Kankerochtend

De afgelopen dagen hebben we genoten. We zijn veel op pad geweest met z’n drieën: naar het Linnaeushof, de grootste speeltuin van Europa, overnachten in een hotel, familiebezoek, vriendenbezoek, nog een fantastische familiedag erachter aan. Uiteraard komt de ziekte ter sprake, vooral dat ik er zo goed uit zie en men m’n krullenbos wel leuk vindt staan. Dat klopt, ik voel me goed en ik heb een krullenbol. Het leven lacht me toe. Maar nu is m’n gezicht bedekt met een grote, natte waas traan.

Eerst kreeg ik een mail van een vriendin met een verhaal van een jonge vrouw die borstkanker heeft gehad, Jip heeft nog met haar zoontje in het park gespeeld. Het is altijd heftig om te lezen dat een jonge moeder hiermee “geconfronteerd” is geweest. In de mail stond dat háár haar eveneens weer groeit, zou ze zo’n zelfde krullenbol hebben? Zelf heb ik de conclusie getrokken dat ze “genezen” is en dat het leven haar ook weer toelacht. De vriendin, jullie kennen haar nog als onze huiskok die me tijdens de chemo’s aan het eten kreeg, schreef me dat ze de link van mijn blog had doorgegeven. Daarop surfte ik zelf nog even naar m’n blog om een kijkje te nemen hoe het er ook alweer uitziet, voor een buitenstaander.

Zo kwam ik langs mijn eigen overzichtspagina waar een “leeslijst” staat van de blogs die ik zelf volg. Eén daarvan is van Lisa Lynch, een Engelse journaliste bij wie op 28-jarige leeftijd borstkanker is geconstateerd. Zij is gaan bloggen over het gevecht tegen kanker wat heeft geresulteerd in een boek The C-Word. Het is vertaald in het Nederlands als Toffe Tiet. Het heeft een tijdlang op mijn verlanglijstje gestaan. Uiteindelijk besloot ik het aan te schaffen. We gingen naar Wales op vakantie, dan zou ik het in Engeland kopen, in het Engels. Ik wilde het lezen zoals het geschreven was, niet zoals het vertaald was. Elke boekwinkel in Londen en Wales waar we langsliepen, piepte ik binnen om ernaar te vragen. Nergens was het op voorraad, dus hebben we het boek besteld bij terugkomst in Nederland. Ik ben er nog niet in begonnen, het staat alvast klaar voor als ik de andere boeken heb gelezen die passen bij de schrijfcursus die ik momenteel volg.

Zo kwam ik dus langs de leeslijst toen ik zag dat Lisa Lynch weer een blog had toegevoegd met de niets verhullende titel The post I never wanted to write (http://alrighttit.blogspot.com/). Ze deelt het nieuws mee zoals dat maar op één manier mogelijk is, zonder doekjes erom te winden, direct: de kanker is terug, uitgezaaid en ongeneselijk! Ik heb in tijden niet zo hard gehuild, hard maar stil, de tranen blijven stromen, zelfs uit m’n neus. Ik ken haar niet, ik heb het boek niet gelezen, eigenlijk heb ik haar blog niet eens gevolgd. Ze was al genezen, het boek was al geschreven, toen ik haar ging volgen.

Ik had al vaker gehoord, gezien op tv, gelezen in tijdschriften, dat kanker terug kwam en bij die ontdekking meteen was uitgezaaid en ongeneselijk bleek. Net zo min dat ik verwachtte dat ik te horen zou krijgen dat ik kanker had, denk ik er ook niet aan dat als het terug zou komen dat het dan al te laat zou zijn. Ondanks de driemaandelijkse controle, de recente mammografie en MRI zit de angst er weer goed in. De controles zijn slechts borstgericht. Hoewel er destijds geen sprake was van uitzaaiingen, vraag ik me toch af hoe ze erachter moeten komen als ze nu alleen maar naar de borst kijken en niet verder? Bij Lisa Lynch is het drie jaar later opnieuw geconstateerd, te laat, in de botten, gelukkig niet in de organen. Ik zit te trillen en ga toch maar in december naar de radiotherapeute. Liever een keer te veel dan een keer te weinig. Zouden die gruwelijk pijnlijke krampen die ik dagelijks krijg in borst, schouders en omstreken een voorteken zijn, die gek-ontstoken neus misschien? Ik wil niet bij elk pijntje denken dat het kanker zou kunnen zijn. Waarschijnlijk laat ik Lisa’s boek nog wat langer liggen, want elke keer als ik erin zal lezen zal ik eraan denken dat het bij haar is teruggekomen, in ongeneeslijke vorm. Wat gaat er door je heen als je dát te horen krijgt?!

Bah, wat een kankerochtend.

Uitslag

Opnieuw vertrok ik zonder noemenswaardige zenuwen maar wel mét Maarten naar het ziekenhuis. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik me niet al te druk maak vlak voor een controle/uitslag, want dat spaart een hoop energie die ik aan leukere zaken kan besteden. Ik kan allerlei scenario's bedenken die ook allemaal niet uit hoeven te komen. Het simpelste scenario is dat er niks aan de hand is. De chirurg zat nog niet of hij zei al dat er er niets te zien is op de foto's. Mooi!

We hebben het nog een keer gehad over de verwachtingen, de kansen, risico's. De reden dat er elke drie maanden een controle plaatsvindt, is onder andere omdat vrouwen weer vertrouwen moeten krijgen in hun eigen lijf, sommige mensen hebben meer begeleiding nodig. Wat hem betreft zie ik hem over een half jaar weer terug. Als ik het fijner of geruststellender vind, kan ik over drie maanden nog eens bij de radiotherapeute op controle. Na tweeëneenhalf jaar zou de controlefrequentie sowieso afnemen. En dat is over een jaar al.

Het (af)tellen is begonnen bij aanvang van de behandeling (mei 2010), dus we zijn al aardig op weg. Als we de risicocurve volgen, zit ik bijna op de piek. Over achteneenhalf jaar is het risico net zo groot als vrouwen die geen borstkanker hebben (gehad). Ik lach weer als ik eraan denk dat ik Jip zal zien opgroeien.