32 Bestralingen heb ik erop zitten. 25 van de gehele borst en 7 boosts, enkel de plek waar de tumor heeft gezeten. Nog één boost en dan ben ik klaar. Vanwege de staking van TNT zal ik geen kaartjes krijgen, maar van de sms'jes krijg ik steeds tranen in de ogen. Ik zit nu ook met tranen in de ogen te typen. Hoe emotioneel kan het zijn? Ik ben moe, moe, moe. Ik slaap slecht. Jip slaapt overdag minimaal. Ik hoor blij te zijn, feest te vieren, maar de (emotionele) vermoeidheid heeft vandaag de overhand. Jip is vandaag naar het kinderdagverblijf. Maarten en ik zouden uit gaan lunchen, maar ik wilde niet, huilen, moe. Dan maar thuis lekker lunchen, geen trek.Vanavond uiteten met Jip? Heb geen zin in pannekoeken en verder zijn er zo goed als geen kindvriendelijke restaurants in de buurt. Heb ook geen zin om 'n feestmaal voor vanavond te bedenken.Wat vindt Jip verder nog lekker? We gaan wel pizza eten! Vind ik ook lekker. Ik lach weer.
Nog één taxirit, nog één bestraling, dan nog één taxirit, en dan? In ieder geval lekker pizza eten, zo gaan we het vieren. Ik zal vragen of Maarten wéér een fles(je) champagne wil klaarleggen in de koelkast. En ik heb al heerlijk ijs gekocht als toetje. En dan, we zien wel, heb in ieder geval zin in de feestdagen, in het nieuwe jaar, nieuwe uitdagingen, nieuwe energie en nieuwe zin.Wellicht zal onderstaande tekst de moed er ook inhouden, met dank aan mijn peettante die dit met me deelde:
dance as if no one is watching
sing as if no one is listening
work as if you don't need the money
love as if you've never been hurt
