Druk, drukker, drukst. Het is bijna drie maanden geleden dat de behandeling eindigde en bijna een jaar dat het begon. De tijd ná de behandeling is "berucht": Je valt in een diep gat, vermoeidheid blijft terugkeren, verwerkingsperiode begint, "geen" aandacht meer, etc. Ik ben me bewust van het feit dat ik een intensief jaar achter de rug heb, het lijkt tegelijkertijd al zo lang geleden. Het ís ook al bijna drie maanden geleden. Ook dat gaat snel. Vooral als er nieuwe plannen zijn die heel veel tijd kosten, terwijl je eigenlijk weer eens aandacht aan Jip wilt geven.
Afgelopen week ben ik behoorlijk de weg kwijt geweest. Hele dagen huilen, hard huilen, uitvallen tegen lieve kleine Jip. Het werd me allemaal te veel. Daardoor zal Jip ook van slag zijn geraakt en heeft hij een paar keer geweigerd naar huis te gaan (in stromende regen stil staan, niet opgetild willen worden) of zelfs de drempel van de voordeur over te gaan. Vervolgens lang "krijsen" in de hal. Waardoor ik nog meer over m'n toeren raakte. Intussen kreeg ik stress van het feit dat er niks gedaan werd aan de voorbereidingen voor de verkoop van het huis, er tegenvallende berichten uit Botswana kwamen, etc.
Kortom, ik was mezelf kwijt en heb drie dagen achter elkaar contact met familie opgezocht. Zaterdag ontspannend uitje naar Beers, zondag kwam Robert met Jip spelen. Gisteren hielp mijn moeder me. Zij is 's avonds gebleven omdat ik ook weer eens graag naar een bijeenkomst wilde van het Trefpunt Jonge Vrouwen met Borstkanker.
Treftpunt
Het inloophuis is hier om de hoek, paar minuten fietsen. De avond duurt van 19:30 tot 21:30, dus geen eindeloos "geouwehoer". Samen met de organisatrice zaten we aan een kopje thee. Wederom een lage opkomst. Ik weet dat ik zelf een paar keer niet kon vanwege operatie, bestraling, vakantie. Nu had ik rode ogen van vermoeidheid en het huilen, maar wilde per se gaan. Even later schoof er nog een jonge vrouw aan. Het is fijn om even met lotgenoten te praten die dezelfde leeftijd hebben, met (jonge) kinderen zitten. Sowieso is het prettig om even los te zijn van het (t)huis en Jip. Tegen mijn eigen verwachting in, heb ik niet emotioneel zitten grienen. Ik heb mijn twijfels, vragen over "het verwerken" op tafel neergelegd en andere zaken die in m'n hoofd zaten. De anderen vertelden hun ervaringen en gevoelens. Wat mij heeft geraakt is de reactie van de mannen die niet hun vrouw ondersteund hebben, maar in de kou hebben laten staan, vernederd hebben in het bijzijn van anderen, geen begrip hebben voor de veranderingen/angsten/uitlatingen van de zieke vrouwen...
Ziekzijn is iets wat je alleen zelf voelt en moet aangaan. Anderen kunnen "slechts" ondersteunen en meegaan in de gevolgen en veranderingen die de ziekte en behandeling fysiek en mentaal teweeg brengen. Dankzij die ondersteuning/aandacht word je gesterkt in het gevecht om eruit te komen, omdat er zoveel mensen om je geven. Stel je voor dat je allernaasten geen begrip kunnen opbrengen en zichzelf als grootste (groter) slachtoffer zien. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Het feit dat ik aardig geschokt was, wil wel wat zeggen over míjn vent. Die nog steeds aan mijn zijde staat en samen met mij en Jip op avontuur wil. En daar heb ik ook enorm veel zin in!
Wat nou verwerken? Wat moet ik verwerken? Hoe moet ik verwerken? Ik kan niet verplicht verwerken. Het zal met stukjes en beetjes gaan. Af en toe naar zo'n bijeenkomst (23 mei ben ik hopelijk weer in het land), nieuwe uitdagingen aangaan, genieten. Niet stressen! Dat is het allemaal niet waard. Jip is belangrijk. Vandaag staat weer in het teken van Jip, de papieren(troep) blijven maar even liggen. Ik heb hulp ingeroepen van familieleden, maar iedereen die volgende week (10 of 11 maart) wil komen helpen om het huis op z'n kop te zetten is welkom. Want zaterdag 12 maart hebben we de eerste bezichtiging!
