Controle

Vandaag om 15uur een afspraak bij het Verbeeten Instituut in Breda. M'n lijstje zorgen had ik achterop de uitnodigingsbrief, de oproep, geschreven. Dat lijstje kan ik aanpassen tot ik een nieuwe oproep krijg. De dokter is ziek en is ook heel januari afwezig. Nou weet ik van een eerdere controle dat ze in januari naar Botswana op vakantie is geweest, waarschijnlijk is dat haar vaste verre vakantiemaand. Ik krijg een nieuwe oproep, of uitnodiging, voor februari. Dat lijkt ver weg, zeker omdat ik juist géén zes maanden wilde wachten op een nieuwe controle. Ik mag eerder een afspraak maken, maar dan kom ik bij een andere arts terecht en ik wil mijn eigenste dokter (Karin) De Winter. Ik wacht geduldig af.

Intussen ben ik toch even bij de kapper binnengewipt, de tweede keer sinds het is gaan groeien. Ik zag er tegenop, maar het valt gelukkig mee.

Een jaar

Het is voorbij. De laatste dag van de behandeling is een jaar en twee dagen geleden gepasseerd. Nu hoef ik niet meer te denken dat ik een jaar geleden nog in een deel van mijn behandelingstraject zat. Vanaf nu speelt alles weer in het gezonde tijdperk, een jaar al! Maar als ex-kankerpatiënt diende ik wel rekening te houden met een herstelperiode van minstens een jaar na het afsluiten van de behandeling. Dat kan van alles betekenen, in meerdere en mindere mate. Sommige ex-patiënten pikken het oude leventje zonder problemen direct weer op. Anderen hebben jaren later nog psychische of lichamelijke klachten als vermoeidheid ("psycho-lichamelijk"), pijn (borst, arm), angst, etc.


Woensdag 21 december ben ik uitgenodigd voor een volgende controle bij de radiotherapeute. Eerst ga ik maandagavond weer naar een bijeenkomst van jonge vrouwen met borstkanker. Even kletsen met lotgenoten. Ook al ben ik al een jaar en twee dagen klaar met de behandeling én beter verklaard, ik moet nog wel omgaan met mijn vermoeidheid, gevoelige borst en angst voor terugkeer. En met mijn eigen borstelige haar. De Buffs die ik droeg om mijn kaalheid te sieren, heb ik weer tevoorschijn gehaald om mijn wildgroei in bedwang te houden. Ik voel verwantschap met Arthur Schopenhauer, behalve de bakkebaarden.

denkbeeld borstelige Schopenhauer

Arthur Schopenhauer (1788-1860)

 Sinds twee weken heeft nrc.next een nieuwe deelnemer aan de pagina Zin. Deze nieuwe deelnemer heet "denkbeeld". Elke week staat een filosofische uitspraak in de schijnwerpers waar lezers fotografisch mee kunnen associëren. Toen ik vorige week het citaat van deze week las, moest ik meteen aan de foto denken die ik vervolgens ook heb ingestuurd. Ik had er een pakkende uitleg-zin, vast iets met chemo of kanker, bij bedacht. Maar tussen het moment van bedenking en het moment van versturen ben ik het kwijtgeraakt. Daarom heb ik het citaat van filosoof Arthur Schopenhauer herhaald en het accent op háár gelegd, hopende dat de foto voor zich zou spreken. Iemand bij nrc heeft er in ieder geval iets in gezien en vandaag was mijn foto de eerste beeldassociatie met "Eer kan niet gewonnen worden, je moet haar alleen niet verliezen".

Omdat ik al eerder een "ikje" had ingestuurd, ging ik vanochtend eerst op zoek naar de ik-rubriek. Nadat ik deze gevonden (onder de foto) en gelezen had viel mijn oog pas op het haar, de borstel: mijn foto! En ja, mijn naam stond erbij. Ik rende naar boven met de krant en riep opgewonden "ik sta in de krant". Meteen de vorige blog gemaakt, even later Facebook ingelicht. Wat een bijzonder - gek - moment. Maar o zo leuk.

De betreffende foto had ik al eerder "gepubliceerd" : http://iris-in-actie.blogspot.com/2010/05/nog-een-paar-keer-borstelen-en-ik-hoef.html. Haar verliezen vond ik inderdaad weinig eervol.

nrc.next

Tot mijn grote verbazing staat mijn foto vandaag in de NRC Next. Elke week hebben ze een "Denkbeeld" van een bekend figuur. Als lezer kun je een foto insturen die volgens jou van toepassing is op die tekst. Ik weet niet hoe ik dit item kort en bondig aan Next-leken moet uitleggen. Kijk zelf maar: