Met een nochalant schouder-ophalen en schijnbaar onverschillige glimlach kwam de Grote Controledag dichterbij. Echt zenuwachtig was ik niet en grote zorgen maak(te) ik me ook niet.Toch werd ik in de aanloop naar de Grote Controledag geconfronteerd met ziekte, dood en het leven. Dan zat ik tijdens de vakantie te huilen om het feit dat ik al zo jong dood had kunnen zijn, wat nog een overkomelijke gedachte is. Maar de gedachte dat de liefde van mijn leven zich mijn liefde wellicht niet meer zou kunnen herinneren, dat hij opgroeit zonder mijn moederlijke bemoeienissen en bescherming. Dat ik niet zou weten hoe het hem zou vergaan. Dat zijn verschrikkelijk moeilijke gedachten, sowieso voor elke moeder, vooral als je zelf direct met ziekte en dood geconfronteerd wordt.
De controle zou ditmaal bestaan uit een mammografie en MRI. De uitslag ervan komt later pas. Een mammografie is pijnlijk. Ik was even vergeten hoe pijnlijk. Terwijl om beurten mijn borsten geplet werden in het röntgenapparaat, verbeet ik mijn tranen. Ik zal niet huilen, ik heb al erger doorstaan. Dit apparaat is uitgevonden als martelwerktuig, tijdens een Europese oorlog of een dictatoriaal regime in een Spaanstalig land. Ook vrouwen zaten in het verzet, of konden tegen hun overheid zijn. Voor die vijanden, tegenstanders van het andere geslacht, is een speciaal folterinstrument ontwikkeld: een röntgenapparaat dat borsten plet. De beullaborante stelde me gerust dat ze haar koffie al op had, dat dat hielp! Ik heb gedwee meegewerkt. Alle vier de foto's waren gelukt, zodat ik niet opnieuw gemangeld hoefde te worden. Ik werd ook niet doorgestuurd naar de pijnloze echo-afdeling, waardoor ik het gevoel kreeg dat het in orde was.
Vervolgens heb ik wat rondgedoold in het ziekenhuis. Na een uur nam ik plaats in de wachtruimte voor de MRI. De vierde alweer, so I know the drill. Uitkleden, joggingbroek aan, ziekenhuis"blouse" aan met de open kant vóór en niet achter, zoals ik al eerder gepresteerd had (te veel tv gekeken). Met een lichte vorm van zelfgediagnosticeerde claustrofobie werd ik het apparaat ingeschoven. Van die claustrofobie heb ik gelukkig niet echt last. Ik lig op m'n buik, ogen dicht, koptelefoon op tegen het oorverdovende lawaai. De eerste keer had ik een cd meegenomen, maar deed de cd-speler het niet. Sindsdien zetten ze een muziekzender voor me op. Na wat geouwehoer en tweeëneenhalf liedje word ik dan uit de MRI geschoven. Einde oefening.
Helaas kwam de muziek deze keer niet. Ik vroeg me af of de koptelefoon wel hielp tegen de herrie. Zo heb ik al het gehamer intensief gevolgd. Op een gegeven moment schoof er iets onder me door van rechts naar links. Het maakte niet alleen veel geluid, maar ik voelde de trillingen en beeldde me in dat het een massage was. Heerlijk idee. Toen hoorde ik heel zachtjes, ergens in de verte, de laborante zeggen dat bij de volgende sessie de vloeistof zou worden ingespoten. Dat is een vreemde gewaarwording, de vloeistof is koud en die kou voel je je arm in trekken. Ik wachtte op die koude sensatie. En die kwam in vol ornaat en werd direct naar m'n hoofd en blaas gestuwd. Ik werd misselijk en week. Ik was bang dat ik zou gaan overgeven én plassen. Jakkiedarrie. Ik hield het ballonnetje waarmee ik de laborante kon waarschuwen steviger vast voor het geval ik écht onwel zou worden. Het belletje heb ik niet af laten gaan en werd uiteindelijk ongeschonden de/het MRI uitgereden.
Moe, huilerig, nog een beetje misselijk en met een licht hoofdpijntje kwam ik thuis. Zag ik eerst niet op tegen controles, dan ga ik dat nu wel doen. Maar natuurlijk liever dat ze er op tijd bij zijn dan dat er weer een bal van 5 cm doorsnee weggechemood moet worden. Vrijdag zullen we het horen.
Maandag 29-08-2011
Mama
Mammografie
Martelen
Massage
MRI
