Inmiddels is 13 april voorbij, de dag van de verpletterende uitslag. En 29 april: schildwachtklieroperatie.
Vandaag is het 3 mei. Toen ik vanochtend terugdacht aan die eerste chemo een jaar geleden, ook direct na het weekend (2 mei was hier een vrije dag omdat 1 mei op een zondag viel), werd ik weer misselijk. Ik voelde bijna het infuus ingeprikt worden, ik voelde de giftige medicijnen m'n lijf in vloeien. Er zit nu opnieuw een akelige brok in m'n keel.
Toen ik daar vanochtend aan terugdacht, wist ik ook dat ik dat niet meer wil. Volgende maand vliegen we voor mijn controle terug naar Nederland. Ik ga ervan uit dat er niks is, ondanks die harde strook die zich nog steeds onder in m'n borst bevindt. Volgens de chirurg is dat harde weefsel een gevolg van de operatie. Het zou wel weg moeten trekken. Regelmatig heb ik gelezen dat vrouwen die genezen waren verklaard van borstkanker en het opnieuw kregen, meteen uitzaaiingen bleken te hebben. In die verhalen was de kanker veel heftiger en dodelijker teruggekeerd. Stel dat ik bij die 20% (?) hoor bij de kanker terugkomt, of bij wie het in de andere borst verschijnt, zou ik dan nog een keer dat loodzware traject ingaan? Waarschijnlijk wel, maar toch, je gaat dan wel heel wat harder filosoferen of het waarom.
Goed, vandaag een jaar geleden dus, m'n eerste chemo, over drie weken kaal. De herinnering en de misselijkheid die daar "automatisch" aan verbonden is, is niet fijn. Toch zit ik hier kankervrij, mét haar.
