piek. Over achteneenhalf jaar is het risico net zo groot als vrouwen die geen borstkanker hebben (gehad). Ik lach weer als ik eraan denk dat ik Jip zal zien opgroeien.

Mmmm - MartelMammografie en MassageMRI

Met een nochalant schouder-ophalen en schijnbaar onverschillige glimlach kwam de Grote Controledag dichterbij. Echt zenuwachtig was ik niet en grote zorgen maak(te) ik me ook niet.Toch werd ik in de aanloop naar de Grote Controledag geconfronteerd met ziekte, dood en het leven. Dan zat ik tijdens de vakantie te huilen om het feit dat ik al zo jong dood had kunnen zijn, wat nog een overkomelijke gedachte is. Maar de gedachte dat de liefde van mijn leven zich mijn liefde wellicht niet meer zou kunnen herinneren, dat hij opgroeit zonder mijn moederlijke bemoeienissen en bescherming. Dat ik niet zou weten hoe het hem zou vergaan. Dat zijn verschrikkelijk moeilijke gedachten, sowieso voor elke moeder, vooral als je zelf direct met ziekte en dood geconfronteerd wordt.

De controle zou ditmaal bestaan uit een mammografie en MRI. De uitslag ervan komt later pas. Een mammografie is pijnlijk. Ik was even vergeten hoe pijnlijk. Terwijl om beurten mijn borsten geplet werden in het röntgenapparaat, verbeet ik mijn tranen. Ik zal niet huilen, ik heb al erger doorstaan. Dit apparaat is uitgevonden als martelwerktuig, tijdens een Europese oorlog of een dictatoriaal regime in een Spaanstalig land. Ook vrouwen zaten in het verzet, of konden tegen hun overheid zijn. Voor die vijanden, tegenstanders van het andere geslacht, is een speciaal folterinstrument ontwikkeld: een röntgenapparaat dat borsten plet. De beullaborante stelde me gerust dat ze haar koffie al op had, dat dat hielp! Ik heb gedwee meegewerkt.  Alle vier de foto's waren gelukt, zodat ik niet opnieuw gemangeld hoefde te worden. Ik werd ook niet doorgestuurd naar de pijnloze echo-afdeling, waardoor ik het gevoel kreeg dat het in orde was.

Vervolgens heb ik wat rondgedoold in het ziekenhuis. Na een uur nam ik plaats in de wachtruimte voor de MRI. De vierde alweer, so I know the drill. Uitkleden, joggingbroek aan, ziekenhuis"blouse" aan met de open kant vóór en niet achter, zoals ik al eerder gepresteerd had (te veel tv gekeken). Met een lichte vorm van zelfgediagnosticeerde claustrofobie werd ik het apparaat ingeschoven. Van die claustrofobie heb ik gelukkig niet echt last. Ik lig op m'n buik, ogen dicht, koptelefoon op tegen het oorverdovende lawaai. De eerste keer had ik een cd meegenomen, maar deed de cd-speler het niet. Sindsdien zetten ze een muziekzender voor me op. Na wat geouwehoer en tweeëneenhalf liedje word ik dan uit de MRI geschoven. Einde oefening.

Helaas kwam de muziek deze keer niet. Ik vroeg me af of de koptelefoon wel hielp tegen de herrie. Zo heb ik al het gehamer intensief gevolgd. Op een gegeven moment schoof er iets onder me door van rechts naar links. Het maakte niet alleen veel geluid, maar ik voelde de trillingen en beeldde me in dat het een massage was. Heerlijk idee. Toen hoorde ik heel zachtjes, ergens in de verte, de laborante zeggen dat bij de volgende sessie de vloeistof zou worden ingespoten. Dat is een vreemde gewaarwording, de vloeistof is koud en die kou voel je je arm in trekken. Ik wachtte op die koude sensatie. En die kwam in vol ornaat en werd direct naar m'n hoofd en blaas gestuwd. Ik werd misselijk en week. Ik was bang dat ik zou gaan overgeven én plassen. Jakkiedarrie. Ik hield het ballonnetje waarmee ik de laborante kon waarschuwen steviger vast voor het geval ik écht onwel zou worden. Het belletje heb ik niet af laten gaan en werd uiteindelijk ongeschonden de/het MRI uitgereden.

Moe, huilerig, nog een beetje misselijk en met een licht hoofdpijntje kwam ik thuis. Zag ik eerst niet op tegen controles, dan ga ik dat nu wel doen. Maar natuurlijk liever dat ze er op tijd bij zijn dan dat er weer een bal van 5 cm doorsnee weggechemood moet worden. Vrijdag zullen we het horen.


Maandag 29-08-2011
Mama
Mammografie
Martelen
Massage
MRI

Haar kanker in Afrika

Ik dacht dat kanker een westerse ziekte was, dat het bijna niet in Afrika voorkwam. Laat staan borstkanker. Vrouwen geven allemaal borstvoeding tot er niks meer overblijft van hun borsten. Niks is minder waar. Ook hier in Gaborone oncologie-afdelingen, helaas ook voor kinderen.

Voor onze visum-aanvraag moesten we een formuliertje in laten vullen door een arts dat we geen idioten zijn (op het formuliertje staat "imbeciles" oid). Ik vertelde dat ik vorig jaar borstkanker had gehad en ze kende zowaar de vorm triple negatief. Ik was verbaasd tot ze me vertelde dat ze een tijd op de oncologie-afdeling had gewerkt. Meteen wilde ik weten of in "Afrika" kanker inderdaad zeldzamer is dan in het westen. Ze dacht van niet.

Tijdens ons verblijf in Madikwe maakten we kennis met Monica die pedriatrisch oncologe is en in het staatsziekenhuis Princess Marina vrijlligerswerk doet. Ook aan haar stelde ik de vraag en zij ontkende. Er is wel een verschil in het soort kanker. Hier zijn de kankersoorten meer virusgerelateerd. En veel kankergevallen worden niet bekend omdat men te afgelegen woont van medische voorzieningen of dat het niet herkend wordt als zodanig. Voor mij is kanker geen westerse ziekte meer.

Haar

In juni was ik voor het eerst naar de kapper gegaan sinds het weer was gaan groeien. Helaas voelde ik me daarna 10 jaar ouder in plaats van 10 jaar jonger. Ik heb niks gedaan met de tip van de kapster, want zo wilde ik er helemaal niet uitzien. Gisteren had ik eens geen gel ingedaan om te kijken hoe het zou opdrogen en het begint weer ergens op te lijken. Ik heb nu krullen die prima vallen.




Wat hier opvalt is dat vrouwen vaak een kapsel hebben dat niet natuurlijk is. Eén van de assistentes in Jips klas draagt zelfs een pruik die zo lelijk is dat ze er puur natuur waarschijnlijk veel beter uitziet. Ik heb geprobeerd een pruik te dragen en vond het verschrikkelijk, liever kaal of een doek. Hier dragen ze niks liever dan een pruik, maar waarschijnlijk niet op een kaal hoofd, waardoor het wellicht wat beter zit.

Terugdenken

Ik dacht dat ik deze periode veel zou terugdenken aan “een jaar geleden”. Regelmatig denk ik wel aan de zomer dat ik ziek was van de chemo, maar het lijkt tegelijkertijd ook een heel ander leven, in een ver verleden. Een leven dat ik niet per se meer opnieuw hoef te leiden of te beleven.

Wat ik wel wil blijven herdenken is mijn lieve zusje Karin. Op welke blog kan ik dat het beste doen. Ik heb gekozen voor de blog die over ziekte (en dood) gaat. De Botswana blog was een goed alternatief geweest omdat Karin in deze regio is geboren. Ze wilde haar geboorteland, Zuid-Afrika, pas opnieuw bezoeken ná de afschaffing van de apartheid. Zodra dat gebeurd was, zijn we direct met de familie in 1992 afgereisd naar het winterse Zuid-Afrika. Daar bezochten we onder andere het ziekenhuis waar Karin geboren is en de non die heeft geassisteerd bij de geboorte van Karin. We hebben niet voor niets een speciale band met (zuidelijk) Afrika. Helaas ook met ziekte en dood. Vandaag is een trieste dag, maar hij zou vele malen triester zijn als we Karin vergeten.

Bij deze breng ik Karin weer even bij jullie in gedachten en alle anderen die door ziekte zijn overleden. Herdenk al het moois met een kaarsje, een gebed, een lach of een traan.

Koortslip

Tijdens de chemo had ik geen last van hooikoorts. Ook koortslippen bleven uit, terwijl je zou denken dat die juist sneller zouden opzetten vanwege een verlaagde weerstand. Blij verkondigde ik dat de chemo waarschijnlijk het herpes(koortslippen)virus ook had weten uit te schakelen. Eindelijk een "middel" tegen het onuitroeibare virus. Tot gisteren. Het virus heeft zich al die tijd gewoon goed verstopt en dacht waarschijnlijk "zo, al bijna een jaar geen chemo-aanvallen meer, we kunnen weer naar de oppervlakte en TOESLAAN". Zo geschiedde. Ik heb weer een koortslip, waarschijnlijk door de slapeloze nacht vanwege de kou. Overigens is de hooikoorts ook weer terug (weekje Nederland begin deze maand). Dus de chemo heeft enkel de kankercellen laten verdwijnen. Wat natuurlijk ook de bedoeling was.

Controle II

De reden dat we een drukke week in Nederland zitten, is de driemaandelijkse controle. Maandag heeft de radiotherapeute gevoeld, gekneed, geklopt en gesproken: niks afwijkends. De harde stukken kunnen nog littekenweefsel zijn van de bestralingen, door de warmte (weer) kan er nog vocht zitten, oid. De arts is zeer meedenkend en wil zelfs op zoek naar goede ziekenhuizen in Zuid-Afrika waar ik eventueel op controle kan. Ze raadt aan om de MRI in ieder geval wel in NL te laten uitvoeren. Ik waardeer haar betrokkenheid, maar kies ervoor om de controles allemaal in NL te doen. Het is zeer ongebruikelijk, ze regelt voor de zekerheid een echo voor me. Wow, wat een "service".

Woensdag tegen drieën meld ik me bij de afdeling Röntgen in het Amphia ziekenhuis. Ik sta daar wel in de computer ... voor de volgende dag. Foutje, want de afspraak is écht voor 8 juni. Ik mag blijven en wacht rustig af tot iemand klaar is met koffiedrinken. Verder zitten er geen patiënten. Als ik word geroepen en me van m'n bovenkleding ontdoe, hoor ik in de echokamer dat de arts er geen zin in heeft. Iemand probeert hem over te halen met "haar afspraak is misgelopen", oid. Wanneer ik doorloop vraagt de arts of ik wil vertellen wat ik kom doen, dat is sneller dan wanneer hij het in de computer moet opzoeken. Hij maakt nog even duidelijk dat het zeer ongebruikelijk is dat ik na de standaard controle een echo krijg. Ik besef dat, hup, stoppen met zeuren en kijken.

De rechterborst wordt ingesmeerd met gel en ik kijk mee op het scherm. Ik zie littekenweefsel. Daarachter bevindt zich veel zwart. Dat is (wond)vocht. Dat kunnen ze weghalen, maar het lichaam lost het uiteindelijk zelf op. Officieel mag deze arts niks zeggen, hij vertelt me dat er helemaal geen tumor te bespeuren is. Fijn.

Vrijdag belt de radiotherapeute op met de uitslag: er zit zo'n 2 bij 3 cm vocht. Het is schoon, brandschoon. We zien elkaar over een half jaar.

Intussen zijn de volgende afspraken gemaakt: maandag 29 augustus mammografie en MRI. Diezelfde week, vrijdag 2 september, krijg ik de uitslag van de chirurg. De weekenden ervoor en erna reizen we van en naar Botswana. Dat wordt een kort weekje, hopelijk opnieuw met een denderend goede uitslag.

controle

voor de nieuwsgierigen een snelle toelichting:
controle ok, voor onze gemoedstoestand krijg ik woensdagmiddag een echo.
nu gaan we lekker uiteten en naar de bioscoop.
later meer

Vandaag een jaar geleden, vervolg

Inmiddels is 13 april voorbij, de dag van de verpletterende uitslag. En 29 april: schildwachtklieroperatie.

Vandaag is het 3 mei. Toen ik vanochtend terugdacht aan die eerste chemo een jaar geleden, ook direct na het weekend (2 mei was hier een vrije dag omdat 1 mei op een zondag viel), werd ik weer misselijk. Ik voelde bijna het infuus ingeprikt worden, ik voelde de giftige medicijnen m'n lijf in vloeien. Er zit nu opnieuw een akelige brok in m'n keel.

Toen ik daar vanochtend aan terugdacht, wist ik ook dat ik dat niet meer wil. Volgende maand vliegen we voor mijn controle terug naar Nederland. Ik ga ervan uit dat er niks is, ondanks die harde strook die zich nog steeds onder in m'n borst bevindt. Volgens de chirurg is dat harde weefsel een gevolg van de operatie. Het zou wel weg moeten trekken. Regelmatig heb ik gelezen dat vrouwen die genezen waren verklaard van borstkanker en het opnieuw kregen, meteen uitzaaiingen bleken te hebben. In die verhalen was de kanker veel heftiger en dodelijker teruggekeerd. Stel dat ik bij die 20% (?) hoor bij de kanker terugkomt, of bij wie het in de andere borst verschijnt, zou ik dan nog een keer dat loodzware traject ingaan? Waarschijnlijk wel, maar toch, je gaat dan wel heel wat harder filosoferen of het waarom.

Goed, vandaag een jaar geleden dus, m'n eerste chemo, over drie weken kaal. De herinnering en de misselijkheid die daar "automatisch" aan verbonden is, is niet fijn. Toch zit ik hier kankervrij, mét haar.

Vandaag een jaar geleden

Vandaag een jaar geleden, dinsdag na Pasen, meldde ik mij in het Amphia ziekenhuis voor een standaard onderzoek na doorverwijzing van de huisarts. Bij binnenkomst maakte ik me nog geen zorgen. Tot ik na de(pijnlijke) mammografie, echo én punctie weer bij de eerste arts zat die nog geen defintieve uitspraak kon doen, maar me wel voorbereidde op iets kwaadaardigs. Vandaag een jaar geleden heeft 6 april een andere betekenis gekregen. Vóór vorig jaar was het nog de vooravond van mijn vaders verjaardag. Nu heeft het een dubbele lading gekregen, omdat ik dit jaar ook niet bij m'n vaders verjaardag zal zijn. Gekke, emotionele dag. En er zullen er vanaf nu vele volgen, dat ik zal denken of zeggen "vandaag een jaar geleden".

Treftpunt jonge vrouwen met borstkanker

Druk, drukker, drukst. Het is bijna drie maanden geleden dat de behandeling eindigde en bijna een jaar dat het begon. De tijd ná de behandeling is "berucht": Je valt in een diep gat, vermoeidheid blijft terugkeren, verwerkingsperiode begint, "geen" aandacht meer, etc. Ik ben me bewust van het feit dat ik een intensief jaar achter de rug heb, het lijkt tegelijkertijd al zo lang geleden. Het ís ook al bijna drie maanden geleden. Ook dat gaat snel. Vooral als er nieuwe plannen zijn die heel veel tijd kosten, terwijl je eigenlijk weer eens aandacht aan Jip wilt geven.

Afgelopen week ben ik behoorlijk de weg kwijt geweest. Hele dagen huilen, hard huilen, uitvallen tegen lieve kleine Jip. Het werd me allemaal te veel. Daardoor zal Jip ook van slag zijn geraakt en heeft hij een paar keer geweigerd naar huis te gaan (in stromende regen stil staan, niet opgetild willen worden) of zelfs de drempel van de voordeur over te gaan. Vervolgens lang "krijsen" in de hal. Waardoor ik nog meer over m'n toeren raakte. Intussen kreeg ik stress van het feit dat er niks gedaan werd aan de voorbereidingen voor de verkoop van het huis, er tegenvallende berichten uit Botswana kwamen, etc.

Kortom, ik was mezelf kwijt en heb drie dagen achter elkaar contact met familie opgezocht. Zaterdag ontspannend uitje naar Beers, zondag kwam Robert met Jip spelen. Gisteren hielp mijn moeder me. Zij is 's avonds gebleven omdat ik ook weer eens graag naar een bijeenkomst wilde van het Trefpunt Jonge Vrouwen met Borstkanker.

Treftpunt

Het inloophuis is hier om de hoek, paar minuten fietsen. De avond duurt van 19:30 tot 21:30, dus geen eindeloos "geouwehoer". Samen met de organisatrice zaten we aan een kopje thee. Wederom een lage opkomst. Ik weet dat ik zelf een paar keer niet kon vanwege operatie, bestraling, vakantie. Nu had ik rode ogen van vermoeidheid en het huilen, maar wilde per se gaan. Even later schoof er nog een jonge vrouw aan. Het is fijn om even met lotgenoten te praten die dezelfde leeftijd hebben, met (jonge) kinderen zitten. Sowieso is het prettig om even los te zijn van het (t)huis en Jip. Tegen mijn eigen verwachting in, heb ik niet emotioneel zitten grienen. Ik heb mijn twijfels, vragen over "het verwerken" op tafel neergelegd en andere zaken die in m'n hoofd zaten. De anderen vertelden hun ervaringen en gevoelens. Wat mij heeft geraakt is de reactie van de mannen die niet hun vrouw ondersteund hebben, maar in de kou hebben laten staan, vernederd hebben in het bijzijn van anderen, geen begrip hebben voor de veranderingen/angsten/uitlatingen van de zieke vrouwen...

Ziekzijn is iets wat je alleen zelf voelt en moet aangaan. Anderen kunnen "slechts" ondersteunen en meegaan in de gevolgen en veranderingen die de ziekte en behandeling fysiek en mentaal teweeg brengen. Dankzij die ondersteuning/aandacht word je gesterkt in het gevecht om eruit te komen, omdat er zoveel mensen om je geven. Stel je voor dat je allernaasten geen begrip kunnen opbrengen en zichzelf als grootste (groter) slachtoffer zien. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Het feit dat ik aardig geschokt was, wil wel wat zeggen over míjn vent. Die nog steeds aan mijn zijde staat en samen met mij en Jip op avontuur wil. En daar heb ik ook enorm veel zin in!

Wat nou verwerken? Wat moet ik verwerken? Hoe moet ik verwerken? Ik kan niet verplicht verwerken. Het zal met stukjes en beetjes gaan. Af en toe naar zo'n bijeenkomst (23 mei ben ik hopelijk weer in het land), nieuwe uitdagingen aangaan, genieten. Niet stressen! Dat is het allemaal niet waard. Jip is belangrijk. Vandaag staat weer in het teken van Jip, de papieren(troep) blijven maar even liggen. Ik heb hulp ingeroepen van familieleden, maar iedereen die volgende week (10 of 11 maart) wil komen helpen om het huis op z'n kop te zetten is welkom. Want zaterdag 12 maart hebben we de eerste bezichtiging!

Trojan

Aangevallen door een trojan. Het zit toch nog niet mee in 2011. Bel of sms me of gebruik de gewone post...

...

Lijkt erop dat het is opgelost, met dank aan mannen op afstand. En nee, met toetsenbord rammen vanwege kortsluiting heeft níet geholpen.

Typen

Problemen, problemen, nu ik 2 weken alleen zit. Voorlopig geen berichten, want die gooit de pc er standaard uit als ik langer dan 30 seconden typ...

Dus ik kan niet mailen (Microsoft noch Yahoo), bloggen, in Word schrijven, Hyvesen, Facebooken. Niks.... Alleen ultrakorte berichtjes, dus zou wellicht nog kunnen gaan twitteren.

Hopelijk meer nieuws over 2 weken als er weer een man in huis is. Intussen is dit bericht na elke zin opgeslagen. Zo niet, dan is het er al een keer uitgegooid en verdwenen...

Argh

Programma waarin ik ""werk"" houdt er meteen mee op als ik met de muis of op het toetsenbord probeer te copi""eren... iemand idee""en? Ik kan w''el mail lezen.

Controle nr. 1

Afgelopen vrijdag had ik mijn eerste controle. Eigenlijk was deze al gepland in december 2010, slechts enkele weken na mijn laatste bestraling. Daarom had ik zelf de controle verplaatst naar maart (drie maanden later). Maar gezien de huidige omstandigheden en omdat Maarten graag mee wilde, had ik de afspraak wéér verplaatst.

Voor mijn gevoel ben ik net genezen van borstkanker en zijn de controles slechts controles. Maar ze willen me niet voor niets elke drie maanden zien. De kans dat de kanker terugkeert, is gewoonweg aanwezig. Dat is een raar besef, dat zo'n routine-controle negatieve gevolgen kan hebben.

De arts vroeg hoe het met me ging: "goed". Nee, dit wordt geen gefrustreerd oncoloog-verhaal, ik had daar wel een binnenpretje om. Ik mocht op de behandeltafel liggen en de arts bevoelde beide borsten. De behandelde borst heeft nog harde plekken als gevolg van de operatie en bestralingen. Dit wordt soepeler.

En dat was de controle!

Een jaar na de operatie, september 2011, worden er foto's gemaakt. Ik mag zelf een afspraak maken rondom september voor een MRI en mammografie, een paar dagen later zal de uitslag bekend zijn.

We hebben nog ge-informeerd (excuses, de interpunctie is zoek, ik krijg de juiste instellingen niet meer terug) naar de prognose. Er is een Amerikaanse site die prognoses uitrekent, deze site lag er de vorige keer uit. Zoals wij het zo snel begrepen hebben, is de kans dat ik over tien jaar nog leef 80% dankzij de chemo. Zonder de chemo zou die kans ongeveer 60% geweest zijn. We nemen het er maar van en trekken de wijde wereld in. Elke drie maanden zal ik in Breda een bezoekje brengen aan een arts tot die frequentie omlaag gaat. En zolang ik niet geveld word door een tropische ziekte, wilde-dieren-incident of verkeersongeluk...

Rustig bijkomen en het "oude" leventje oppakken is er niet bij. Wil je ons "nieuwe"  leven volgen, klik dan door naar http://botswana-power.blogspot.com/.

Poezen

We zijn hopeloos op zoek naar een logeeradres voor onze twee lieve katertjes. Wie o wie is dol op poezen? Wie kent iemand die dol is op poezen? Als we weer naar Nederland komen, hopen we ze weer in huis terug te nemen. Wie wil: twee gezonde, "geholpen" katers, zelfde nest, geboren mei 2007. Ze zijn gechipt en krijgen jaarlijks een gezondheidscheck bij de dierenarts. Wegens hun gebit/tandvlees krijgen ze speciaal voedsel dat we met de poezen meeleveren. We zullen ook voor een jaar vlooienpipetjes meegeven en ontwormpilletjes (met andere woorden, alle kosten zullen door ons vergoed worden). We hebben ook een kattenluikje dat alleen werkt op hun chip, twee vervoersmandjes, kussentjes. Ze zijn lief, rustig en spelen met elkaar. Ze kunnen aanhankelijk zijn. Het zijn binnen- én buitenpoezen, dus alleen op een appartement is niet ideaal. In deze poezenrijke buurt hebben ze vrienden, maar ook "vijanden", dus of het klikt met een reeds aanwezige poes is niet zeker. De zwarte is Doerak, de zwart-witte is Borat. Het zijn echte lieverdjes!

Speciale verjaardag

´t Is dat het in de agenda staat, anders zou ik m´n eigen verjaardag nog vergeten. Natuurlijk is het een heuglijk feit dat ik, steeds langer geleden, ter wereld kwam. Om daarvoor nou elk jaar in de schijnwerpers te staan… nee, dat is niks voor mij. Als Maarten mijn verjaardag vergeet, vind ik dat toch minder leuk. Ik vind zelfs dat hij ouderwets slingers dient op te hangen. Dit jaar heeft hij per ongeluk voorgesteld om naar Londen te gaan. Naar Londen gaan was opzet, dat het tegelijk met mijn verjaardag zou vallen niet.

De dag voor ons vertrek naar Cuba heeft Maarten een telefonisch sollicitatiegesprek gehad met een consultancy bedrijf in Zuid-Afrika. Dit bedrijf plaatst o.a. mensen in Botswana bij the Botswana Power Corporation. Tijdens onze vakantie werden we de eerste week achtervolgd door een tussenpersoon in Engeland. Men wilde Maarten erg graag hebben en onze wel/niet beslissing kon niet over onze vakantie heen getild worden. Ze hadden zo snel mogelijk bevestiging nodig, anders gingen ze verder zoeken.

Wij hebben er welgeteld één nachtje over geslapen en toen doorgegeven dat we het zouden doen. Zo snel en gemakkelijk viel de beslissing natuurlijk niet, maar ik ga jullie ook niet vervelen met details. Dat wordt onze uitdaging van 2011: een jaar wonen en werken in Botswana! Mijn vorige uitdaging, Spaans leren, is niets geworden. Hier hebben we écht zin in.

Het gaat allemaal erg snel en omdat Maarten nog in Kroatië werkzaam was (tot vandaag!), is het moeilijk tijd te nemen om ons voor te bereiden. Huis wel/niet verkopen/verhuren? We wonen hier nog maar drie jaar. Geen basis meer als ik elke drie maanden naar Nederland kom voor mijn medische controles. Geen thuis meer als ik opnieuw ziek word of als Botswana (wonen/werken) niet bevalt en we daarom eerder terugkomen. Wanneer moet het huis opgeruimd en ingepakt worden? Jip houdt me de hele dag bezig, ik kan tussendoor wat oud papier weggooien. Waar laat je ingepakte dozen? Hoe kom je van je overtollige inboedel af? Twee auto’s, twee poezen…

Een hoop geregel om hier weg te komen, op te ruimen. Wat moeten we eigenlijk regelen om daar te starten? Alle Lonely Planets zijn binnen: Botswana & Namibia, Southern Africa, Wildlife en Healthy Travel Guide. En dan? Voor Jip hebben we een afspraak gemaakt met de GGD. Hopelijk kan onze financieel adviseur een oplossing vinden voor de zorg-/reisverzekering.

Maarten is volgende week “thuis” en wilde daarvan profiteren om zijn tussenpersoon in Londen te ontmoeten. Vier dagen later vertrekt hij op verkenning naar Botswana. Er zou al een appartement geregeld zijn met twee slaapkamers en twee badkamers. Geen plek dus voor logés. Hij blijft twee weken, komt dan twee weken terug naar Nederland en dan vertrekken we met z’n allen. Wanneer ga ik beseffen dat dit écht is? Ik heb in ieder geval een speciale verjaardag in Londen.

Wordt vervolgd op onze nieuwe blog: http://botswana-power.blogspot.com/

Hier kun je blijven lezen over het leven met kanker(verleden), de controles… over iets dat niets met Botswana te maken heeft.

Yoga

De kop is eraf, ik ben weer gaan yoga-en. Maarten was afgelopen week thuis, zodat ik 's avonds kon gaan. De avond die ik voor mezelf gereserveerd had, was ik vreselijk moe en huilerig. Maarten en ik hebben vervolgens met een half oog een film gekeken vanaf de bank. Vol goede moed ben ik de volgende ochtend gegaan, nadat ik Jip naar de opvang had gebracht.

Yoga is heerlijk. Ik ben niet sportief, toch kan je behoorlijke inspanningen leveren bij yoga. Dat ik er máánden niets mee heb gedaan, werd gauw duidelijk. Ik ben niet alleen kilo's aangekomen, maar alles was stijf en stram. Eindelijk, eindelijk kreeg ik het gevoel dat ik mijn lichaam wakker maakte, dat ik weer gevoel had in mijn lijf en spieren. Ademhalingsoefeningen, strekken, balanceren. Het was best pittig en een houding die ik graag en makkelijk aanneem, is me deze keer niet gelukt. Oh, wat was het fijn: ik voel mijn lijf weer. De ademhalingsoefeningen hadden me door de eerste periode van de ziekte heen geholpen. Tijdens het ziektebed voelde ik dat ik ervan "vervaagde" en de behoefte terug te keren naar de yoga werd steeds groter. Ik ben namelijk niet gedisciplineerd om thuis oefeningen te doen. Ik ben terug en voelde me erg goed. Meteen een massage ingepland om mijn flink "verziekte" lichaam nog eens extra te verwennen.

Ik kijk erg uit naar de volgende yogales.

Voor degenen die erg nieuwsgierig zijn, ik yoga bij Astrid van Dam. Naast Bergen op Zoom en Breda heeft zij inmiddels locaties in Bennekom (Ede-Wageningen) en Rotterdam. In het weekend, (vrijdag) zaterdag óf zondag zijn er gratis (kennismakings)lessen. Zie http://www.astridvandam.nl/. Dus ook voor massages, zwangerschapsyoga, poweryoga, babymassage, meditatiecursussen. En inderdaad níet zweverig zoals ze op haar site schrijft!

Cuba

Ruim een week geleden zijn we goed uitgerust thuisgekomen. Het was zoals ik in de vorige blog schreef: De zon, even geen zorgen om Jip, cocktails drinken met Maarten. We kunnen er weer tegenaan en de ziekte lijkt heel ver achter ons te liggen. We voelen ons allemaal goed en hebben tijdens onze vakantie besloten om dit jaar een nieuwe uitdaging aan te gaan. Die uitdaging verdient een nieuwe blog. Die uitdaging houd ik ook nog even geheim tot het 100% rond en geregeld is. Eerst nog optimaal genieten van de energie die we in Cuba hebben opgedaan. Met dank aan mijn ouders die meer dan twee weken Jip liefdevol hebben opgevangen, zodat hij ons niet gemist heeft.

Nieuw jaar

Het zit erop. Met 2010 ligt ook de kanker en het lichamelijk zware genezingsproces achter mij/ons.
De laatste dagen van het jaar dacht ik steeds terug aan het begin van de periode die het afgelopen jaar heeft overheerst. De eerste maanden van het jaar zijn blanco, 2010 begon in april, toen het borstkankernieuws binnenkwam en verspreid werd. Het einde van de behandeling, 8 december, was wel reden om weer eens een fles champagne te ontkurken, maar veel feestelijker is het niet geworden. Ik lag op de bestralingstafel te huilen, de tranen liepen in m'n oren. Ik huil sindsdien. Ik ben moe, geestelijk op. Ik kan weinig verdragen, vit op alles en iedereen die dichtbij staat. Overmorgen vertrekken we op vakantie, ik heb nog nooit zó slecht een vakantie voorbereid, leef nog steeds "met de dag". Toch heb ik er zin in. De zon, even geen zorgen om Jip, cocktails drinken met Maarten. Daarna wordt het hier gauw lente... hoop ik. Ik wil weer naar de yoga, ik heb Jip en mezelf opgegeven voor dreumesdans, Jip gaat naar de peuterspeelzaal wat mij weer wat meer tijd voor mezelf geeft en hem een gezellige omgeving.

Ja, dit wordt mijn jaar. Ik wens jullie ook allemaal toe dat het jullie jaar wordt, in goede gezondheid met heel veel liefde en kracht.

Adios e hasta la vista