Alhoewel het goed met me gaat, zit er toch een bijzonder grote angst verborgen onder m'n ontembare bos haar. Met enige regelmaat lees ik over een willekeurige jonge(re) vrouw die genezen is verklaard van borstkanker. Laatst werd mijn aandacht weer getrokken door de rubriek `Het laatste woord' in NRC Weekend waarin iemand vertelt over het naderende einde van zijn/haar leven. Al bij de introductie `Wat voorafging' begonnen de tranen over m'n gezicht te stromen. Jip keek op van zijn puzzel `moet mama huilen?' Weer een jonge vrouw die genezen was van borstkanker, maar nu uitzaaiingen heeft en eraan zal sterven. Bij haar werd het ook in 2010 ontdekt, de eerste keer.
2 Februari mag ik op verlate controle. Ik had al een lijstje met vragen, het is eerder een lijst van kwaaltjes waar ik last van heb. Nu besef ik dat die lijst met kwaaltjes mijn grote angst vertegenwoordigen: wat als er kanker achter verscholen ligt, hoeveel tijd heb ik dan nog? Ik zit op de piek: de top van de grafiekberg waar ik de grootste kans heb om opnieuw kanker te krijgen. In kankertaal kun je beter in een dal zitten, dan heb je de minste kans dat het terugkomt. Ik vraag me continu af hoe ze bij de controles erachter gaan komen of de kanker teruggekeerd is... op een andere plek dan in de borst. Ze controleren alleen de borsten. Wat als ik mijn kwaaltjes zelf niet serieus genoeg neem? Het broeit en ik hoop dat ik na 2 februari weer even gerustgesteld ben.
