Behalve borstkankermaand is het nu ook nog eens donorweek.
Een goede vriendin van mij heeft door (de loodzware behandeling van) een ernstige vorm van kanker beide nierfuncties verloren. Daardoor moet ze drie keer per week naar het ziekenhuis om urenlang te dialyseren. Uiteraard heeft het vele beperkende gevolgen voor haar privéleven. Het weerhoudt haar er echter niet van om mij op te zoeken in Breda. Ondanks dat ze enkel Frans spreekt, is ze inmiddels een graag geziene patiënt in het Amphia ziekenhuis.
Ze heeft tot twee jaar na haar genezing moeten wachten om op de wachtlijst te mogen staan voor een donornier. Uit haar omgeving zijn meerdere nieren persoonlijk aangeboden. Maar mijn vriendin heeft ervoor gekozen netjes haar beurt af te wachten en jaren op de wachtlijst te staan.
Geen idee of er iets bruikbaars in of aan mij zit, als dat wel zo is, ben ik blij dat iemand anders er een nieuw leven mee kan krijgen. Zijn/haar oude leven terug kan krijgen. Mijn stoffelijk overschot zal toch verdwijnen, ik heb het niet meer nodig.
Als je nog geen donor bent of er nooit serieus over hebt nagedacht: neem een minuutje, een secondje en bedenk dat jij zelf wel eens iets nodig zou kunnen hebben, of een geliefd familielid; omdat je op een zo normaal mogelijke manier door wilt leven met en voor elkaar.
Go, GO, GO!
https://www.jaofnee.nl/leg-je-keuze-vast/stap1
PS: deze waardevolle donatie is helemaal gratis, voor nop, kost je niets!
woensdag 19 oktober 2011
zaterdag 15 oktober 2011
Confrontatie
Dat confrontatie met kanker me nog erg emotioneel kan maken bleek vandaag weer. Ik had net boodschappen gedaan bij de supermarkt toen ik een vrouw zag praten met een andere vrouw. Deze vrouw zag er zo kankerig uit dat ik er een beetje van schrok. Ze probeerde het te verbergen, of was het tegen de kou?
De dame in kwestie droeg een grijze pet. Niet zo'n Amerikaans baseballmodel, maar zo'n pet die je opa vroeger gedragen zou kunnen hebben. Aan de zijkant, net boven haar oor zag ik dat ze kaal was. Daardoor schoot de associatie met kanker me te binnen. Direct daarna schoten er, tot mijn eigen verbazing, tranen in mijn ogen. Tot aan huis probeerde ik het vocht weg te slikken, mezelf afvragende waarom ik de behoefte had om te huilen. Ik weet het niet zeker, zag ik mezelf weer ellendig lopen, kaal zonder pruik met Buffs? Kwam het ineens te dicht bij, kon ik me er niet op tijd voor afsluiten? Maakte ik me weer zorgen omdat mijn borst zo pijnlijk is en de verharding (van operatie/bestraling) groter lijkt te zijn geworden? Probeerde ik me haar thuis voor te stellen: pet af, boodschappen opruimen en dodelijk vermoeid terug in bed kruipen. In een reflex had ik haar willen aanspreken, ze was (gelukkig) al in gesprek. Deze onbekende vrouw met haar kale hoofd onder die grijze pet maakte me in ieder geval aan het huilen.
De dame in kwestie droeg een grijze pet. Niet zo'n Amerikaans baseballmodel, maar zo'n pet die je opa vroeger gedragen zou kunnen hebben. Aan de zijkant, net boven haar oor zag ik dat ze kaal was. Daardoor schoot de associatie met kanker me te binnen. Direct daarna schoten er, tot mijn eigen verbazing, tranen in mijn ogen. Tot aan huis probeerde ik het vocht weg te slikken, mezelf afvragende waarom ik de behoefte had om te huilen. Ik weet het niet zeker, zag ik mezelf weer ellendig lopen, kaal zonder pruik met Buffs? Kwam het ineens te dicht bij, kon ik me er niet op tijd voor afsluiten? Maakte ik me weer zorgen omdat mijn borst zo pijnlijk is en de verharding (van operatie/bestraling) groter lijkt te zijn geworden? Probeerde ik me haar thuis voor te stellen: pet af, boodschappen opruimen en dodelijk vermoeid terug in bed kruipen. In een reflex had ik haar willen aanspreken, ze was (gelukkig) al in gesprek. Deze onbekende vrouw met haar kale hoofd onder die grijze pet maakte me in ieder geval aan het huilen.
woensdag 12 oktober 2011
Kankermaand
Voor degenen die er niet zo mee bezig zijn: het is oktober. Nou kent iedereen Oktober, sommigen wat langer dan anderen. Oktober betekent niet alleen herfst, maar is jaren geleden ook uitgeroepen tot borstkankermaand.
Eind september zat ik er al tegenaan te hikken. Lichtelijk geïrriteerd dat ik ongevraagd een hele maand geconfronteerd zou gaan worden met de ziekte, de periode waar ik nog letterlijk misselijk van word als ik eraan terugdenk. In dat kader had ik een kankergedicht uit de pols geschud. Ik moest de confrontatie even kwijt. Het werkte, want ik werd er vrolijk van. Later vernam ik dat niet iedereen gecharmeerd is van mijn gebruik van het woord kanker, bijvoorbeeld kankerochtend. Dat zou confronterend zijn. Weer kwam er een bozigheid in me op, eenzelfde soort rebellie als wanneer ik het woord kanker voor een zelfstandig naamwoord zet.
Hoezo confronterend?! Dit is mijn kankerblog, die gaat nou eenmaal over kanker. Ik was ook niet gecharmeerd van het feit dat ik kanker kreeg. Kanker, Kanker, Kanker! Je hoeft het niet te lezen, denk ik nog steeds geërgerd. Misschien ook omdat het me niet persoonlijk gezegd wordt, zodat ik er niet naar kan vragen, over kan praten. Ik voel onbegrip, tegelijkertijd besef ik dat ik wellicht niet de juiste woorden heb gehoord in de werkelijke context. Maar toch. Dit is het bericht en daar moet ik het mee doen. Net als dat je te horen krijgt dat je kanker hebt: “Alstublieft mevrouw, u heeft kanker, doet u het daar maar mee.”
Praten over kanker is sowieso lastig met mensen die het niet zelf gehad hebben. Zelfs als ze het wel gehad hebben, zijn er nog steeds verschillende varianten, gradaties en behandelingen. Toch praat dat gemakkelijker, ondanks dat iedereen daar weer anders mee omgaat. Er is altijd een gemeenschappelijk gevoel of ervaring, een “gemene” deler. Je deelt hoe dan ook het feit dat je de diagnose kanker te horen hebt gekregen en daarvoor behandeld bent.
Velen schrijven het van zich af. Zo ook ik. Het is mijn uitlaatklep, zo krijg ik zelf op een rijtje wat het met me doet, zo kan ik een eind weg reflecteren. Misschien is het fijn voor Jip later, voor mezelf als ik het me niet meer zo goed kan herinneren. De blog helpt mij te schrijven. Het heeft Lisa Lynch geholpen (http://alrighttit.blogspot.com/). Vandaag heb ik het boek van Sophie van der Stap gekocht: Meisje met negen pruiken (http://www.sophievanderstap.nl/), nadat ik op de kaft van een ander boek had gelezen dat kanker 5000 jaar teruggaat (http://www.debezigebij.nl/web/Boek-5/9789023426981_De-keizer-aller-ziektes.htm). Hoezo modeziekte? Het is in ieder geval een geliefd onderwerp om over te schrijven, onder andere door amateurs zoals ik. Als je bij bol.com zoekt op “kanker”, krijg je 324 hits; in de boekhandel onder het bordje “waargebeurd” staan vooral persoonlijke verhalen over kanker.
Vreemd genoeg ga ik er vaak standaard van uit dat een vrouw borstkanker heeft (gehad) als ze ernstig ziek is (geweest) of kanker heeft. Die overtuiging had ik ook toen ik Sophie’s boek kocht. Eenmaal thuis bedacht ik dat ze wellicht helemaal geen borstkanker heeft gehad. Zo begon ik direct te lezen tot ik begreep dat het op haar longen zat. Wat ik daar nou van moet vinden, ik weet het nog niet. Eén ding is zeker, we hebben hoe dan ook allebei op veel te jonge leeftijd te horen gekregen dat we kanker hadden. Waarschijnlijk hebben we meer “gemene” delers, onder welke chemotherapie. Daar gaat het niet om. Het gaat om haar verhaal, hoe zij haar gevoel en ervaring heeft beleefd. Ik wil het weten, misschien herkennen, en zal het daarom lezen, ooit. Maar ik hoef het niet te lezen, dat kankerboek.
Oktober loopt nog ruim twee weken. Ik heb voor het eerst het Pink Ribbon Magazine gekocht en gelezen. Ik heb het kankergedicht geschreven en semi-alert de krant gelezen, tv gekeken of er extra aandacht aan borstkanker werd besteed. Verder dan het roze lintje door het logo van Net5 kom ik niet. De aanloop naar de maand is heftiger dan de maand zelf. Op de site van Pink Ribbon (http://www.pinkribbon.nl/) lees ik dat het voor patiënten soms ook te veel roze is. Hoeveel tijd zal er overheen gaan voordat ik zal of wil deelnemen aan de borstkankermaand? In de tussentijd kan ik naar de bijeenkomsten voor Jonge Vrouwen met Borstkanker, praten met lotgenoten, feest(je) der herkenning. Daar ben ik deze maand achter gekomen dat dat de reden is waarom ik naar die avonden wil: het zijn lotgenoten, zij kúnnen me begrijpen. Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig waarom er zo weinig vrouwen aanwezig zijn. Ik ga het de volgende keer vragen, op zo’n kankeravond. Ik wens jullie nog een voorspoedige (borst)kankermaand toe.
Het staat vrij om hieronder een kankerreactie te geven of een kankermail te sturen. Ik ben geen liefhebber van telefoneren, maar spreek des te liever af, noemt het maar een kankerdate.
Eind september zat ik er al tegenaan te hikken. Lichtelijk geïrriteerd dat ik ongevraagd een hele maand geconfronteerd zou gaan worden met de ziekte, de periode waar ik nog letterlijk misselijk van word als ik eraan terugdenk. In dat kader had ik een kankergedicht uit de pols geschud. Ik moest de confrontatie even kwijt. Het werkte, want ik werd er vrolijk van. Later vernam ik dat niet iedereen gecharmeerd is van mijn gebruik van het woord kanker, bijvoorbeeld kankerochtend. Dat zou confronterend zijn. Weer kwam er een bozigheid in me op, eenzelfde soort rebellie als wanneer ik het woord kanker voor een zelfstandig naamwoord zet.
Hoezo confronterend?! Dit is mijn kankerblog, die gaat nou eenmaal over kanker. Ik was ook niet gecharmeerd van het feit dat ik kanker kreeg. Kanker, Kanker, Kanker! Je hoeft het niet te lezen, denk ik nog steeds geërgerd. Misschien ook omdat het me niet persoonlijk gezegd wordt, zodat ik er niet naar kan vragen, over kan praten. Ik voel onbegrip, tegelijkertijd besef ik dat ik wellicht niet de juiste woorden heb gehoord in de werkelijke context. Maar toch. Dit is het bericht en daar moet ik het mee doen. Net als dat je te horen krijgt dat je kanker hebt: “Alstublieft mevrouw, u heeft kanker, doet u het daar maar mee.”
Praten over kanker is sowieso lastig met mensen die het niet zelf gehad hebben. Zelfs als ze het wel gehad hebben, zijn er nog steeds verschillende varianten, gradaties en behandelingen. Toch praat dat gemakkelijker, ondanks dat iedereen daar weer anders mee omgaat. Er is altijd een gemeenschappelijk gevoel of ervaring, een “gemene” deler. Je deelt hoe dan ook het feit dat je de diagnose kanker te horen hebt gekregen en daarvoor behandeld bent.
Velen schrijven het van zich af. Zo ook ik. Het is mijn uitlaatklep, zo krijg ik zelf op een rijtje wat het met me doet, zo kan ik een eind weg reflecteren. Misschien is het fijn voor Jip later, voor mezelf als ik het me niet meer zo goed kan herinneren. De blog helpt mij te schrijven. Het heeft Lisa Lynch geholpen (http://alrighttit.blogspot.com/). Vandaag heb ik het boek van Sophie van der Stap gekocht: Meisje met negen pruiken (http://www.sophievanderstap.nl/), nadat ik op de kaft van een ander boek had gelezen dat kanker 5000 jaar teruggaat (http://www.debezigebij.nl/web/Boek-5/9789023426981_De-keizer-aller-ziektes.htm). Hoezo modeziekte? Het is in ieder geval een geliefd onderwerp om over te schrijven, onder andere door amateurs zoals ik. Als je bij bol.com zoekt op “kanker”, krijg je 324 hits; in de boekhandel onder het bordje “waargebeurd” staan vooral persoonlijke verhalen over kanker.
Vreemd genoeg ga ik er vaak standaard van uit dat een vrouw borstkanker heeft (gehad) als ze ernstig ziek is (geweest) of kanker heeft. Die overtuiging had ik ook toen ik Sophie’s boek kocht. Eenmaal thuis bedacht ik dat ze wellicht helemaal geen borstkanker heeft gehad. Zo begon ik direct te lezen tot ik begreep dat het op haar longen zat. Wat ik daar nou van moet vinden, ik weet het nog niet. Eén ding is zeker, we hebben hoe dan ook allebei op veel te jonge leeftijd te horen gekregen dat we kanker hadden. Waarschijnlijk hebben we meer “gemene” delers, onder welke chemotherapie. Daar gaat het niet om. Het gaat om haar verhaal, hoe zij haar gevoel en ervaring heeft beleefd. Ik wil het weten, misschien herkennen, en zal het daarom lezen, ooit. Maar ik hoef het niet te lezen, dat kankerboek.
Oktober loopt nog ruim twee weken. Ik heb voor het eerst het Pink Ribbon Magazine gekocht en gelezen. Ik heb het kankergedicht geschreven en semi-alert de krant gelezen, tv gekeken of er extra aandacht aan borstkanker werd besteed. Verder dan het roze lintje door het logo van Net5 kom ik niet. De aanloop naar de maand is heftiger dan de maand zelf. Op de site van Pink Ribbon (http://www.pinkribbon.nl/) lees ik dat het voor patiënten soms ook te veel roze is. Hoeveel tijd zal er overheen gaan voordat ik zal of wil deelnemen aan de borstkankermaand? In de tussentijd kan ik naar de bijeenkomsten voor Jonge Vrouwen met Borstkanker, praten met lotgenoten, feest(je) der herkenning. Daar ben ik deze maand achter gekomen dat dat de reden is waarom ik naar die avonden wil: het zijn lotgenoten, zij kúnnen me begrijpen. Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig waarom er zo weinig vrouwen aanwezig zijn. Ik ga het de volgende keer vragen, op zo’n kankeravond. Ik wens jullie nog een voorspoedige (borst)kankermaand toe.
Het staat vrij om hieronder een kankerreactie te geven of een kankermail te sturen. Ik ben geen liefhebber van telefoneren, maar spreek des te liever af, noemt het maar een kankerdate.
zaterdag 1 oktober 2011
Kankergedicht
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je ongestraft mag kankeren op ditjes en op dat
van kanker voor tot kanker na
van kankeragenda tot ‘Kanker Ga’
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je lekker mag kankeren op ditjes en op dat
van kankerbed tot kankertoilet
van ochtend tot avond, ook al ben je weer gezond
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je verder kan genieten van je levenspad
kankeren helemaal niet nodig is
van avondwijn tot ochtendpis
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
De bloem zich sloot in het blad
het licht het leven liet ontvouwen
en ieder langer van elkaar kan houwen.
Je ongestraft mag kankeren op ditjes en op dat
van kanker voor tot kanker na
van kankeragenda tot ‘Kanker Ga’
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je lekker mag kankeren op ditjes en op dat
van kankerbed tot kankertoilet
van ochtend tot avond, ook al ben je weer gezond
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
Je verder kan genieten van je levenspad
kankeren helemaal niet nodig is
van avondwijn tot ochtendpis
Wat is het heerlijk als je kanker hebt gehad
De bloem zich sloot in het blad
het licht het leven liet ontvouwen
en ieder langer van elkaar kan houwen.
Abonneren op:
Posts (Atom)